Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

Άλλο να είσαι Αναρχικός και άλλο να είσαι ναζί

Άλλο να είσαι Αναρχικός και να υπερασπίζεσαι τα ιδανικά σου και άλλο να είσαι ναζί,που την κρίσιμη στιγμή αποκηρύσσεις την ιδεολογία σου, προσπαθώντας να χωθείς  ακόμα πιο βαθιά σε ένα σύστημα που σε έθρεφε τόσα χρόνια.

Ιδού τι είπε ο Α.Δ Μπουρζούκος στην έναρξη της δίκης για την υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης



"Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ- απέναντί σας- δεν είναι σε καμία περίπτωση για να εκμαιεύσω τη συμπόνια σας, να ζητήσω συγχώρεση ή να διεκδικήσω μία δίκαιη δίκη. Λέξεις και έννοιες όπως δίκαιο και άδικο, το σύστημα που υπηρετείτε έχει φροντίσει να τις εκφυλίσει και να τις απονοηματοδοτήσει πλήρως. Δε δέχομαι κανένα φρουρό της αστικής νομιμότητας , κανένα σκλάβο της εξουσίας να με κρίνει και να με καταδικάσει. Βρίσκομαι, εδώ, σήμερα, σε αυτό το θέατρο συμβολισμών, για να σας υπενθυμίσω ότι πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι αποφασισμένοι, άνθρωποι του αγώνα που δεν υποτάσσονται στη φαινομενική παντοδυναμία σας. Βρίσκομαι εδώ, ως αναρχικός, πολέμιος και εχθρός σας, για να αντιστρέψω τους όρους της μάχης, για να βγω από τη θέση άμυνας που εσείς θέλετε να είμαι και να περάσω στην επίθεση. Για να τονίσω τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτόν της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της εξουσίας που εσείς εκπροσωπείτε και σε αυτόν του αγώνα, της αλληλεγγύης, της επανάστασης που κομμάτι του είμαι κι εγώ.
Άλλη μία μάχη στον αιώνιο πόλεμο των επαναστατών ενάντια στην κυριαρχία. Και όπως σε κάθε μάχη, δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε δίπλα μας, νοητά και φυσικά, συντρόφους, αγωνιστές, ανθρώπους που συνθέτουν τον κόσμο του αγώνα. Βρίσκομαι εδώ για εμένα, για όσους συντρόφους έχουν βρεθεί στη θέση μου πριν από εμένα αλλά και για όσους θα βρεθούν στο μέλλον. Προσθέτοντας μια στιγμή αγώνα στη συλλογική μνήμη.
Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να βρίσκομαι εγώ εδώ και εσείς να κανονίζετε τα χρόνια που θα μου φορτώσετε, χρόνια που για εσάς δεν είναι παρά άλλο ένα νούμερο που έρχεται να προστεθεί στα χιλιάδες που με ευκολία μοιράζετε- είναι βλέπεις πιο ελαφρύ το “ηθικό” βάρος έτσι και σας προσφέρει έναν ήσυχο ύπνο τα βράδια. Μπορεί, λοιπόν, για τώρα να έχουν μοιραστεί έτσι οι ρόλοι, όμως σίγουρα θα έρθει η στιγμή- αν όχι για εσάς, για αυτούς που θα ακολουθήσουν το βρώμικο έργο σας- που θα γεμίσουμε τα όνειρά σας εφιάλτες. Που οι φωνές χιλιάδων εξεγερμένων θα αντηχούν ταράζοντας τη φαινομενική σας γαλήνη. Και τότε οι ρόλοι δε θα έχουν πλέον καμία σημασία, τότε η εξουσία και η δύναμή σας θα τσαλακωθούν και οι επιλογές σας θα σας βαραίνουν. Ίσως αυτή η μέρα να αργήσει, το πιο πιθανό είναι να μην προλάβω καν να τη ζήσω. Παρόλο αυτά, όσο περνάει αέρας από τα πνευμόνια μου και αίμα από τις φλέβες μου δε θα σταματήσω να αγωνίζομαι γι αυτό. Για την επανάσταση, για την ελευθερία.
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ”


Πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1503661

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΜΑΖΩΝ: "Με δέκα τεχνικές ελέγχουν το μυαλό"

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών.
Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.
Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.


2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.
Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του.
Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.


3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.


4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποιήση)

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ’όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα. Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.


5 . Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύντονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος. Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί; «Αν [ο διαφημιστής] απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού». Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».


 6 . Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές...


7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του. «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες». Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».


8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.


9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!


10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθειά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.
Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ’ όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ’ όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.

 -Και όμως για να καταρρεύσουν όλα αυτά αρκεί μια στιγμή αφύπνισης. Το "κόκκινο χάπι" που έλεγε ο Μορφέας στόν Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά. Για όποιον θέλει περισσότερη αφύπνιση ας διαβάσει το "σπήλαιο του Πλάτωνα" και θα ξημερώσει ένας καινούριος κόσμος.


Νόαμ Τσόμσκι

Πηγή: ΕΔΩ







Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Η παγκόσμια μέρα της καριόλας που τα 'θελε ο κώλος της

Θα σας πω μερικές από τις συνηθισμένες φράσεις και κουβέντες μεταξύ ανδροπαρεών κάθε φορά που περνάει από μπροστά τους μια ευπαρουσίαστη γυναίκα: Καριόλα, πόρνη, πουτάνα, μουνάρα, να σου σκίσω την πατάρα, πωπω τι κωλάρα είσαι εσύ.
Αυτές είναι οι μόνιμες επωδοί «θαυμασμού» προς το ωραίο φύλο από παντελώς άγνωστα της σερνικά. Αυτά λούζεται κάθε γυναίκα που η εμφάνιση της φτουράει. Στο δρόμο, μέρα, νύχτα, ένας ανελέητα ισοπεδωτικός σεξιστικός πόλεμος.
Και ενώ οι gay κάναν περήφανες παρελάσεις, η ξανθιά δασκάλα πρέπει να ντρέπεται που είναι γυναίκα. Και οι κακοποιημένες πρέπει να τη ρουφάν όλη την κακοποίηση στο σπίτι τους και να ντρέπονται που είναι θύματα. 
Ενώ πύρινοι λόγοι εκτοξεύονται κατά του ρατσισμού, ο σεξισμός, η πιο οικουμενική μορφή ρατσισμού παραμένει στο απυρόβλητο από μεγάλα τμήματα της ένοχης κοινωνίας.
Πως θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει το αντίθετο; Οι Έλληνες είναι σεξισταριά του κερατά.
Προέρχονται από κοινωνίες της προίκας, του εθίμου του ματωμένου σεντονιού της πρώτης νύχτας του γάμου, των αυστηρών ποινών κατά της γυναικείας μοιχείας, του συνοικεσίου που καταργούσε την ελεύθερη βούληση των γυναικών και μιας θρησκείας που θεωρούσε την Εύα πηγή της αμαρτίας και επέβαλε σεξουαλικό έλεγχο μέσω της προγαμιαίας αγαμίας.
Και αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά. Ο γάμος παραμένει σε πολλές περιπτώσεις μορφή θεσμοθετημένης δουλείας. Η γυναίκα παραμένει σε πολλές περιπτώσεις οικιακή δούλα και παιδομηχανή, αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης,
Οι ροές πληθυσμών από μισογυνικές κουλτούρες δεν βοήθησαν και ούτε ποτέ θα βοηθήσουν στην αντίληψη της ισότητας των φύλων.
Ο σεξισμός και η κάθε μορφής βία απέναντι στις γυναίκες είναι διάχυτος στην ελληνική κοινωνία: στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, παντού οι γυναίκες είναι θύματα ενός στην καλύτερη περίπτωση ψυχολογικού πολέμου ο οποίος συγκαλύπτει από μια σαδιστική και διεστραμμένη ομερτά.
Η χυδαιοποίση της θηλυκότητας βρίσκεται παντού και σχεδόν πουθενά η υπεράσπιση του αυτόβουλου της γυναικείας σεξουαλικότητας και προσωπικότητας, αν εξαιρέσουμε κάτι ΜΚΟ και κάτι κρατικές υπηρεσίας που υπάρχουν για το φαίνεσθε.
Ακόμη θυμάμαι με αηδία τον «κορυφαίο» μυρ-εικαστικό Τσόκλη να λέει στον τηλεοπτικό αέρα που ο βιασμός γίνεται λόγω της πρόκλησης του θύματος.
Όλοι τα ξέρουμε, πολλοί τα κάνουμε, λίγοι μιλούνε. Και η εγκληματική οργάνωση των σεξιστών παραμένει όχι μόνο ελεύθερη αλλά και προκλητική όπως πάντα. Περισσότερο από πάντα:
Η κρίση, μάλιστα, πάλι αυτή η αναθεματισμένη κρίση ανέβασε την κακοποίηση στα ύψη: 47% πάνω η κακοποίηση των γυναικών σε αυτή τη χώρα της ανάπτυξης.
Ο άντρας βλέπετε,  ο άντρας ο σωστός, δεν έχει πλέον τα φράγκα για να ξενοπηδάει αντί λούσων, ούτε καν για να πηγαίνει στα κωλάδικα ή και στα μπουρδέλα.
Και ξεσπάει στη σύντροφο να της δείξει πόσο άντρας είναι λες και το υψωμένο χέρι είναι προέκταση του μαραζωμένου ανδρισμού του.
Παγκόσμια μέρα κατά της κακοποίησης σήμερα. Ένας λόγος παραπάνω για να φάνε περισσότερο ξύλο και βιασμό οι γυναίκες, μην τους μπουν και ιδέες.
Δεν είστε οι μόνες και είστε μόνες. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να γίνεται νέες Λυσιστράτες.
Αφήστε τα αρχίδια άκληρα.
Στείρα όσο στείρα είναι η ψυχή τους.
Μην ξεγελάτε τον εαυτό σας: Δεν είναι αγάπη που δεν έχει τρόπος να εκφραστεί αυτό που σας κάνουν. Είναι μίσος. Πηχτό και μαύρο η κακοποίηση τους. 
Μην τους δικαιώνετε με την καρτερικότητα σας. Δε θα αλλάξουν ποτέ.
Αντίθετα, θα κάνουν τα παιδιά σας σαν τα μούτρα τους.
Αποκλείστε τους. Απορρίψτε τους. Εγκαταλείψτε τους. 
Και θα είστε μόνες. Απέναντι στις οικογένειες τους, στις γνωστές σας που θα έχουν κάτι πρόστυχο να πουν για τον αγώνα σας για την αξιοπρέπεια σας, στα αρχίδια της γειτονιάς που θα σας πουν πουτάνα. Έτσι κι αλλιώς, πουτάνα σας έλεγαν και πριν.
Όσο και να παλεύουν κάποιοι άντρες για να αλλάξει, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει αν οι γυναίκες, η πηγή της ζωής, δεν πάρουν τη ζωή τους στα χέρια της.
Τέτοια μέρα που είναι, εύχομαι μονάχα καλή δύναμη κα καλή τύχη σε όσες τουλάχιστον το επιδίωξαν.
Στους αρκετούς σεξιστές συμπολίτες μου, να σταθώ με «ευαισθησία» στο πρόβλημά τους που εξάγουν στα πιο αδύναμα μυϊκά θηλυκά και να τους πω πως όσο και αν δείρουν, ανίκανοι θα παραμείνουν. Αν όχι σωματικά, τότε σίγουρα πνευματικά.

Πέτρος Αργυρίου 


Πηγή:
Άγρια Ζώα

Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

"Η δολοφονία παραπέμπει περισσότερο σε οργανωμένο έγκλημα παρά σε αντάρτικο πόλης"



H αναπλ. καθηγήτρια Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris 11, Αναστασία Τσουκαλά: “Η προκήρυξη δεν είναι γραμμένη ούτε από αναρχικούς ούτε από αριστερούς”
 
 
Πηγή: www.stokokkino.gr

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΜΠΟΥΚΟΤΑΖ

Η εταιρεία αλλαντικών ΝΙΚΑΣ απέλυσε όλους τους εργαζόμενους που απήργησαν την Πέμπτη 7/11/2013, δείχνοντας “αλλεργική” στο δικαίωμα στην απεργία. Να σημειώσουμε πως απολύθηκαν όσοι θεωρήθηκαν πρωτοστάτες στο κάλεσμα για πανεργατική απεργία.

Τα καταστήματα JUMBO μπορεί να είναι από τις πιο πετυχημένες αλυσίδες, με αυξανόμενο τζίρο, αυτό όμως δεν εμποδίζει τους ιδιοκτήτες του να έχουν μεροκάματα που θυμίζουν χαρτζιλίκι, τα ωράρια να είναι εξαντλητικά και οι υπερωρίες να μένουν απλήρωτες. Η ιδιοκτησία των JUMBO είχε μεταφέρει κεφάλαια στην Κύπρο για φορολογικούς λόγους και φαίνεται πως προσπαθεί να καλύψει την…χασούρα από το κούρεμα καταθέσεων με θύματα τους εργαζόμενους. Επίσης έχουν απαγορεύσει τον συνδικαλισμό.

Η αλυσίδα σουηδικών συμφερόντων με είδη σπιτιού IKEA, απέλυσε πριν έναν χρόνο σχεδόν, όσους δεν δέχθηκαν να υπογράψουν νέα σύμβαση εργασίας με μείωση μισθού και την αλλαγή της εργασιακής τους σχέσης. Επίσης συνεργάζεται με επιχειρήσεις ενοικίασης εργαζομένων που απασχολούνται στο να μοιράζουν τον ετήσιο κατάλογο των ΙΚΕΑ, λαμβάνοντας αμοιβή με το κομμάτι κι όχι με την ώρα, ενώ υπάρχει χρονικός περιορισμός, καθιστώντας τραγικό το ημερομίσθιο.

Η WIND ήθελε να κατασχέσει σπίτι συνδρομητή της επειδή χρωστούσε από τους λογαριασμούς 200 ευρώ. Ένα δείγμα κοινωνικής αναλγησίας και απανθρωπιάς.

Η Αθηναϊκή Ζυθοποιία, η Nestle, η Kraft Hellas, η Unilever, η Barilla, η Henkel, η Philip Morris, η Bic Violex και η ΝΟΥΝΟΥ επίσης είναι μέσα στις επιχειρήσεις που ζήτησαν μισθούς των 300 ευρώ για να μπορούν -και καλά- να προσλαμβάνουν ανέργους.

Αυτές είναι από τις πιο γνωστές περιπτώσεις που η εργοδοσία δείχνει τα δόντια της, με τους εργαζόμενους να μην έχουν κανένα δίχτυ προστασίας παρά μόνο τον δικό τους αγώνα.Καταπατούνται δικαιώματα και αξιοπρέπειες μόνο για να δουν τους οικονομικούς δείκτες να ανεβαίνουν. Ακόμα φανερώνουν το αδίστακτο πρόσωπο του κέρδους χωρίς σεβασμό προς τον άνθρωπο, ένα σύμπτωμα της “ελεύθερης αγοράς” αλλά των ανελεύθερων ανθρώπων.

ΠΗΓΗ Fentagin Antifasistas

Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

Δίκαια κυνηγημένος

Σαν πλουσιόπαιδο μεγάλωσα.
Οι γονείς μου κολάρο
μου φόρεσαν, μ’ έμαθαν
υπηρέτες νά ‘χω
και μου διδάξανε την τέχνη να δίνω διαταγές. Οταν
μεγάλωσα όμως, κι ολόγυρά μου κοίταξα,
δε μ’ άρεσαν οι άνθρωποι της τάξης μου,
ούτε να διατάζω και να μ’ υπηρετούν.
 




Τότε, την τάξη μου απαρνήθηκα και για συντρόφους πήρα
τους ταπεινούς ανθρώπους.

Ετσι
οι γονείς μου έναν προδότη ανάστησαν, του μάθανε
όλα τους τα κόλπα, κι αυτός
τα μαρτυράει στους εχθρούς τους.

Ναι, κάνω βούκινο τα μυστικά τους. Στέκομαι
στον απλό λαό ανάμεσα, και του εξηγώ
πως τονε κοροϊδεύουν. Και προμαντεύω τι θα γίνει, γιατί
ξέρω καλά τα σχέδιά τους
(χαμένη δε πήγε δα η εκπαιδευσή μου)
Τα Λατινικά του πουλημένου τους παπαδαριού
τα μεταφράζω λέξη - λέξη στην απλή τη γλώσσα, και
τότε βλέπεις μονομιάς τι κουραφέξαλα είναι. Κατεβάζω
τη ζυγαριά της Δικαιοσύνης τους και δείχνω
πως είναι κάλπικα τα ζύγια της. Και οι χαφιέδες τους τρέχουνε
και τους λένε
πως κάθομαι μαζί με τους κατατρεγμένους
που ετοιμάζουν επανάσταση.

Να φρονιμέψω, μου μήνυσαν. Και μου πήραν
ό,τι με τη δουλειά μου είχα κερδίσει. Κι επειδή μυαλό δεν έβαλα,
με κυνήγησαν, ψάξανε το σπίτι μου, αλλά
δε βρήκανε
παρά χαρτιά, που ξεσκέπαζαν
τις συνωμοσίες τους ενάντια στο λαό. Τότε
ξαμόλυσαν εντάλματα
κατηγορώντας με πως έχω ιδέες χυδαίες, με άλλα λόγια:
τις ιδέες του «χυδαίου όχλου».

Όπου κι αν πάω, στιγματισμένος είμαι
στων δυνατών τα μάτια. Μα οι αδύναμοι
διαβάζουν τα εντάλματα και
άσυλο μου δίνουν λέγοντας:
«Εσένα σε κυνηγάνε
για δίκαιο σκοπό» 



Bertolt Brecht

 

Πηγή



Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Ο Μπάτσος (ορισμός)

Τρέφεται με τρεις κι εξήντα. Κι επειδή δε του φτάνουν,  χορταίνει με Έθνος και Θρησκεία.

Το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον διακατέχει, το ξορκίζει με όσο αυταρχισμό και βία του επιτρέπει ο εντολοδόχος του.

Αποτελεί τον ορισμό του δουλοπρεπή ανθρώπου καθώς το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να υπακούει σε διαταγές.

Μέσα από τη δουλειά του έχει απολέσει οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, καθώς το μόνο που έχει σημασία είναι τι θα πει ο ανώτερός του.

Πληρώνεται για να εξασφαλίζει την κυριαρχία της εκάστοτε Κυβέρνησης και των εκάστοτε συμφερόντων που οι Κυβερνήσεις εξυπηρετούν.

Παρόλα αυτά δεν έχει σκεφτεί ποτέ του να τα παρατήσει ώστε να ζήσει κάνοντας οποιαδήποτε αξιοπρεπή δουλειά.

Στο όνομα του μισθού του, βαφτίζει την οποιαδήποτε αναίσχυντη δράση του ως πράξη ηρωισμού ή ως καθήκον.

Δε γνωρίζει και ούτε μπορεί να κατανοήσει πως το έγκλημα που πολεμά είναι απλώς το αποτέλεσμα της κεντρικής πολιτικής που ο ίδιος υπερασπίζεται.

Είναι τόσο ηλίθιος που μπορεί ακόμη και να θυσιάσει τη ζωή του ώστε να αποτρέψει τη ληστεία μίας Τράπεζας χωρίς να συνειδητοποιεί πως η ληστεία αυτή δεν βλάπτει κανέναν άλλον εκτός από την ίδια την Τράπεζα, ένα νομικό κατασκεύασμα που μόνο σκοπό έχει την εκμετάλλευση του ίδιου και των υπολοίπων.

Συγχέει τον σεβασμό που ποτέ δεν ενέπνευσε με τον φόβο που προκαλεί στους δρόμους.

Είναι το κύριο όργανο καταστολής οποιασδήποτε μορφής κοινωνικού αγώνα ή αντίστασης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε καλύτερες συνθήκες ζωής για το είδος του και κατ’ επέκταση για τον ίδιο.

Έχει υποστεί τέτοια πλύση εγκεφάλου που αδυνατεί να κατανοήσει με οποιονδήποτε τρόπο τον επιζήμιο ρόλο του για την κοινωνία, αλλά και την σύνδεσή του με την προστασία των οικονομικών συμφερόντων και της ιδιοκτησίας που ανήκει στους λίγους.

Συχνά παραπονιέται για το γεγονός πως δε δικαιούται να απεργήσει, τη στιγμή που μέρος της δουλειάς του είναι να καταστέλλει τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις των άλλων.

Κάποτε μπορεί να τον ακούσεις να μιλά για τα χημικά που και ο ίδιος εισπνέει, αλλά είναι τόσο βλάκας που αδυνατεί να χωρέσει στο κεφάλι του πως γι’ αυτό φέρει ευθύνη και ο ίδιος.

Οραματίζεται μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα σέβονται την εξουσία που νομίζει ότι κατέχει.

Αποτελεί προϊόν κακής Παιδείας και αμορφωσιάς, δηλαδή ό,τι ποιο αρρωστημένο έχει να επιδείξει το ανθρώπινο είδος εναντίον του οποίου στρέφεται.

Με άλλα λόγια, ζει εις βάρος των συνανθρώπων του, δρα σαν ιός, σαν καρκίνος για το είδος του.

Και το χειρότερο απ’ όλα είναι πως ο ίδιος πιστεύει πως διαπράττει κάποιου είδους λειτούργημα. Πιστεύει πως οι υπόλοιποι πρέπει να του οφείλουμε ευγνωμοσύνη για την ασφάλεια που νομίζει ότι μας παρέχει.


















 

 Arkan













Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

O Στρατιώτης-οδηγός του τανκ της 17ης Νοέμβρη

«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ'' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ'' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »


O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973
1973-2003. Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας». Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται - τότε με χαρά, τώρα με θλίψη - τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. 

Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!
1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια».Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις». 
«O στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο» «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!
«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. "Παλιοκουμμούνια" θα καλοπεράσετε!" λέγαμε».

Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο.Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.
«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα,φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί,στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!

Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα.Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».
Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.
Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους.Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».
H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!
Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.
Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.
«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος.Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».
Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.

Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Εντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».
Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν - θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους - δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Εμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».
Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».

Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε...Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».
Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!
Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ' αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!
Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.
Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή,κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».
Οταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας,τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα.Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας».
Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις.Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι "έριξαν" τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. "Πουλημένα τομάρια" είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».
Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει "τα άρματα στα σύνορα". Ηταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες,έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Οταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».
Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!

Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε,του Πολυτεχνείου. "Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο" απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».
1973-2003. Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό.Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».
Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια - σήμερα - του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Συγκέντρωση φασιστών το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη


Συγκέντρωση “μνήμης και τιμής” πραγματοποιούν σήμερα το απόγευμα στις 18:00, στη συμβολή των οδών Τσιμισκή με Αριστοτέλους η οργάνωση "Εθνικά Σκεπτόμενων Πολιτών". Πρόκειται για ακροδεξιά οργάνωση με πυρήνα πρώην μέλη της Νέας Δημοκρατίας και του ΛΑΟΣ και δράση κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα. Ιδεολογικός καθοδηγητής των μελών θεωρείται ο Μάκης Βορίδης από την εποχή που ήταν βουλευτής του ΛΑΟΣ, ενώ σε δημόσιες εκδηλώσεις συχνά παραβρίσκονται μαζί με βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και τοπικούς παράγοντες του ΠΑΣΟΚ.

Τα μέλη του “συνδέσμου” όπως αναφέρεται σε προσκλήσεις και κείμενα, επιδιώκουν συνεργασία με άλλες ακροδεξιές οργανώσεις και κατά καιρούς έχουν ζητήσει την στήριξη του Πατριωτικού Ελληνικού Συνδέσμου, της Πατριωτικής Κίνησης Καβάλας, της Πατριωτικής Κίνησης Δράμας και Ημαθίας,. Γνωτσών φασιστικών ομάδων δηλαδή με δράση σε τοπικό επίπεδο.
Στο παρελθόν είχαν κάνει και πάλι την εμφάνισή τους στους δρόμους της πόλης (φωτο) με αφορμή όπως έγραφαν τότε “με αφορμή τη μαύρη επέτειο της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού”. Αυτοπροσδιορίζονται εθνικιστές και ο δίκος τους φύρερ είναι ο Κάρολος Γεροβασιλείου, που αναφέρεται ως πρόεδρος των "Εθνικά Σκεπτόμενων Πολιτών".


Να σημειωθεί πως σήμερα το απόγευμα στις 17:00 στο άγαλμα Βενιζέλου αναμένεται να πραγματοποιηθεί αντιφασιστική συγκέντρωση.


Πηγή: http://www.alterthess.gr/content/sygkentrosi-fasiston 


Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

11 Νοεμβρίου 1887: Εκτελούνται οι «Μάρτυρες του Haymarket»

Μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες για το αναρχικό και το εργατικό κίνημα θεωρείται η 11/11, αφού σαν σήμερα το 1887 έρχονται αντιμέτωποι με τη θανατική ποινή οι τέσσερις αναρχικοί που είχαν κατηγορηθεί άδικα για το θάνατο ενός αστυνομικού από βόμβα στα επεισόδια του Haymarket ενάμιση χρόνο νωρίτερα. Οι August Spies, Albert Parsons, Adolph Fischer, George Engel, που πρωτοστάτησαν στην ιστορική πρωτομαγιά του 1886 θα αναδειχθούν σε ήρωες του Αναρχισμού, με την Emma Goldman να έχει δηλώσει πως αποτέλεσαν «την πιο κρίσιμη επιρροή στην ύπαρξή της».
Στις 4 Μαϊου του 1886 τα εργατικά σωματεία του Σικάγο οργανώνουν συγκέντρωση στην πλατεία Haymarket με αφορμή την αστυνομική βία που είχε ξεσπάσει τις προηγούμενες μέρες ενάντια στο κίνημα του οχτάωρου, με αποκορύφωμα τις δολοφονίες απεργών από την ιδιωτική εθνοφρουρά Pinkerton στη φάμπρικα McCormick. Το συλλαλητήριο ξεκινάει ομαλά, με τον Spies να ξεκαθαρίζει στην ομιλία του πως «δεν έχουμε σκοπό να ξεκινήσουμε επεισόδια, παρά τις πολεμικές προετοιμασίες των αυτοαποκαλούμενων δυνάμεων του νόμου και της τάξης.»
Ωστόσο, τα επεισόδια ξεσπούν όταν οι αστυνομικές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να διαλύσουν τη συγκέντρωση και κάποιος, άγνωστος μέχρι σήμερα, θα πετάξει μια αυτοσχέδια βόμβα προς το μέρος τους, σκοτώνοντας τον Mathias J. Degan. Η αστυνομία απαντάει άμεσα, πυροβολώντας προς όλες τις κατευθύνσεις, σκοτώνοντας και τραυματίζοντας πάνω από 50 διαδηλωτές αλλά και συναδέλφους. Το συγκεκριμένο περιστατικό θεωρείται πως παρήγαγε για πρώτη φορά το στερεότυπο του αναρχικού που πετάει βόμβες.
Τις επόμενες μέρες συλλαμβάνονται οκτώ αναρχικοί, οι περισσότεροι γερμανικής καταγωγής, που κατηγορούνται ως ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Degan, με τη δικαιολογία ότι οργάνωσαν τη συγκέντρωση. Ο αμερικανικός τύπος έρχεται να πολώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, χαρακτηρίζοντας τους κατηγορούμενους «αιμοσταγή κτήνη,» «κόκκινα καθάρματα,» «δειλούς,» «κλέφτες,» «δολοφόνους» και «δαίμονες.» Σε άρθρο τους με τίτλο «Το κόκκινο χέρι της Αναρχίας» οι New York Times περιγράφουν το περιστατικό ως το «ματωμένο καρπό της εγκληματικής διδασκαλίας των αναρχικών.» Ο Edward Aveling, γαμπρός του Karl Marx, θα απαντήσει στα δημοσιεύματα αυτά σημειώνοντας πως «σε περίπτωση που αυτοί οι άντρες κρεμαστούν, θα ευθύνεται η Chicago Tribune.»
Η δίκη, που έχει χαρακτηριστεί μια από της πιο σοβαρές κακοδικίες στην ιστορία των ΗΠΑ, θα καταδικάσει και τους οκτώ αναρχικούς, στέλνοντας τους εφτά στην αγχόνη χωρίς να υπάρχουν στοιχεία που να τους συνδέουν με τη βόμβα. Το κατηγορητήριο μιλάει για συνωμότες που δεν αποθάρρυναν το δράστη και άρα είναι το ίδιο υπεύθυνοι. Ο αδερφός του Parsons, θα προσκομίσει στοιχεία που συνδέουν πράκτορες της Pinkerton με την επίθεση, μια εκδοχή που ενστερνιζόταν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης.
Μάλιστα, το 1893 ο κυβερνήτης του Illinois θα αθωώσει τους κατηγορούμενους (τους περισσότερους μετά το θάνατό τους), θεωρώντας ως ηθικό αυτουργό την ατιμωρησία των δολοφονιών της Pinkerton που οδήγησαν στο Haymarket. Από τους εφτά μελλοθάνατους, οι δύο (Michael Schwab και Samuel Fielden) αποδέχονται τις κατηγορίες και καταδικάζονται σε ισόβια, ενώ ο Louis Lingg αυτοκτονεί στο κελί του μια μέρα πριν τον απαγχονισμό. Στις 11 Νοεμβρίου, οι Spies, Parsons, Fischer και Engel οδηγούνται στην κρεμάλα τραγουδώντας τη «Μασσαλιώτιδα» και τον ύμνο της Διεθνούς.
Σύμφωνα με καταγραφές, μερικές στιγμές πριν κρεμαστεί, ο Spies θα ξεφωνίσει: «Θα έρθει ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα.»

http://www.facebook.com/photo.php?fbid=367052493428854&

Πηγή: http://tvxs.gr/news/

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

"Εθνική ομοψυχία"

Όσο και αν το επιθυμούμε, η πραγματική φυλετική μας σχέση με τους αρχαίους Έλληνες είναι από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Είμαστε μάλλον κράματα επιμιξιών ποικίλων φυλών ντόπιων και βαλκανικών (βλάχων, αρβανιτών, θρακιωτών κ.α.).

Πολιτιστικά, όσο και αν το επιθυμούμε, δεν κρατήσαμε την αρχαία πολιτιστική παράδοση μας, αλλά τη Ρωμαϊκή, τη Βυζαντινή, τον σύγχρονο επηρεασμό από τη γαλλική και Αγγλική κουλτούρα ως το 1950 και την Αμερικάνικη μετέπειτα, και, αν και δεν το παραδεχόμαστε και δε θέλουμε να το συζητάμε, το βαθύτατο επηρεασμό της νοοτροπίας μας από τον τρόπο ζωής που διαποτιστήκαμε στα χρόνια που υπαγόμαστε στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το πελατειακό σύστημα της πολιτικής, ο κυρίαρχος τρόπος διασκέδασης μας (μπουζούκια, τσιφτετέλια), τα παζάρια, και τόσα άλλα, είναι κατάλοιπα του Οθωμανικού τρόπου ζωής που τόσο οι εθνικιστές, αλλά και οι διεθνιστές και οι υπόλοιποι Έλληνες υποσυνείδητα δεν τα παραδέχονται ως στοιχεία μας.

Οι εθνικιστές όταν μιλούν για το έθνος των Ελλήνων, αναφέρονται σε αυτό ως ένα σύνολο από ανθρώπους με ίδια ιδανικά και στόχους. Η ιστορία της Ελλάδας όμως από το 1821 και μετά, δείχνει ότι ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Η Ελλάδα ήταν χωρισμένη σε κοινωνικές τάξεις (προύχοντες, ανώτατοι ιερείς, αγρότες κ.α.), κόμματα (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό), επαγγελματικές συντεχνίες κ.λπ. που πολεμούσαν μεταξύ τους για το ποιος θα κυριαρχήσει, προκειμένου να επωφεληθεί των άλλων και πάντα εις βάρος της πατρίδας (π.χ. να επωφεληθεί των «εθνικών γαιών»). Και μόνο η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη και η δολοφονία του Καποδίστρια το αποδεικνύουν. Σήμερα το ίδιο ισχύει με τα πολιτικά κόμματα και τους οπαδούς τους. Επομένως αυτή η υποτιθέμενη ομοψυχία μάλλον είναι ένα κατασκεύασμα, που μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις έχει υπάρξει.
Οι εθνικιστικές τάσεις έχουν ανέκαθεν οδηγήσει σε πολέμους και εθνοκαθάρσεις, δηλαδή σε μαζικούς φόνους ανθρώπων.

Ο εθνικιστικός προσανατολισμός δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί μεροληπτεί σε σχέση με το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» των λαών. Για παράδειγμα, στην Ελλάδα θεωρεί ορθό το να συστήσουν εθνικό κράτος οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι αλλά να μην κάνουν το ίδιο οι Κοσοβάροι.
Το γεγονός ότι διάφορες χώρες (και η Ελλάδα) κατηγορούνται για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων από διάφορες οργανώσεις (Ο.Η.Ε., «Παρατηρητήρια», Μ.Κ.Ο. κ.α.) με σκοπό την επέκταση των ξένων συμφερόντων, δεν αναιρεί την αλήθεια ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι χώρες όντως καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα συγκεκριμένων ομάδων πληθυσμού (τσιγγάνους, μετανάστες, ιερόδουλες, κρατούμενους κ.α.).



Ήταν τα επιχειρήματα κατά του εθνικισμού απο το κείμενο του ψυχολόγου Γιάννη Βελίκη "Οι εθνικιστές"

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

Ένα σύστημα που τρέφεται από την απουσία σκέψης


Οι συγκρούσεις που χωρίζουν τον λαό είναι κατά τρόπο παράδοξο αυτές που τον ορίζουν σαν υπολειμματικός ορισμός.
Εφέτος στην εορτή της 28ης Οκτωβρίου κυριάρχησε η διένεξη για το ποιος είπε το ΟΧΙ το 1940.
Πίσω από αυτή τη συζήτηση η αναζωπύρωση του δήθεν νεοφασισμού και η επικαιρότητα.
Θυμήθηκα ότι πριν τριανταπέντε χρόνια, εν μέσω αποκαταστημένης δημοκρατίας, με κάλεσε ο διευθυντής του δημοτικού σχολείου όπου φοιτούσε ο γιος μου για να μ’ ενημερώσει δασκαλίστικα ότι ο οκταετής μαθητής του και γιος μου είχε γράψει στην έκθεση για την επέτειο ότι το ΟΧΙ το είχε πει ο ελληνικός λαός και όχι ο δικτάτορας.
Πήρε την απάντηση που του έπρεπε.
Ψάχνουν όλοι και απορούν παπαγαλίζοντας διάφορες ηλιθιότητες για «αυγά του φιδιού» και άλλες βλακείες.
Αγνοούν ή θέλουν να αγνοούν, γιατί πολλοί έχουν κάνει την άγνοια επάγγελμα, ότι ο φασισμός είναι στη φύση του ανθρώπου σαν αντίληψη. Ο Μουσολίνι δεν έκανε τίποτε άλλο από το να συστηματοποιήσει αυτή την αντίληψη. Η αντίληψη του αμαθούς και φοβισμένου ατόμου που θεωρεί ότι μπορεί να βάλει τάξη με τη βία, όχι μόνο στον χαοτικό κόσμο που τον περιβάλλει, αλλά κυρίως στον εκτός ελέγχου εγκέφαλό του.
Ψάχνουν πώς μορφώθηκε η Χρυσή Αυγή, αλήθεια, τι ελληνικούρα που είναι η λέξη «μόρφωμα» που αφορά σε σχήμα κι όχι έννοια.
Θα πρέπει να ψάξουν στα στεγανά της ελληνικής κοινωνίας. Εκεί εμποδίζεται η ελευθερία της σκέψης, εκεί καλλιεργείται ο συναθροιστικός και παπαγαλίζων νους. Τα στεγανά αυτά είναι η εκκλησία, το σχολείο και ο στρατός. Εκεί γίνεται τόσο η αναπαραγωγή όσο και η εκκόλαψη των «αυγών του φιδιού».
Βέβαια ζούμε σε αστικό σύστημα, αλλά και σε κάθε σύστημα κοινωνικής συμβίωσης φτιαγμένο από τον άνθρωπο, ο φασισμός θα γεννιέται και θα αναπτύσσεται αφού δεν είναι προϊόν της πολιτικής αστοχίας, αλλά προϊόν του πρωτόγονου τρόπου αντίληψης του κόσμου. Ένα έθνος μεταναστών ανακαλύπτει ότι εχθροί είναι οι μετανάστες. Πάντα είναι εύκολο να εφευρεθούν σαν αιτίες κάποιοι εχθροί που προκαλούν τις αποτυχίες μας.
Τα στεγανά ίσως είναι άξια να μελετηθούν για να αποκαλυφθούν επιτέλους τα αίτια της καταραμένης, ενδημικής ελληνικής εμφύλιας σύγκρουσης. Ας ερευνηθεί από πού πηγάζει η εθνική σχιζοφρένεια. Το πραγματικό όπιο των λαών είναι η ανιστόρητη άγνοια. Ο δικέφαλος, λάβαρο της εκκλησίας, η ξενομανία αλλά και η ξενοφαγία, ο ευρωπαϊκός λακεδισμός, η φοροκλοπή. Έφυγαν άραγε οι Τούρκοι; Ή μήπως είναι ακόμα εδώ; Οι κοτζαμπάσηδες πάντως είναι αμετακίνητοι, ο βυζαντινισμός παρών.
Έμειναν και τα πατσατζίδικα και τα κεμπάπ, το μπαξίσι, το χαράτσι, οι νταβατζήδες και βεβαίως ο…λουφές, ελληνιστή το φακελάκι. Εδώ δυστυχώς βρισκόμαστε και είναι εθνικά επείγον να προχωρήσουμε.

Κωστής Δεστέφανος
http://kostisdestefanos.blogspot.co.at/2013/11/2112013_2.html

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Εγκεφαλική λειτουργία νεκρή

Όταν στον ημιθανή εγκέφαλό σου βρίσκεται η ιδέα πως μια χρυσή αυγή θα σώσει τον τόπο,όταν βρίσκεται η θεωρία των δύο άκρων και καταδικάζεις τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται,δεν είναι διόλου παράξενο που βγήκες να βοσκήσεις Κυριακάτικα. Αυτό που σε ένοιαζε τόσα χρόνια αγαπητέ μου βλάκα, ήταν πως θα ξοδέψεις το Σαββατόβραδο τα μεροκάματα των προηγούμενων ημερών για να πάρεις κι εσύ το μερίδιο που σου ανήκει απ’το αρχοντιλίκι των σκλάβων. Σε ένοιαζε ποιος κέρδιζε στο ποδόσφαιρο και τι χρώμα βρακί φορούσε το κάθε κρέας που κυκλοφορούσε στις εμετικές lifestyle εκπομπές .

Αγνοείς πως άνθρωποι έχουν πεθάνει αγωνιζόμενοι για το πενθήμερο και το 8ωρο. Αγνοείς πως στον υπάλληλο που σε εξυπηρετεί την Κυριακή σε κάποια πολυεθνική,του στερήθηκε βίαια το δικαίωμα στην αργία,του στερήθηκε βίαια το δικαίωμα να αντιδράσει σε αυτό,πως του φόρεσαν βαριές αλυσίδες και τον έκαναν ρομποτάκι στα χέρια τους. Αγνοείς πως τα παιδιά σου δεν θα μεγαλώσουν σε μια Κυριακή  ξεκούρασης και ελεύθερου δημιουργικού χρόνου αλλά σε μια Κυριακή μόχθου,ρουτίνας,άγχους και μιζέριας. Αγνοείς πως αυτό συμβαίνει τώρα σε σένα!

Θυμάσαι πως ήταν οι Κυριακές; Ήταν οι στιγμές που πήγαινες εκδρομή με τον ή την σύντροφό σου,ήταν οι στιγμές που βρισκόσουν με την οικογένεια ή με φίλους που πίνατε,κουβεντιάζατε και ανταλλάσατε απόψεις,ήταν οι στιγμές που κάποιοι έπαιζαν μουσική,ζωγράφιζαν,διάβαζαν,έκαναν πράξη την αλληλεγγύη κ.α. Για σένα ήταν οι λίγες στιγμές που ήσουν εκτός συστήματος και ο αφοδευμένος σου νους μπορούσε να λειτουργήσει έστω για λίγο ελεύθερα…Αλλά δεν το έκανε.

Τώρα βγήκες να πανηγυρίσεις το δικαίωμά σου στην κατανάλωση,να βοσκήσεις στη φάρμα των ζώων έχοντας στα νεκρά σου εγκεφαλικά κύτταρα την ιδέα πως αυτό είναι ένα “προνόμιο” που σου δόθηκε χωρίς να αγωνιστείς, χωρίς να διεκδικήσεις. Δεν αναγνωρίζεις όμως πως αυτό το δικαίωμα, είναι το δικαίωμα στη σκλαβιά,στην υποδούλωση, δεν το αναγνωρίζεις γιατί έχεις δουλικό DNA,είσαι φτιαγμένος γι’αυτό.

Λυπάμαι, γιατί είσαι ένα πρόβατο που πλέον πηγαίνει καθημερινά για σφαγή και εξοργίζομαι γιατί έχεις μορφή ανθρώπου και αυτοί που μας βλέπουν νομίζουν πως είμαστε ίδιοι.

Υ.Γ  Το WiFi τις Κυριακές θα είναι ελεύθερο,εσύ όχι.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει

cebfcf85cf84ceb5-cf80cebfcf85-cf84cebf-cebaceb1cf84ceb1cebbceb1ceb2ceb5cf82


Γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης

Σήμερα πήγα από το πρωί σε ένα κοντινό χωριό, όπου κάποιοι φίλοι ήθελαν να κάνουμε μια σπορά σε ένα μικρό χωράφι τους. Ξεκινήσαμε κατά τις 11 το πρωί να φτιάχνουμε σαμάρια, κατόπιν κοσκινίσαμε αργιλόχωμα, κάναμε σβώλους και τους αφήσαμε να ξεραθούν για τους σπείρουν τα παιδιά αύριο.
Μας πήρε 4 γεμάτες ώρες αυτή η εργασία και περί ώρα 3 το μεσημέρι φτιάξαμε την σαλάτα μας με όλα τα διάφορα λαχανικά και πρασινικά που μαζέψαμε από το χωράφι. Μόλις η βαθιά γαβάθα με την σαλάτα πήρε την θέση της στο τραπέζι και ετοιμαστήκαμε να καθίσουμε κι εμείς γύρω της, να σου και μπαίνει μέσα ένας θείος της φίλης, τον οποίον είχα ξαναδεί το καλοκαίρι όταν ήρθε στο σεμινάριο φυσικής καλλιέργειας που οργάνωσα στα πλαίσια του Απλεπιστημίου στην Βολισσό.
Τότε, μου είχε ζητήσει σπόρους από ντομάτα και του έδωσα μερικούς, εφιστώντας του την προσοχή και δείχνοντάς του ότι δεν έχω πολλούς διότι πάθαμε ζημιά με τις ντομάτες φέτος. Τους πήρε και την επόμενη μέρα ξανάρθε και μου είπε ότι τους ξέχασε μέσα στην τσέπη της φόρμας του, την οποίαν έβαλε στο πλυντήριο… Ομολογώ ότι τον διέγραψα επιτόπου, αν και είχε δηλώσει την διαθεσιμότητα να κάνει την επόμενη χρονιά μάθημα καλαθοπλεκτικής στους Απλεπιστημιακούς που θα έρθουν.
Σήμερα, τον ξαναείδα λοιπόν την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φάμε.
Μόλις μπήκε στην αυλή που καθόμασταν, με είδε, κάτι έλεγα για το χθεσινό αποτρόπαιο συμβάν, και μου λέει: “όλοι χρυσή αυγή θα ψηφίσουμε, είδες, τόσον καιρό που ήταν έξω και γυρίζανε τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες που γράφουνε χρυσή αυγή, δεν τολμούσαν οι κουκουλοφόροι αναρχικοί να κουνήσουνε ρούπι, τρυπωμένοι ήτανε, τώρα που τους βάλανε φυλακή, βγήκανε πάλι οι κουκουλοφόροι και αλωνίζουνε, σκοτώσανε και δυο παλικάρια εχτές”.
Προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου, ήμουν και σε ξένο σπίτι, του λέω πες ότι κάνεις πλάκα, ότι δεν τα εννοείς αυτά που λες. Δεν κάνω καθόλου πλάκα, μου απαντά, χρυσή αυγή, αυτή είναι η λύση, όχι, θα αφήσουμε τους αναρχικούς να βγαίνουνε με τις κουκούλες να καίνε κάδους και να τους πληρώνω ύστερα εγώ, τέτοια έλεγε.
Παραδόξως, ίσως μάλλον επειδή κάνω φυσική διατροφή, κράτησα ακόμη κι άλλο την ψυχραιμία μου και πήγα να του εξηγήσω την πλάνη του, να του πω για προβοκάτσιες, για παρακράτος, για το ότι είναι θύμα της προπαγάνδας και των καναλιών, έσπευσαν να βοηθήσουν και οι φίλοι που ήταν εκεί αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα, μόνο φώναζε, οπότε σηκώθηκα να φύγω, σούρνωντάς του μερικά σχολιανά βεβαίως, με το κυριότερο, άει να χαθείς ρε γελοίε χιτλερικέ, που γεννήθηκες μέσα στην κατοχή αλλά στα γεράματα κατάντησες ναζιστής, για να καταστρέψεις τα εγγόνια σου και τα παιδιά των αλλονών ανθρώπων, δεν έχω θέση εγώ εδώ όσο είσαι εσύ, κι έφυγα αφρίζοντας, το παραδέχομαι.
Αυτό που παρατήρησα είναι ότι ενώ ήτανε περήφανος και αμετανόητος χρυσαυγίτης και το διαφήμιζε με τόση θέρμη και έπαρση, μόλις τον αποκαλούσα ναζιστή, αμυνόταν φωνάζοντας δεν είμαι ναζιστής εγώ, σου είπα εγώ ότι είμαι ναζιστής; σου είπα εγώ ότι θα τους ψηφίσω; πρέπει να τους ψηφίσουμε είπα, όχι ότι τους ψήφισα, και τέτοιες παπαρολογίες
Ντρέπονται κατά βάθος τα μιάσματα, οι μικροαστοί νοικοκυραίοι πρώην πασόκοι και νεοδημοκράτες, κομματικοί πελάτες που καταστρέψανε την Ελλάδα και σαν να μην έφτανε αυτό γίνανε κατόπιν και ναζί, βγάλανε το φίδι από την τρύπα του, για να δαγκώσει τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Ζήσανε αυτοί, να μην ζήσει κανένας άλλος.
Κάθε σόφρωνας πολίτης τέτοιου είδους αντιμετώπιση πρέπει να τους επιφυλάσσει. Να τους αποκαλούμε χιτλερικούς, ναζιστές και να αποχωρούμε από εκεί που βρίσκονται, να τους περιθωριοποιούμε, να τους κάνουμε να νιώθουν παρείσακτοι, σκουπίδια της κοινωνίας, είτε αυτοί είναι αδερφοί μας, είτε συγγενείς μας, είτε η μάνα μας η ίδια.
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει


Πηγή: http://parallhlografos.wordpress.com/2013/11/04/

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Βασανιστήρια και ποίηση {Αλέκος Παναγούλης}

Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν από εκείνους που επεχείρησαν ν’ ανατρέψουν ακόμη και να εξοντώσουν το δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο. Δημιουργεί την Εθνική Αντίσταση, αυτοεξορίζεται στην Κύπρο, όπου έρχεται σ’ επαφή με τον Πολύκαρπο Γιωρκατζή για να τον βοηθήσει. Καταστρώνει σχέδιο δολοφονίας του Παπαδόπουλου. Η απόπειρα λαμβάνει χώρα στις 13 Αυγούστου 1968 στη Βάρκιζα. Η αποτυχία σημαίνει και τη σύλληψή του και πλέον όλα αλλάζουν για τον ίδιο. Βασανίζεται ανηλεώς, για πολλές ημέρες και νύκτες, ώσπου ημιθανής διακομίζεται σε νοσοκομείο. Εμφανίζεται στο στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου 1968 για να καταδικαστεί δύο φορές σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου.
Η εκτέλεσή του αναβάλλεται λόγω διεθνών πιέσεων. Μεταφέρεται στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, Δραπετεύει αλλά συλλαμβάνεται εκ νέου. Αυτή τη φορά του έχουν ετοιμάσει ειδικό κελί απομόνωσης. Θέλει και πάλι να δραπετεύσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Μοναδική του διέξοδος για να μπορέσει ν’ αντέξει τα βασανιστήρια και την ψυχολογική εξόντωση, που επιχειρεί το καθεστώς είναι η ποίηση. Ακόμη κι όταν οι δεσμοφύλακες του παίρνουν τα μολύβια και το χαρτί, χρησιμοποιεί το αίμα του και τους τοίχους του κλουβιού, που τον κρατούν δέσμιο.
«Η πολιτική είναι ένα καθήκον, η ποίηση είναι μια ανάγκη. Είναι ένα ούρλιασμα, μια κραυγή που δεν μπορείς να πνίξεις. Το άγχος μιας στιγμής που δεν θέλεις να ξεχαστεί. Τότε ψάχνεις για χαρτί και μολύβι ζητώντας να ζωγραφίσεις με στίχους αυτή τη στιγμή», θα γράψει ο Αλέκος Παναγούλης στις 5 Ιουνίου 1971 μέσα από τις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου σημειώνοντας ότι είναι Μετά από Ξυλοδαρμό.
Η Ιταλία αποδεικνύεται φιλόξενη κι ώριμη, όπου κυκλοφορούν οι δύο ποιητικές του συλλογές. Η πρώτη ενώ είναι στη φυλακή και η δεύτερη λίγο μετά την απελευθέρωσή του, όταν η χούντα τον Αύγουστο του 1973 προχωρούσε σε γενική αμνήστευση. Vi scrivo da un carcere in Grecia (Σας γράφω μέσα από μία φυλακή στην Ελλάδα) είναι ο τίτλος της δεύτερης συλλογής το 1974, όπου μεταξύ άλλων ξεχωρίζει η «Υπόσχεση»:

Τα δάκρυα που στα μάτια μας
θα δείτε ν’ αναβρύζουν,
ποτέ να μην τα πιστέψετε
σημάδια απελπισίας.
Υπόσχεση είναι μονάχα
γι’ Αγώνα υπόσχεση!

(Στρατιωτικές Φυλακές Μπογιατίου, Φεβρουάριος 1972)
Vi scrivo da un carcere in Grecia, 1974υ μετρό της Αθήνας (2004).

Copyright © 2013 euronews

Φωτογραφία:  http://fellfrozen.blogspot.com

Υ.Γ  Στις 3 Νοεμβρίου ο Αλέκος Παναγούλης καταδικάζεται σε θάνατο για την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Είναι μια πράξη βίας που προφανώς η τωρινή κυβέρνηση θα καταδίκαζε!

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Το κράτος δεν είναι πατρίδα


"Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο- στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.
Η Πατρίδα, η εθνικότητα όπως και η ατομικότητα, είναι ταυτόχρονα ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή μόνο ό,τι είναι καθολικό, κοινό σε όλους τους ανθρώπους.
Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται.  Γι' αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η Πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο, και ο τρόπος αυτός είναι πάντα το αναμφισβήτητο αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας ιστορικής εξέλιξης.
 Υποκλινόμαστε, λοιπόν, στην παράδοση, στην ιστορία. Ή, καλύτερα, τις αναγνωρίζουμε όχι γιατί μας παρουσιάζονται σαν αφηρημένα εμπόδια που σχηματίστηκαν μεταφυσικά, νομικά και πολιτικά από τους σοφούς δασκάλους και ερμηνευτές του παρελθόντος , αλλά μόνο γιατί έχουν περάσει πραγματικά στο αίμα και στη σάρκα, στις αληθινές σκέψεις και τη θέληση των σημερινών λαών".

Μιχαήλ Μπακούνιν

*Το παρόν δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΤΕΤΡΑΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, ΕΡΕΥΝΑΣ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗΣ» καλοκαίρι 2011.

Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2013

Τελικά το κράτος λειτουργεί;



Η πρόταση «Το κράτος στην Ελλάδα δεν λειτουργεί» είναι το μεγαλύτερο ψέμα, το μεγαλύτερο παραμύθι που έχει ακουστεί ποτέ σε αυτή τη χώρα. Με αυτό μεγαλώσαμε όλοι, το αφομοιώσαμε από μικρά παιδιά και το επαναλαμβάνουμε σήμερα σε κάθε ευκαιρία. Ισχύει; Ασφαλώς και όχι.
 
Αν θέλει κανείς να ταυτίσει το κράτος με μια γραφειοκρατική μηχανή της οποίας οι εργαζόμενοι αργοπορούν ή είναι αγενείς τότε έχουμε μια εσφαλμένη εικόνα για το τι είναι κράτος. Αν πάλι μείνουμε στο γενικό, ότι το κράτος είναι η αστυνομία, η εφορία, τα δικαστήρια, τα σχολεία και τα νοσοκομεία, πάλι λάθος κάνουμε.
Το Κράτος, έλεγαν ο Μαρξ κι ο Ένγκελς το 1848, δεν είναι τίποτα άλλο από μια επιτροπή διαχείρισης των υποθέσεων της αστικής τάξης. Για να το κάνουμε λίγο πιο λιανά κράτος δεν είναι η ουρά στις εφορίες. Κράτος είναι αυτό που δεν μπορούν ή δεν χρειάζεται να κάνουν άμεσα οι καπιταλιστές. Θες παραδείγματα: Είσαι καπιταλιστής και θα έχεις συμφέρον από ένα πόλεμο. Δεν μπορείς να φτιάξεις ιδιωτικό στρατό και να πας να πολεμήσεις έναν άλλο στρατό σε μια ξένη χώρα. Όμως αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει το κράτος σου για σένα. Θα σου φτιάξει στρατό, θα τον εκπαιδεύσει, θα τον εξοπλίσει και θα τον στείλει να πολεμήσει όταν χρειάζεται να σου ανοίξει δρόμο για τα πολυπόθητα πετρέλαια.
Θέλεις άλλο παράδειγμα; Είσαι εταιρία εξόρυξης χρυσού και θέλεις να αρπάξεις για μισό κομμάτι ψωμί τόνους από χρυσάφι; Δεν μπορείς να το κάνεις αν δεν έχεις κάποιον να νομοθετεί για σένα, να χτυπάει όσους διαμαρτύρονται και να φυλάει τις εγκαταστάσεις σου.
Είσαι βιομήχανος; Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να μειώσεις το κόστος της επιχείρησής σου. Εκεί έρχεται το κράτος να σου χαρίσει χρέη, να σε φοροαπαλλάξει και όταν χρειαστεί να κόψει μισθούς και δικαιώματα των άτακτων εργαζομένων.
Τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά ένα από όλα είναι το πιο χαρακτηριστικό, ιδιαίτερα τις μέρες μας εδώ στην Ελλάδα. Το παράδειγμα των εφοπλιστών. Αν είσαι εφοπλιστής έχεις για κάποιο λόγο, όλα τα προνόμια, όλες τις ανέσεις και όλο το κράτος να λειτουργεί για σένα. Θέλεις φοροαπαλλαγές; Πάρε ένα καράβι φοροαπαλλαγές! Θέλεις εργασιακές σχέσεις λάστιχο; Πάρε άρση καμποτάζ. Θέλεις φτηνό εργατικό δυναμικό; Εκεί το κράτος θα χρειαστεί και λίγο από παρακράτος για να σε βοηθήσει αλλά η δουλειά σου θα γίνει. Θέλεις αστυνόμευση; Πάρε όσους λιμενικούς, όσους ματατζήδες και όσους ΟΥΚάδες χρειάζεσαι. Αν παρά τα όσα έχεις ήδη πάρει, υπάρχουν και κάποιοι που εξακολουθούν να αντιστέκονται, κυνήγησέ τους μέχρι να πατήσουν μαύρο χιόνι. Το κράτος σου δίνει όλα τα απαραίτητα εργαλεία. Ένα από αυτά είναι η δικαιοσύνη. Μηνύσεις σε συνδικαλιστές χωρίς λόγο, απλά για εκφοβισμό.
Τώρα όμως είμαστε στην εποχή στην οποία το κεφάλαιο επιτίθεται χωρίς προκάλυμμα. Η απόφαση του δικαστηρίου για την ποινή φυλάκισης των Πέτρου και Παύλου Πουντίδη, συνδικαλιστών της Ζώνης, είναι ενδεικτική των νέων ηθών. Είναι ενδεικτική του που στόχευε πραγματικά το κράτος όταν έκανε πως κυνηγάει το παρακράτος.  Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση. Τις τελευταίες μέρες κόσμος σέρνεται για ψύλλου πήδημα στα δικαστήρια και στα τμήματα. Συλλήψεις και προσαγωγές ακόμα και μαθητών είναι πια καθημερινό φαινόμενο.
Όποιος μιλάει για δήθεν ανεξάρτητη δικαιοσύνη, τυφλή και αμερόληπτη ζει σε λάθος πλανήτη. Η δικαιοσύνη είναι ένας ακόμα βραχίονας του συστήματος, η καρδιά του οποίου χτυπάει για αυτούς με το κακόηχο όνομα που παραπέμπει σε εποχές, περίπου πριν έναν αιώνα τέτοιες μέρες , τους αστούς. Το κράτος υπάρχει για να κάνει τις δουλειές τους. Δεν θα μπορούσαν να αποφασίζουν μόνοι τους οι καπιταλιστές για την ποινή που θα έχει όποιος αντιστέκεται στην εξουσία τους. Το κάνουν μέσω του κράτους αφού αυτό τους δίνει τον μανδύα της δήθεν αντικειμενικότητας. Δεν θα μπορούσαν να αποφασίζουν μόνοι τους για το πόσο θα φοροαπαλλάσονται. Θα χτυπούσε άσχημα. Γι’ αυτό το κάνουν γι’ αυτούς οι υπάλληλοί τους.
Μακάρι να μη λειτουργούσε το κράτος. Θα σήμαινε ότι δεν το έχουμε ανάγκη γιατί έχουμε εξαλείψει τις ταξικές διακρίσεις και καμία τάξη δεν καταπιέζει μια άλλη. Αυτή η στιγμή όμως αργεί. Ή μήπως όχι;

Έμμεση "Δημοκρατία" = Άμεση Κλεπτοκρατία





«Είναι πουτάνας γιος, αλλά είναι δικός μας».

Πρόεδρος Τρούμαν

για τον δικτάτορα της Νικαράγουα Σομόζα




ΕΞΟΥΣΙΑ ΙΣΟΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ

Υπήρχε, υπάρχει ή θα μπορούσε να υπάρχει «έντιμη εξουσία»; Αναμφίβολα, όχι.

Η εξουσία είναι πάντοτε ταυτόσημη με τη διαφθορά και ασκείται προς ίδιον όφελος των (κατά κανόνα, ανεπάγγελτων) επαγγελματιών πολιτικών που την διαχειρίζονται.

 Από τα ομηρικά έπη μέχρι τις μέρες μας, η εξουσία εμφανίζεται συνώνυμη με την κατάχρηση και τη διαφθορά. Κι όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο πιο αχαλίνωτη είναι η κατάχρηση και η διαφθορά που εμπεριέχει.

 • Κατά τον Όμηρο
Στην «Οδύσσεια», η εξουσία είναι η μυθική Κίρκη που μεταμορφώνει τους λεγόμενους «πολιτικούς άνδρες», με τη μέθη της αρχομανίας («φάρμακα λυγρά») και τη δύναμη της υπεροχής («ράβδω πεπληγυία») σε χοίρους γρυλλίζοντες. (Κ. Σιμόπουλος: Η διαφθορά της εξουσίας, σ. 59).

• Κατά τον Αριστοτέλη
«Η πολιτική διαφθορά δεν είναι ιδιότητα του ατόμου, ένα φυσικό ελάττωμα, αλλά χαρακτηριστικό της εξουσίας, οποιασδήποτε εξουσίας, και παρεπόμενο των αξιωμάτων». (Πολιτικά, 1308b, 14)

• Κατά τον Σαίξπηρ
«Έχεις δει μαντρόσκυλο να γαυγίζει ζητιάνο και να τρέχει ο φουκαράς κι ο σκύλος να τον κυνηγάει; Ε, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας… Ντύσε το έγκλημα με χρυσό θώρακα και θα σπάσει η σκληρή λόγχη του νόμου χωρίς να τον πειράξει. Ντύσε το με κουρέλια, κι ένας τζουτζές με άχυρο θα τον τρυπήσει». (Σαίξπηρ: Βασιλιάς Ληρ, πράξη Δ’)

• Κατά τον ποιητή Shelley,
«η εξουσία είναι σαν την πανούκλα, μολύνει οτιδήποτε αγγίζει».

• Κατά τον Balzac
«Κάθε εξουσία είναι μια συνωμοσία διαρκείας». (Balzac: Για την Αικατερίνη των Μεδίκων)

• Κατά τον Γάλλο συγγραφέα HenrydeMontherland
«Δεν υπάρχει εξουσία. Υπάρχει μόνο κατάχρηση εξουσίας και τίποτα άλλο». (H. De Montherland, Ο Καρδινάλιος της Ισπανίας, Gallimard)

• Κατά τον Άγγλο πολιτικό και ιστορικό EdwardDalberg,
«η εξουσία είναι η πιο διηνεκής και αποτελεσματική από τις αιτίες που προκαλούν τον ξεπεσμό και τη διάβρωση των ατόμων».

 Η εξουσία και η ηθική είναι έννοιες αλληλο-αποκλειόμενες με αποτέλεσμα τα πολιτικά αξιώματα να συνυφαίνονται με ένα διαρκές ανήθικο «δούναι και λαβείν».

 ΠΟΛΙΤΙΚΗ

• Κατά τον MaxWeber
«πολιτική είναι ο αγώνας για την κατάκτηση ή τη διανομή της εξουσίας… για τη νομή των δημοσίων θέσεων». (Η πολιτική ως επάγγελμα). Και, ακριβώς, επειδή πρόκειται για «κατάκτηση», εκφράζεται με στρατιωτικούς όρους (προεκλογική εκστρατεία, εκλογική μάχη, μονομαχία, διαξιφισμοί, κ.α.), και διεξάγεται με πανουργα και δόλια μέσα (εξ’ ου και η χρήση των όρων πολιτικό παιχνίδι, κανόνες του παιχνιδιού, κ.α.).

• Κατά τον PaulValery
«πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ασχολούνται με ό,τι τους αφορά». (TelQuel)

 ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

• Κατά τον MaxWeber
«Oι πολιτικοί διαγκωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και, κυρίως, για την εξασφάλιση και επαύξηση του πλούτου τους. Ορέγονται την εξουσία για το γόητρο και τα λάφυρα που συνεπάγεται η κατοχή της και εντάσσονται σε δύο κατηγορίες: Σ’ αυτούς (τους λίγους) που ζουν για την πολιτική και σ’ αυτούς (τους πολλούς) που ζουν από την πολιτική, ανάγοντάς την σε επάγγελμα και πηγή πλούτου». (M. Weber, Η πολιτική ως επάγγελμα)

 Αυτό σημαίνει ότι η πολιτική ασκεί έλξη σε μια ορισμένη κατηγορία ανθρώπων οι οποίοι είναι, κατά κανόνα, ανεπάγγελτοι, ατάλαντοι και ανίκανοι για κάποια δημιουργική βιοποριστική δραστηριότητα, και οι οποίοι προσκολλώνται στην εξουσία αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας των προνομίων που συνεπάγεται η διαχείριση της.

 Πρόκειται για την παρασιτική τάξη των επαγγελματιών πολιτικών που είναι ειδικοί του τίποτα.Οι επαγγελματίες πολιτικοί στερούμενοι ήθους, μπορούν (άνευ αναστολών, ηθικών ή άλλων):

 - Nα υπονομεύουν την κοινωνία, να περιστέλλουν τις ελευθερίες της, να αναιρούν τα δικαιώματά της.

- Nα διατυπώνουν υποσχέσεις (πάντοτε ανεκπλήρωτες).

- Nα εφαρμόζουν πρακτικές (πάντοτε αποτελεσματικές) για την προάσπιση των συμφερόντων και τη διεύρυνση ων προνομίων τους.

- Nα εκφέρουν ανατριχιαστικές ρήσεις του τύπου «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». (Σύμφωνα μ’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη -που είναι απολύτως χαρακτηριστική και αποκαλυπτική της ποιότητας των ατόμων που την ασπάζονται- οι χιτλερικοί ρατσιστικοί νόμοι της Νυρεμβέργης, για παράδειγμα, που ήταν καθ’ όλα «νόμιμοι», ήταν και καθ’ όλα… ηθικοί).

• O Αριστοφάνης γράφει
«το να κυβερνάς ένα λαό, δεν είναι δουλειά ανθρώπου τίμιουκαι πεπαιδευμένου αλλά αγράμματου και αχρείου» (Ιππής, στ. 191-3)

• Ο Ανατόλ Φρανς έκφραζε την αποστροφή του για τους πολιτικούς, δηλώνοντας
«Δεν είμαι τόσο ατάλαντος ώστε να ασχοληθώ με την πολιτική».

 • Ο Αντρέ Μαλρό, ομοίως:
«Κανένας δεν ασχολείται με την πολιτική έχοντας ως γνώμονα την ηθική» (L’ Espoir)

 Η σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δεν γίνεται για ιδέες και προγράμματα αλλά για την ιδιωτική και κομματική λαφυραγωγία.

Ο Εμμανουήλ Ροίδης γράφει ότι
«οι αρχηγοί των κομμάτων θεωρούν τον τόπο ‘δορύκτητον χωράφιον προωρισμένο εις αποκλειστική βοσκή της αγέλης των’». (Ασμοδαίος, Πολιτικό Δελτίο)

 ΣΥΜΜΟΡΙΑ  ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ

Η συμμορία (συντεχνία) των επαγγελματιών πολιτικών απαρτίζεται από τη συμπολίτευση και την αντιπολίτευση που ευθυγραμμίζονται απολύτως όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά τους ή όταν πρόκειται να διασφαλιστούν συντεχνιακά οφέλη.

• Ο ρήτορας Δείναρχος (4ος-3ος αιώνας) καταγγέλλει ότι
«οι πολιτικοί στις συνελεύσεις χτυπιούνται άγρια μεταξύ τους αλλά στο παρασκήνιο είναι ενωμένοι».

• Ο Ανατόλ Φρανς αποφαίνεται ότι
«η αντιπολίτευση αποτελεί κάκιστο σχολείο για τον δημόσιο βίο. Οι πολιτικοί που εκπαιδεύονται σ’ αυτό το σχολείο, υιοθετούν αντιλήψεις εντελώς αντίθετες απ’ αυτές που πρέσβευαν πριν».

Συνεπώς, οι επαγγελματίες πολιτικοί συνθέτουν μια κατηγορία ικανών τυμβωρύχων και νεκροθαφτών που είναι άξιοι του μισθού τους και της νοημοσύνης μας.

ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πολίτης,όπως προσδιορίζεται από τον Αριστοτέλη, είναι εκείνος που «μετέχει κρίσεως και αρχής». (Πολιτικά, ΙΙΙ)

«Μετέχω στην κρίσησημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην δικαστική εξουσία και την απονομή της δικαιοσύνης και μετέχω στην αρχήσημαίνει ότι συμμετέχω άμεσα στην κυβερνητική εξουσία» (Κ. Καστοριάδης, Η αρχαία Ελληνική δημοκρατία, σ. 16).

Ο Δήμος υποδηλώνει ένα ειδικό τρόπο οργάνωσης της πολιτικής ζωής της πόλεως η οποία ορίζεται ως ένα σύνολο ελεύθερων πολιτών που αποφασίζουν, όπως προκύπτει από τη χρήση του «έδοξεν τη βουλή και τω δήμω» στο τυπικό όλων των δημοσίων εγγράφων.

«Ο δήμος είναι κύριος των πάντων, και τα πάντα διοικεί με τα ψηφίσματα και με τα δικαστήρια όπου ο ίδιος κατέχει την εξουσία»(Αριστοτέλης, Αθηναίων Πολιτεία) και ασκεί την εξουσία ως άμεση δημοκρατία, δηλαδή την ασκεί απευθείας ο ίδιος χωρίς «αντιπροσώπους».

Μια τέτοια πολιτική κοινότητα, ακριβώς επειδή αντλούσε τη νομιμοποίησή της από τον εαυτό της και μόνο, μπορούσε να υφίσταται μέσα από μια διεργασία διαρκούς αυτοθέσμισης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούσε να έχει μια συγκεκριμένη τελική πολιτική μορφή η οποία διαμορφώθηκε μια για πάντα αλλά να βρίσκεται σε μια συνεχή αυτοδημιουργία και αναδημιουργία, συγχρόνως.

Γιατί «η αυτοθέσμισηδεν είναι κατάσταση, είναι διαδικασία που εκφράζεται ως δραστηριότητα μεταβολής των “βασικών”, “καταστατικών” και “συνταγματικών” νόμων (δηλαδή, της πολιτείας) και των άλλων θεσμών, όχι όλων συλλήβδην και ταυτοχρόνως αλλά σταδιακά, σύμφωνα με τις ανάγκες και τις περιστάσεις». (Κ. Καστοριάδης, ο.π.)

Μέσα από μια μακραίωνη πορεία, ο Δήμος:

• Από θεσμός που εξέφραζε ένα σύνολο πολιτών οι οποίοι αποφασίζουν και νομοθετούν άμεσα, μεταμορφώθηκε σε μια αποκρουστική καρικατούρα του προηγούμενου εαυτού του, την έμμεση «δημοκρατία»(θεσμό που εκφράζει ένα σύνολο υπηκόων οι οποίοι μεταβιβάζουν σε κάποιον άλλο το δικαίωμα να αποφασίζει και να νομοθετεί εξ’ ονόματος τους και εναντίον τους).

 • Απότρόπος συγκρότησης μιας κοινότητας ελεύθερων πολιτών (που ήταν «αυτόνομη, αυτοδίκαιη και αυτοτελής» και στηριζόταν στο απαραβίαστο δικαίωμα να αποφασίζουν άμεσα εκείνοι που την ενσάρκωναν), μετασχηματίστηκε σε έναν, ήσσονος σημασίας, γραφειοκρατικό θεσμό που εδράζεται σε μια δουλική σχέση με την κρατική εξουσία, στο πλαίσιο της οποίας ο πρώην ελεύθερος πολίτης μπορεί να υφίσταται μόνο ως δουλοπρεπής υπήκοος.

Με βάση αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, η έμμεση δήθεν «δημοκρατία» αποτελεί πλήρη αναίρεση και ριζική άρνηση της δημοκρατίας: Η δημοκρατία ή είναι άμεση ή δεν είναι δημοκρατία.

Κι ακριβώς, προκειμένου να επικαλυφθεί ο άκρως ολιγαρχικός χαρακτήρας της έμμεσης δήθεν «δημοκρατίας», εφευρέθηκε το τελετουργικό της αναγωγής του υπηκόου σε δήθεν «πολίτη» για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια, μέσω του οποίου απλώς επικυρώνεται δημοσίως η εν λευκώεξουσιοδότηση των υπηκόων στους επαγγελματίες πολιτικούς να αποφασίζουν για την καλύτερη δυνατή διαχείριση των ευτελών συμφερόντων και των εξευτελιστικών προνομίων τους.

 Και οι υπήκοοι -επιλήσμονες της ιστορικής διδαχής σύμφωνα με την οποία «πίσω από κάθε σωτήρα βαδίζει ένας δήμιος» (SamuelJohnson), παραχωρούν σε τακτά διαστήματα στους εξουσιοφρενείς επαγγελματίες πολιτικούς μια εν λευκώ εξουσιοδότηση, η οποία τους επιτρέπει να διευρύνουν αενάως τα υλικά τους συμφέροντα και τα προνόμιά τους και να επιλύουν με επίπλαστο τρόπο τα πλείστα όσα (αν)επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και σεξουαλικά τους προβλήματα.

Κλεάνθης Γρίβας

http://www.grivas.info/