Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Τραγικός Δένδιας

 Μιας και η ποιότητα των μεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα είναι τραγική..Ας δούμε της υψηλής ποιότητας μετανάστες που διάβαιναν το Ellis island της Ν.Υόρκης 

Τα στοιχεία του πίνακα δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Προέρχονται από την "Εκθεση Ουίκερσαμ" και δημοσιεύονται στο έργο του Thorsten Sellin "Culture Conflict and Delinquency" (New York, Social Science Research Council, 1938). Πρόκειται για ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας εγκληματολογικής βιβλιογραφίας, γραμμένο από έναν διαπρεπή επιστήμονα.






Ελευθεροτυπία, 21/3/1998

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

Ένας Υπόγειος Κόσμος

"Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους". (Ηλίας Πετρόπουλος. Ένας κόσμος υπόγειος, Ντοκιμαντέρ).

Τα καλιαρντά είναι ένα είδος λεξικού της που φέρει το όνομα της ξεχωριστής αυτής διαλέκτου που χρησιμοποιούσε κυρίως η ιδιαίτερα αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα των ομοφυλοφίλων της δεκαετίας του 50. Η λέξη Καλιαρντά προέρχεται από το γαλλικό «gaillard» (προφ. «γκαγιάγ») που σημαίνει «εύθυμος, αναιδής».

Ο Πετρόπουλος  δεν είναι απλά ο καλλιτέχνης «του περιθωρίου» ή του «υπογείου». Είναι ο άνθρωπος που δεν σεβάστηκε κανένα ταμπού, είτε εθνικό, είτε τοπικιστικό, είτε ιδεολογικό. Οι παραπάνω δηλώσεις του θεωρούνται ακόμα και σήμερα άκρως ριζοσπαστικές. Τα Καλιαρντά και οι παροιμίες του Υποκόσμου (που έχουν με την γλώσσα των φυλακών), που για την εποχή υπήρξε μια συλλογή που εξαγρίωνε τον ντόπιο πουριτανισμό, σήμερα βλέπουμε πως πολλές από τις παρακάτω εκφράσεις έχουν πλέον εισχωρήσει την καθημερινή μας ζωή. Κι εδώ μπορούμε να εκτιμήσουμε την προσπάθεια και το έργο του Πετρόπουλου. Γιατί αν  δεν είχαν διασωθεί όλα αυτά, ίσως να μην μπορούσαμε να κατανοήσουμε το πόσο η κοινωνία έχει αλλάξει από τότε.

Δίπλα στο Άγιο Χασισάκι, το Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη, το Μπουρδέλο και κάποια ακόμη βιβλία του, τα Καλιαρντά και οι παροιμίες του υποκόσμου θεωρείται από τα δημοφιλέστερα στους λαογραφικούς κύκλους.

Το κείμενο είναι από: Eagainst.com

Το ντοκιμαντέρ εδώ: Ένας Υπόγειος Κόσμος


Περισσότερα για τον Ηλία Πετρόπουλο εδώ: Ηλίας Πετρόπουλος

Αναμνήσεις ενός πνιγμένου

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.

Το ξέρω, πως οι μικροαστοί
δεν θέλουν να διαβάζουν δυσάρεστα πράγματα.

Η μάνα μου, πνίγηκε δίπλα μου.
Μου άφησε το χέρι και βυθίστηκε.

Δεν ξέρω αν πρέπει να σκοτωθεί ο θεός
για να μας δώσουν το χέρι οι άνθρωποι.
Γιατί ο θεός
τους φωνάζει να μας δώσουν κλοτσιά.
Να πνιγούμε.
Να μας φάνε τα ψάρια.
Και οι συνταξιούχοι της Εσπερίας.

Πόσο κόστισε το σχοινί για τον κοινό μας τάφο;
Η πίστη
για να πιστέψουν οι πιστοί το δικό μας θάνατο;

Η ύπαρξή μας απασχολεί τις αρχές.

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.
Απ’ το λαιμό του κρεμόταν ένας σταυρός.

Ο θάνατος είναι τετελεσμένο γεγονός.
Ο πνιγμός.
Τα βραβεία για την ποίηση της ήττας.
Ήττα σημαίνει
να μη μπορούν να σε τρομάξουν πια τα ποιήματα.
Ήττα σημαίνει να μην μπορείς να τους τρομάξεις με ποιήματα.
Να μην έχεις τίποτε να πεις.

Αυστηρώς απαγορεύεται η ζωή.
Η αυθάδεια της αναπνοής.
Το γέλιο.

Μεταφέρουμε αρρώστιες για τον πρόεδρο της βουλής.
Για τον γενικό εισαγγελέα του Κράτους.
Για την παναγία και τον κρίνο της.
Για τις αουτοστράτες της Γερμανίας.
Μεταφέρουμε χολέρα
για τον διευθυντή της εθνικής βιβλιοθήκης.

Σε ομαδικούς τάφους χωρίς εθνικό ύμνο.

Αξίζει σίγουρα τον κόπο να γεννηθείς.
Για λόγους σεξουαλικής φύσεως.
Για κάποιους ανεξήγητους λόγους.
Προτείνω λοιπόν να αποκαθάρουνε τα ύδατα
από μας τους πνιγμένους.

Νύχτα ζεστή και νύχτα κρύα.
Νύχτα χωρίς αίσθηση.
Νύχτα παγωμένη αλλά εγώ καίγομαι.
Νύχτα ζεστή αλλά εγώ κρυώνω.
Κι ο ήλιος το πιο μαύρο σκοτάδι.

Η λύτρωση απ’ την τρέλα της πείνας.

Μαγαρισμένο νερό και ψυχούλες για τα καβούρια.
Το μουσικό όργανο που λέγετε ανθρώπινο σώμα.

Η μελωδία της ακαμψίας.

Οι ένστολοι οικογενειάρχες.
Οι ευυπόληπτοι χασικλήδες πατριώτες.
Είναι τα θεμελιώδη θέματα της στατιστικής.

Κι εγώ ένας ξεδιάντροπος.
Ένας πνιγμένος στην πανσέληνο.
Τροφή για τα σκυλόψαρα του ρομαντισμού.
Για τις προσευχές παιδεραστών παπάδων.
Για τις πονετικές εκθέσεις
που γράφουν τα παιδάκια στο γυμνάσιο.
Εγώ δίχως το εγώ.
Υπόλοιπο της Δημιουργίας.
Εγώ το περίσσευμα.

Κοιτώ αλλά κανένα δε βλέπω.
Γράφω αλλά κανείς δε με διαβάζει.

Εξ’ ου και συμπεραίνουν όλοι πως είμαι ένας πνιγμένος.

Ότι είχα και δεν είχα έχει σχεδόν σκορπίσει.

Ο θάνατός μου ήτανε η μόνη μου ιστορία.



 Αντώνης Αντωνάκος

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Τους κάνουμε το βίο αβίωτο

 Πριν από λίγο καιρό ήταν πρώτο θέμα σε γνωστό περιοδικό. Ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας απαιτούσε να κάνουν οι αρχές τον βίο αβίωτο σε όσους επιδιώξουν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας. Όσοι μετανάστες μίλησαν τότε για ρατσιστικές συμπεριφορές και βασανιστήρια από αστυνομικούς, αμέσως κατηγορήθηκαν ως ψεύτες. Δυστυχώς όμως οι ιστορίες τους ξεχάστηκαν μιας κι ακολούθησαν άλλα σκάνδαλα (και θα ακολουθήσουν κι άλλα). Αυτό όμως φανερώνει μία πικρή αλήθεια. Η αδιαφορία του ελληνικού κοινού για τέτοια θέματα αποδεικνύει τη ρατσιστική μας φύση.

Οι ιστορίες που είχε δημοσιεύσει η δημοσιογραφική ομάδα του Κώστα Βαξεβάνη θα παρέμεναν ξεχασμένες αν δεν συνέβαινε ένα απάνθρωπο έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Μπορεί να μην έφτανε στα αυτιά μας αν οι λιμενικοί κατάφερναν να πνίξουν όλους τους μετανάστες. Κάποιοι όμως άνθρωποι πάλεψαν και σώθηκαν. Η οργή όμως αυτών των ανθρώπων δε μπορεί να μετρηθεί.
Ένας πατέρας που είδε τη γυναίκα του με τα τρία του παιδιά να πνίγονται αναφέρει πως επίτηδες το λιμενικό τους έριξε στη θάλασσα για να πνιγούν. Οι μαρτυρίες επίσης αναφέρουν πως οι λιμενικοί απειλούσαν με όπλα, έβριζαν, χτυπούσαν και τραβούσαν σε βίντεο τους ανθρώπους που πνίγονταν αρνούμενοι να πετάξουν σωσίβια.

Η κτηνωδία του ανθρώπινου είδους στο ύψιστο σημείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αυτοί οι υπάνθρωποι κατέγραφαν σε βίντεο και τύφλωναν με προβολείς, τους ανθρώπους που πνίγονταν. Για ποια ανθρωπιά μιλάμε; Για ποια νοημοσύνη;
Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν αποσπάσματα που έχουμε διαβάσει σε σχολικά και μη βιβλία όπου αναφέρονται στην καταστροφή της Σμύρνης. Οι Έλληνες βουτούσαν στη θάλασσα και κολυμπούσαν προς τα συμμαχικά (και καλά) πλοία για να σωθούν. Οι Σύμμαχοι (ακόμα αναζητώ τους λόγους που τους αποκαλούμε έτσι) όμως προτίμησαν να τους ρίξουν βραστό νερό και να κόψουν με τσεκούρια τα χέρια όσων κατάφερναν να ανέβουν στα πλοία. Κι όλα αυτά με τη συνοδεία μουσικής για να μην ακούγονται οι κραυγές. Αυτά τα καταδικάζουμε. Αυτές είναι πράξεις βάρβαρες. Φυσικά τη ρατσιστική αυτή συμπεριφορά την έζησαν και οι πρόσφυγες και από τους συμπατριώτες τους, διότι το ελληνικό κράτος δεν τους φέρθηκε καλύτερα.
Η ιστορία αποδεικνύει πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος αφιλόξενος για την κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητάει ένα καλύτερο μέλλον. Αντιθέτως έχουμε μάθει να το παίζουμε φιλόξενος λαός σε ανώτερες χώρες και λαούς διότι έχουμε μάθει να φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας.
Η κομπλεξική μας προσκόλληση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, μας έχει μετατρέψει σε εθνικιστές και κρυφοφασίστες. Η συμπεριφορά μας μπορεί επάξια να συγκριθεί με την Λαμπεντούζα. Τα γαλανά νερά του Αιγαίου έχουν γεμίσει με πτώματα. Κι αυτό συμβαίνει διότι η πολιτική της ακροδεξιά μας κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει την στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας πάνω στο θέμα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κανείς πως μετατρέψαμε την Αθήνα, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα σε χαβούζες μεταναστών, εξαιτίας του ότι η Ελλάδα τόσα χρόνια τους φερόταν ανθρώπινα. Συμφωνώ σ’ αυτό. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι. Το πρόβλημα ξεκινάει από μία χώρα που δε σέβεται τον εαυτό της και αναζητάει τις εύκολες κι απάνθρωπες λύσεις.
Ντρέπομαι ως Νεοέλληνας που βλέπω το Αιγαίο Πέλαγος να μετατρέπεται σε ένα υδάτινο νεκροταφείο όσων αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον σε μία ξένη χώρα.
Εδώ που φτάσαμε οφείλουμε να δείξουμε λίγη ανθρωπιά και να σεβαστούμε την απαίτηση των διασωθέντων, οι οποίοι απαιτούν να βρεθούν τα νεκρά σώματα των ανθρώπων τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο τους.


Από: Laternative


Eιλικρινά σε έχω σιχαθεί τόσο πολύ γαμημένε νεοέλληνα και εξοργίζομαι επειδή αυτοί που μας βλέπουν νομίζουν πως είμαστε ίδιοι. Θα βρίσκομαι πάντα απέναντί σου ως αμετανόητος ανθέλληνας.

Το ψυχογράφημα των μπάτσων (Κλεάνθης Γρίβας)


Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Η Συνταγματική καλλιέργεια του χρυσαυγιτισμού

 "Ορθώς καταδικάστηκε ο δημιουργός τής ιστοσελίδας τού γέροντα Παστίτσιου! Υποκριτικό και ανόητο είναι κάθε φορά σε παρόμοιες περιπτώσεις να τα βάζουν διάφοροι «προοδευτικοί» με τους εισαγγελείς και τους δικαστές. Η ποινικοποίηση τής βλασφήμιας είναι συνταγματική επιταγή. Δέν φταίνε οι δικαστές. Αυτοί το νόμο εφαρμόζουν. Το μεσαιωνικό Σύνταγμα φταίει, αλλά αυτό δέν τολμάει να το αγγίξει κανείς".




Το ίδιο το εκπαιδευτικό Σύστημα τής Ρωμιοσύνης είναι εκείνο, που καλλιεργεί τον χρυσαυγιτισμό.

Η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 16, παρ. 2).

Ένα σημαντικό μέρος τής κοινωνίας μας, από την Δεξιά έως την  Αριστερά ταυτίζεται ιδεολογικά με τη Χρυσή Αυγή με ελάχιστες ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές. Γι’ αυτό υπάρχει σημαντική ταύτιση απόψεων γιά πλείστα εθνικοθρησκευτικά θέματα (π.χ. ονομασία ΠΓΔΜ κ.ά.) σε όλο το πολιτικό φάσμα. Όλοι έχουμε υποστεί την ίδια μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια, στο στρατό, στην κοινωνία, στο σχολείο κ.ά. με παρελάσεις, λόγους, εκκλησιασμούς κ.λπ..

Τα γράφουμε  αυτά με αφορμή ένα παληό προεκλογικό φυλλάδιο υποψήφιου βουλευτή, το οποίο ανασύραμε από το αρχείο μας. Ο συγκεκριμένος πολιτικός τότε ανήκε στην ΝΔ. Τώρα έχει φτιάξει δικό του κόμμα.
 Προσέξτε στο χάρτη τής Ελλάδας, δίπλα στο βυζαντινό δικέφαλο, πού είναι τα σύνορα. Περιλαμβάνουν την Ανατολική Θράκη κι ένα μεγάλο μέρος τής Μικράς Ασίας!

Και ερωτούμε, λοιπόν: Τί διαφορά έχει ο πολιτικός λόγος, που εξέφραζε ο εν λόγω υποψήφιος βουλευτής την εποχή εκείνη, από τις σύγχρονες επεκτατικές  διακηρύξεις τής Χρυσής Αυγής; Τί διαφορά έχει σήμερα, που έφτιαξε και δικό του κόμμα; Τί διαφορά έχουν πλείστοι άλλοι/ες εκφραστές πολιτικού λόγου, που ανήκουν π.χ. σε κόμματα τής Αριστεράς, αλλά εμφανίζονται με κρεμασμένους σταυρούς στο λαιμό, ωρύονται να μήν ονομασθούν οι σκοπιανοί μακεδόνες ή γιά να έρθουν πίσω τα μάρμαρα τής Ακρόπολης -που στο κάτω κάτω γλύτωσαν από αυτή την ίδια την Ρωμιοσύνη- και άλλα πολλά ευτράπελα. Και κυρίως, τί διαφορά έχουν τα εκατομμύρια ψηφοφόροι όλων των άλλων κομμάτων από τους ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής; Μόνο επιφανειακές και άνευ ουσίας είναι οι διαφορές τους.
Είναι υποκρισία να διαμαρτύρονται κάποιοι, γιατί αρκετοί ρωμιοί καταντάνε χρυσαυγίτες. Οι χρυσαυγίτες είναι οι πιό καλοί οι ρωμιομαθητές. Με τόση πλύση εγκεφάλου, κανονικά, χρυσαυγίτες θα ‘πρεπε να ‘μαστε όλοι μας…

Τα αυγά τού φιδιού και τα λοιπά ιδεολογικά φαντάσματα λοιπόν, μέσα στο ίδιο το εκπαιδευτικό μας Σύστημα εκκολάπτονται με συνταγματικές ευλογίες.

Πρέπει να αφήσουν επομένως τις υποκρισίες ορισμένοι -πολιτικοί ή μή- κι άν έχουν τα κότσια ας θέσουν στην πολιτική τους ατζέντα ως προτεραιότητα την αλλαγή τού μεσαιωνικού μας Συντάγματος. Αλλά, που...


Ελεύθερη Έρευνα

Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Εγκώμιο φιλάθλων


 Η θρησκεία, το ποδόσφαιρο και ο πατριωτισμός είναι το τρίπτυχο που ενώνει τους ηλίθιους του τόπου μου. Οι συλλογικοί μύθοι έχουν έναν δεσποτισμό που σε κάνει να βουρκώνεις και να μη σκέφτεσαι. Ο εθνικισμός που χειραγωγεί τα πλήθη είναι το ρεζιλίκι της ανθρώπινης ύπαρξης που φτάνει στο ξεχαρβάλωμα και στον εφιάλτη. Τα ολοκαυτώματα όπου γης είναι τα αποτελέσματα του αδυσώπητου έρωτα για το έθνος, τη θρησκεία και τις σωβρακοφανέλες του πολεμιστή.

Πίσω απ’ την ανθρώπινη υποχονδρία τού να υπερασπίζεσαι ένα χονδροειδές ψέμα ή μιαν αυταπάτη και να προσδιορίζεσαι μέσα απ’ αυτή βρίσκεται η ποικιλώνυμη εξουσία και τα συμφέροντά της. Η εξουσία επινοεί και διαχειρίζεται τους συλλογικούς μύθους. Τους χρησιμοποιεί ως βαλβίδες ασφαλείας έτοιμες να εκτονώσουν τα καταπιεσμένα πάθη και τις ασύδοτες καύλες που όταν ξεφεύγουν αλλάζουν τις κοινωνίες και τη διαχείρισή τους.

Οι συλλογικοί μύθοι είναι το αντίδοτο στην καταπίεση του οχταώρου σκλαβιάς που θα παράξει τα προς το ζην στον εργάτη και στα παιδιά του-τους μελλοντικούς εργάτες-αλλά και υπεραξία στον άρχοντα. Η υπεραξία τροφοδοτεί τη σοφία και την κουλτούρα της άρχουσας τάξης η οποία φυσικά δεν έχει θεούς, δαίμονες και ιδρωμένα πειραματόζωα.
Η ελευθερία της στηρίζεται στο δεσποτισμό. Η σκλαβιά της κατώτερης τάξης στηρίζεται στο παράδοξο και τη μεταφυσική.

Η ανώτερη τάξη εκφύλισε την κατώτερη και την έκανε πουτάνα της. Την ντύνει γελοία με τις υποκρισίες της, την κολακεύει με τον καρναβαλικό της ευδαιμονισμό. Επίσκοποι, ισχυροί άντρες, μονάρχες, αξιωματούχοι, διανοούμενοι είναι επιφορτισμένοι να επιβάλουν την εργασία σ’ αυτούς που προηγουμένως έχουν περάσει το χρυσοποίκιλτο χαλκά. Σ’ αυτούς που έχουν αποβλακώσει με κάθε μέσο.
Σ’ αυτούς που μασκαρεύονται με τα χρώματα της πατρίδας και ουρλιάζουν σαν στείρες σκύλες πνίγοντας τη φύση τους μέσα στο βόθρο των συμβόλων, της φλυαρίας και των αναμνήσεων. Προλετάριους που διδάσκονται καθημερινά ότι το προλεταριάτο ψόφησε. Κακομοίρηδες που πίστεψαν στο μεγαλείο της δημοκρατίας και βαυκαλίζονται με αρχαιολατρίες και Περικλέτους.

Ταλαίπωροι που έφυγαν απ’ τη μιζέρια του χωριού και βρέθηκαν υπάλληλοι στο κωλοχανείο της πόλης. Μαστουρωμένοι με τα ιδεώδη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ΝΑΤΟ, τη γυναικούλα, την ασφάλεια και την ιερότητα των συνόρων που κάθε ξυπόλητος μαυριδερός πούστης παραβιάζει.
Αγανακτισμένοι που διαμαρτύρονται για τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, ελπίζοντας πως ένα μεγάλο κίνημα ελεημοσύνης θα αναπληρώσει την κατάργηση των κοινωνικών κεκτημένων, τη μείωση των μισθών, τη σταδιακή εξαφάνιση της χρήσιμης εργασίας, τη διάλυση της εκπαίδευσης, των συγκοινωνιών, των υπηρεσιών υγείας, της ποιοτικής γεωργίας, της φυσικής κτηνοτροφίας. Ελπίζοντας πως το κακό θα περάσει ξυστά όταν αυτοί θα μαλακίζονται με σημαίες, μεγαλόσταυρους και λοιπά εθνικά άκρως ηρωικά μουνόπανα και τριχωτές θειάδες άλλων χωρών που έχουν στο ώμο περασμένες τσάντες από ανθρώπινο πετσί.



Αδέσποτος Σκύλος

ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ

 
Η θρησκευτική πίστη
δέν αποτελεί προϋπόθεση
για την υγιή ευημερία των κοινωνιών

Υπάρχει μια κοινή πεποίθηση, την οποία μοιράζονται οι οπαδοί των διαφόρων θρησκειών, ότι η λατρεία τού θεού και η υπακοή στα κελεύσματα τής θρησκείας θεωρούνται ουσιώδη για μια υγιή και ειρηνική κοινωνία. Ο θεός και η θέλησή του πιστεύουν, πως πρέπει να είναι στο επίκεντρο τής ζωής τού κάθε ατόμου, προκειμένου να εξασφαλίζεται η ευημερία με ηθική και ασφαλή ζωή.

Οι θρησκευόμενοι συμφωνούν επί πλέον, στο ότι το κάθε κοινωνικά ακραίο άτομο -εγκληματίας, ζητιάνος, περιθωριακός κ.ά.- θεωρείται, ότι παρουσιάζει έλλειψη ευσέβειας, ενώ όταν ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων μιας κοινωνίας απορρίψει το θεό, τότε θα επέλθει η αποσύνθεσή της.

Σε περίπτωση, που η θρησκευτική αυτή θεωρία -τού ότι η τυχόν απομάκρυνση από το θεό είναι η αιτία για όλα τα κακά τής κοινωνίας- είναι σωστή, τότε θα έπρεπε να αναμένουμε τα περισσότερο θρησκευόμενα έθνη στη Γη να είναι οι προμαχώνες τού εγκλήματος, τής φτώχειας και των ασθενειών και τα πρότυπα των υγιών κοινωνιών.

Η σύγκριση των άθρησκων εθνών όμως, με τα περισσότερο θρήσκα αποκαλύπτει μια πολύ διαφορετική κατάσταση. Στην πραγματικότητα, οι περισσότερο κοσμικές χώρες -με τα μεγαλύτερα ποσοστά άθεων και αγνωστικιστών- είναι μεταξύ των σταθερότερων, ειρηνικών, ελεύθερων, πλούσιων, και υγιών κοινωνιών, ενώ οι θεοκρατούμενες βρίσκονται μεταξύ των ασταθέστερων, βίαιων, καταπιεστικών και φτωχών κοινωνιών.

Θα πρέπει να είμαστε οπωσδήποτε προσεκτικοί, ώστε να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ των ολοκληρωτικών κοινωνιών, όπου ο αθεϊσμός επιβάλλεται από την εξουσία επί ενός απρόθυμου πληθυσμού (όπως στα πρώην σοβιετικά κράτη) και των ανοικτών, δημοκρατικών κοινωνιών, όπου ο αθεϊσμός επιλέγεται ελεύθερα από τον επαρκώς μορφωμένο πληθυσμό (όπως στη Σουηδία, στις Κάτω Χώρες ή στην Ιαπωνία).

Η αθεΐα των πρώτων κοινωνιών, που μπορεί να περιγραφεί ως «καταναγκαστικός αθεϊσμός» μολύνεται από όλα τα επακόλουθα τού ολοκληρωτισμού: δωροδοκία, οικονομική στασιμότητα, λογοκρισία, κατάθλιψη, και φτώχεια, ενώ σχεδόν κάθε έθνος με υψηλά επίπεδα «φυσικού» αθεϊσμού αποτελεί κι ένα πρότυπο κοινωνικής υγείας.

Τα έθνη με υψηλά ποσοστά αθεΐας μεταξύ των μελών τους διαθέτουν υψηλά πρότυπα διαβίωσης και κοινωνικής υγείας σε αντίθεση με τα έθνη με υψηλά ποσοστά θρησκευόμενων μελών. Στις εκθέσεις για το «Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης» των Ηνωμένων Εθνών, όπου αξιολογούνται όλες οι χώρες όσον αφορά στούς δείκτες ανάπτυξής τους, λήφθηκαν υπ’ όψη μετρήσεις δεικτών κοινωνικής υγείας (μέσος όρος ζωής, εκπαίδευση - αναλφαβητισμός, κατά κεφαλήν εισόδημα κ.τ.λ.). Σύμφωνα με τις εκθέσεις, στα πέντε κορυφαία έθνη συγκαταλέγονται η Νορβηγία, η Σουηδία, η Αυστραλία, ο Καναδάς, και η Ολλανδία, χώρες με υψηλά ποσοστά αθεϊσμού. Αντίθετα, οι κατώτερες πενήντα χώρες τού «Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης» παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά αθεϊσμού.

Οι άθρησκες χώρες παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας, ενώ οι θεοκρατούμενες χώρες τα υψηλότερα. Σύμφωνα με τις ετήσιες αναφορές τής CIA για όλο τον κόσμο, από τα 225 έθνη, τα 25 με τα χαμηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας είχαν σημαντικά υψηλά ποσοστά αθεΐας. Αντίθετα, τα 75 έθνη με τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας ήταν όλα θεοκρατούμενα με μηδενικά ποσοστά αθέων.

Όσον αφορά στα διεθνή ποσοστά φτώχειας, οι σχετικές εκθέσεις των Ηνωμένων Εθνών διαπιστώνουν, ότι τα 40 φτωχότερα έθνη στη Γη (σύμφωνα με το ποσοστό τού πληθυσμού, που ζει με λιγότερο από ένα δολάριο ημερησίως), ήταν ιδιαίτερα θεοκρατούμενα με στατιστικά ασήμαντο επίπεδο αθέων.

Στα ποσοστά ανθρωποκτονιών, σε μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Journal of Law and Economics (2002), εξετάσθηκαν 38 μή αφρικανικά έθνη και διαπιστώθηκε, ότι τα δέκα με τα υψηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών ήταν ιδιαίτερα θεοκρατούμενα με ελάχιστα επίπεδα αθεϊσμού. Αντίθετα, τα δέκα έθνη με τα χαμηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών, ήταν όλα εκτός από την Ιρλανδία κοσμικά έθνη με υψηλά επίπεδα αθεϊσμού.

Σχετικά με τα ποσοστά βασικής εκπαίδευσης, σύμφωνα με την Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την «Παγκόσμια Κοινωνική Κατάσταση», οι 35 χώρες με τα πιο υψηλά επίπεδα αναλφαβητισμού σε νεαρές ηλικίες (ποσοστό αυτών, που δέν μπορούν να γράψουν ή να διαβάσουν σε ηλικίες από 15 έως 24 ετών), ήταν όλες ιδιαίτερα θεοκρατούμενες με ασήμαντο ποσοστό άθεων μελών.

Όσον αφορά στα ποσοστά φορέων AIDS, όσο περισσότερο θεοκρατούμενα είναι τα έθνη, τόσο χειρότερα ποσοστά παρουσιάζουν. Αντίθετα, τα ιδιαίτερα άθρησκα έθνη τής δυτικής Ευρώπης, όπως της Σκανδιναβίας, όπου παρέχεται δημόσια σεξουαλική εκπαίδευση κι ο έλεγχος των γεννήσεων είναι ευρέως προσιτός, παρουσιάζουν τα χαμηλότερα ποσοστά μόλυνσης από τον ιό τού AIDS στον κόσμο.

Σχετικά με την ισότητα των φύλων, τα έθνη, που χαρακτηρίζονται από υψηλά ποσοστά αθεΐας, είναι μεταξύ αυτών, που υποστηρίζουν περισσότερο την ισονομία, ενώ τα θεοκρατούμενα είναι μεταξύ των πλέον καταπιεστικών. Σύμφωνα με άλλη μελέτη (Human Values and Social Change), χώρες, όπως η Σουηδία, η Δανία, και η Ολλανδία, οι οποίες έχουν τις περισσότερες γυναίκες μέλη στα Κοινοβούλιά τους, παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά αθεϊσμού, ενώ χώρες όπως το Πακιστάν, η Νιγηρία, και το Ιράν, με τις λιγότερες γυναίκες μέλη στο δημόσιο βίο είναι αυστηρά θεοκρατούμενα. Αντίστοιχα αποτελέσματα παρατηρούνται και στα ποσοστά αποδοχής τής ομοφυλοφιλίας.

Ανακεφαλαιώνοντας, οι χώρες με τα υψηλά ποσοστά αθεΐας είναι μεταξύ των περισσότερο κοινωνικά υγιών στη Γη, ενώ εκείνες με ανύπαρκτα ποσοστά άθεων είναι μεταξύ των περισσότερο απόρων. Τα πρώτα έθνη έχουν τα χαμηλότερα ποσοστά ανθρωποκτονιών, παιδικής θνησιμότητας, ένδειας, αναλφαβητισμού και μεταξύ των πιό υψηλών επιπέδων πλούτου, μέσου όρου ζωής, και ισότητας των φύλων στον κόσμο.







 Η κατάσταση μεσαιωνισμού, καισαροπαπισμού και θρησκοληψίας, που υπάρχει στην Ελλάδα, δέν υπάρχει σε κανένα άλλο κράτος στην Ευρώπη. Η Ελλάδα πρωτοπορεί στη θεοκρατία και συνακόλουθα στη διαφθορά και την υπανάπτυξη.

 Οι πληροφορίες που παρατέθηκαν δέν είναι βέβαια αρκετές, ώστε να τεκμηριώσουν, ότι τα υψηλά επίπεδα αθεϊσμού προκαλούν την κοινωνική υγεία, ενώ τα χαμηλά προκαλούν τα κοινωνικά δεινά όπως η ένδεια ή ο αναλφαβητισμός. Ο πλούτος, η ένδεια και η ευημερία στα διάφορα έθνη προκαλούνται από πολυάριθμους πολιτικούς, ιστορικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς και άλλους παράγοντες, που ενδεχομένως να είναι περισσότερο καθοριστικοί από τις προσωπικές πεποιθήσεις των ανθρώπων.

Το συμπέρασμα που προκύπτει όμως από τα παραπάνω στοιχεία είναι, ότι τα υψηλά επίπεδα μή πίστης σε κάποιο θεό δέν οδηγούν αυτόματα σε διακοπή τού πολιτισμού, σε ανήθικες συμπεριφορές, ή σε «άρρωστες κοινωνίες». Το αντίθετο φαίνεται να συμβαίνει, μάλιστα.

Επί πλέον, η θρησκεία δέν είναι σαφώς η απλή και μόνη πορεία προς τις δίκαιες κοινωνίες, που λύνει όλα τα κοινωνικά προβλήματα, όπως οι φανατικά θρησκευόμενοι οπαδοί πιστεύουν και διακηρύττουν. Η ευσεβής «λύση» τους είναι ιδιαίτερα αμφίβολη και σαφώς αντίθετη από τα αποτελέσματα των ερευνών των κοινωνικών επιστημών.

Τα αποτελέσματα τής πίστης στο θεό των μελών των θεοκρατούμενων κοινωνιών δέν μπορούν να συγκριθούν με αυτά των κοσμικών.
Αν επιδιωκόμενα είναι η ευημερία, η ασφάλεια, ο ανθρωπισμός και η υγιής κοινωνία, πιθανότερο είναι αυτά να βρεθούν μεταξύ εκείνων των εθνών με χαμηλό το θρησκευτικό συναίσθημα των μελών τους, παρά εκείνων με έντονα θρησκευόμενα μέλη.


Ελεύθερη Έρευνα 

Τρίτη 14 Ιανουαρίου 2014

Η χρεοκοπία της νεοελληνικής ταυτότητας


του Γιώργου Ν. Οικονόμου

Η χρεοκοπία που διέρχεται η χώρα δεν είναι μόνο οικονομική και πολιτική αλλά πρωτίστως και κυρίως χρεοκοπία «ταυτότητας». Τα στοιχεία που συγκρότησαν τη νεοελληνική ταυτότητα ήταν κυρίως εθνικά και θρησκευτικά, με έμφαση στον Έλληνα και στον πιστό.
Οι ιδέες και οι σημασίες στις οποίες στηρίχθηκε η ύπαρξη και η πορεία του νεοελληνικού μορφώματος ήταν: το «αναλλοίωτο» διαχρονικό έθνος, η «ανωτερότητα» της Ορθοδοξίας, η αυτοκρατορική δύναμη του χριστιανικού Βυζαντίου και η αίγλη της αρχαίας Ελλάδας. Οι ιδέες αυτές προσέδωσαν μία επίπλαστη συλλογική ταυτότητα, μία ψευδαίσθηση του συνανήκειν, διότι ήταν νεκρά παρελθοντικά στοιχεία και ως εκ τούτου δεν μπόρεσαν να στοιχειοθετήσουν πραγματικά στηρίγματα για πορεία στον σύγχρονο κόσμο.
Εφ’ όσον το «ένδοξο» παρελθόν θεωρείται δικαίωση, τότε συνεπάγεται αυτοϊκανοποίηση και επανάπαυση, άρα απουσία κάθε προσπάθειας για αξιόλογη δημιουργία στο παρόν. Η «δικαίωση» μέσα από το παρελθόν είναι το άλλοθι για το μίζερο παρόν και το άθλιο μέλλον, το άλλοθι για τη διαρκή πολιτική παρακμή και πολιτισμική μιζέρια, τη στεγανοποίηση των σημασιών, την έλλειψη κριτικής αντιμετώπισης και αμφισβήτησης της παράδοσης. Κατασκευάζει δηλαδή περίφραξη της σημασίας, κλειστότητα του νοήματος και κυριάρχηση ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών.
Έτσι, η νεοελληνική κοινωνία αποτελεί κλασική περίπτωση ετερόνομης κοινωνίας, εγκλωβισμένης στον «ναρκισσισμό της νωθρής ιδιαιτερότητας», κατά την έκφραση του φιλοσόφου Κώστα Αξελού. Με αποτέλεσμα τον επαρχιώτικο εγκλεισμό, την άρνηση ανοίγματος στον διαφωτισμό, την αδυναμία δημιουργίας μίας γνήσιας και σημαντικής κουλτούρας με θεσμούς και πολιτικές σημασίες δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Έτσι στάθηκε αδύνατο τα στοιχεία του παρελθόντος να ανοίξουν έναν δρόμο για κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, με βάση κοινωνιοκεντρικά και πολιτικά αιτήματα, υποστηριζόμενα από μία πολιτική δραστηριότητα για θεσμικές αλλαγές– δραστηριότητα που δεν έχει σχέση με κομματικές γραφειοκρατίες και ηγεσίες. Αντιθέτως, αυτά τα στοιχεία ταυτότητας έστρεψαν τα άτομα στον ατομικισμό και επέτρεψαν την παράκαμψη του νόμου αντί της αλλαγής του, δηλαδή τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, το πελατειακό κράτος, την επικράτηση του οικογενειακού, κομματικού και συντεχνιακού συμφέροντος. με άλλα λόγια επέβαλαν την κατίσχυση του ιδίου συμφέροντος, την ιδιοτέλεια, την ιδιοποίηση του δημοσίου αγαθού, την ιδιώτευση, την αδιαφορία και την απάθεια για το κοινό αγαθό. Αυτό συνιστά περιστολή των δυνατοτήτων των ατόμων και της κοινωνίας σε κάτι περιορισμένο και μικρό, περιορισμό των οριζόντων και των οραμάτων σε έναν «ελάχιστο εαυτό» (με την ορολογία του Cristopher Lash).
Από τέτοιες κοινωνίες λείπουν η ιστορική αντίληψη, η κοινωνική και πολιτική συνείδηση, η κριτική δύναμη και αμφισβήτηση, που είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις για τον συσχετισμό εννοιών και την αξιολόγηση απόψεων. Απουσιάζουν η φιλοσοφική σκέψη, η θέληση για κοινωνική συνύπαρξη, συνομιλία και σύμπραξη, για άνοιγμα οπτικής και προσπάθεια κατανόησης του άλλου, για συνδυασμό και σύνθεση διαφορετικών ή αντιθετικών απόψεων, για αλληλοσυμπλήρωσή τους. Απουσιάζει με άλλα λόγια η πολιτική κοινωνία, με αποτέλεσμα την κυριαρχία ενός ολιγαρχικού κομματοκρατικού πολιτεύματος, της οικογενειοκρατίας και ενός διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος, όχι μόνο ανίκανων να λύσουν τα προβλήματα, αλλά ικανών να οδηγήσουν τη χώρα στην καταστροφή.
Οι επενδύσεις στο παρελθόν δεν μπορούν να δημιουργήσουν εικόνα του παρόντος και του μέλλοντος. Κατασκευάζουν άτομα χωρίς γνώση της ελευθερίας και ευαισθησία δικαιωμάτων, χωρίς αντιστικτική πληροφόρηση και έλλογη διαβούλευση, χωρίς την αίσθηση έννομης τάξεως και συλλογικής βούλησης. Επομένως άτομα ανίκανα να συλλάβουν τις ιεραρχήσεις και προτεραιότητες που θέτουν οι ιστορικές συγκυρίες, ανίκανα να σχηματίσουν την έννοια της «αξίας».
Για να πραγματώσει μία κοινωνία κάτι αξιόλογο θα πρέπει να γνωρίζει τι είναι «αξία», να την επιθυμήσει, να την φαντασθεί και να την σκεφθεί. Για να τη σκεφθεί, όμως, πρέπει να ενεργήσει συλλογικά, με πολιτικές και πολιτισμικές προσπάθειες. Όμως η νεοελληνική κοινωνία δεν έχει ασκηθεί σε τέτοιες, δεν διαθέτει επιθυμία για δημιουργικές αξίες που να υπερβαίνουν τόσο τον ελληνοκεντρισμό και τη θρησκεία όσο και τον ατομικισμό, τον συντεχνιασμό και το κομματικό συμφέρον.
Η ουσιαστική «ταυτότητα» σχηματίζεται από τη δυναμική που αναδύεται μέσα στον αγώνα για μία πολιτική κοινωνία, και συγκροτείται από συλλογικά οράματα, θεσμικούς προσανατολισμούς ελευθερίας, ισότητας, δημοκρατίας και από έλλογες προσπάθειες για την πραγματοποίησή τους. Όλα αυτά λείπουν.
Η χαμένη νεοελληνική συλλογικότητα και δημιουργικότητα υποκαταστάθηκαν από τον εθνικισμό, τη θρησκεία, το Βυζάντιο και τον ναρκισσισμό της «αρχαίας καταγωγής». Μπορεί τα στοιχεία αυτά να χρεοκόπησαν, δυστυχώς όμως δεν έχουν καταρρεύσει, όπως ακριβώς και το χρεοκοπημένο οικονομικό-πολιτικό σύστημα που επιβιώνει ακόμη εις βάρος της κοινωνίας οδηγώντας την στον γκρεμό. Είναι αναγκαίο λοιπόν να υπάρξει αναπροσανατολισμός και αναθεώρηση: αντί για τον Έλληνα και τον πιστό να δοθεί προτεραιότητα στον άνθρωπο και στον πολίτη. Να υπάρξει μετατόπιση από τις εθνοκεντρικές και θρησκειοκεντρικές σημασίες σε ανθρωποκεντρικά και κοινωνιοκεντρικά νοήματα. Θα μπορέσει η νεοελληνική κοινωνία να αλλάξει ταυτότητα; Αυτό είναι το διακύβευμα του μέλλοντος.

Ο Γιώργος Οικονόμου είναι Δρ Φιλοσοφίας
oikonomouyorgos.blogspot.com
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 10 Δεκεμβρίου 2013
αναδημοσίευση από:

https://efimeridadrasi.espiv.net/index.php/h/227-2014-01-08-10-09-46

Απο: ΔΉΘΕΝ

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Η δυστυχία του να είσαι μαλάκας






Η ιδιωτία είναι μια συνιστώσα του παρηκμασμένου κόσμου. Ο σύγχρονος ευρωπαϊκός ιδεαλισμός, τουτέστιν το μάντρωμα γύρω απ’ το σφοδρό γερμανικό παράγοντα, έχει την ιδιωτία κορώνα στο κεφάλι του. Από το ελάχιστο τσόλι της διανόησης που έχει δημόσιο λόγο, μέχρι το μέγιστο εργολάβο πάσης φύσεως πολιτικών τελετών, κυριαρχεί η εγωιστική μαγκιά και το θα τα καταφέρω μόνος μου. Ένα ιδεολόγημα στρατευμένο που εκφράζεται από άτομα φοβικά που έχουν δεμένα τ’ αρχίδια τους με συρματόσχοινο απ’ τη μάντρα της αμερικάνικης πρεσβείας και τους πολυελαίους του ινστιτούτου Γκαίτε. Από ξενέρωτους τύπους που ξεχάστηκαν στα περιστρεφόμενα αλογάκια της εξουσίας. Με τη μέθη που τους προσφέρει η αναπαραγωγή της μπούρδας που θα ξεστομίσουν σε μια συνέντευξη, σε μια παρουσίαση ή σε ένα δημόσιο τηλεοπτικό οργασμό. Κινήσεις διανοουμένων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, αστρολόγων και μέντιουμ, που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τα κόμματα και τους μηχανισμούς, αφού βεβαίως αυτά δεν τους προσφέρουν τίποτε πλέον.
Φυσικά το γλειφιτζούρι της σοσιαλδημοκρατίας πασπαλισμένο με τις περιώνυμες πουστιές περί σεβασμού του ατόμου δίνει και παίρνει.
Ελεημοσύνες και χείμαρροι ανθρωπιάς, πέφτουν πάνω στο πανωφοράκι κάθε κακομοίρη που έχει χάσει την ελπίδα και τον ύπνο του, περιμένοντας απ’ τους σοφούς αντικρατικούς κρατικοδίαιτους, δικαιοσύνη και ιαματικό λόγο. Σ’ αυτόν το νοικοκύρη που ακόμα και η πίστη του αποδείχτηκε άχρηστη όταν σφύριζε πάνω απ’ το κεφάλι του ο μπαλτάς της εφορίας, του ενοικίου και της τράπεζας. Σ’ αυτόν τον ιδιώτη που στέκεται σούζα μπροστά στις φασιστικές δομές, αλλά τα βάζει με τα πρόσωπα και τους κακούς που τα φάγανε. Σ’ αυτό το νοικοκύρη που έχει ανοίξει τρύπες στο κορμί του παιδιού του κι είναι περήφανος γιατί δουλεύει σε εταιρία, έ και τα χρήματά του έπιασαν τόπο, αφού χρόνια τώρα με θυσίες και στερήσεις επένδυε στη γνώση. Αυτός ο πελάτης των παλαιοκομματικών μηχανισμών τώρα γίνεται ανένταχτος, φτύνει αυτούς που είχε υπουργούς, γραμματείς, φαρισαίους και δε συμμαζεύεται.
Τα βάζει με τους κακούς τρομοκράτες που τρομοκρατούν το κεφάλαιο κι όχι με το κεφάλαιο που του σκίζει τον κώλο. Αυτός ο καημενούλης στέκεται σα χάνος μπροστά στις τρομερές και φοβερές κινήσεις των ανθρώπων της κουλτούρας, των γραμμάτων και του σεμνού πισωκολλητού. Των ανθρώπων που του κουνάνε το δάχτυλο και τον θέλουν πότε φασίστα, πότε δημοκράτη και πότε μετανεωτερικό κουμουνιστή. Των ανθρώπων που κατασκεύασαν μέσα στα εργαστήρια της επικοινωνίας, τους θυμωμένους και τους αγανακτισμένους που τώρα ξεφούσκωσαν. Για να συνηθίσουν τη φτώχια και την κακομοιριά. Τη βλακεία και τον ανορθολογισμό.
Άνεργοι, ψόφιοι, κλαταρισμένοι, να έχουν ελπίδα και να μετράνε τη ζωούλα τους με το πρωτογενές πλεόνασμα και τα ψίχουλα των πολιτισμένων Ευρωπαίων. Πακτωμένοι σε διαμερίσματα που χτίστηκαν για να στεγάσουν την εργατική τους δύναμη και την προοπτική αναπαραγωγής αυτής της δύναμης, που κινεί τον τεχνολογικό φουτουρισμό του διαφημιστή που έγινε φιλόσοφος και γατούλης και της νευρωτικής συγγραφέως που τραγουδά α καπέλα την αμερικανιά και τον κλιματιζόμενο εφιάλτη της.


Αδέσποτος Σκύλος

Σάββατο 11 Ιανουαρίου 2014

Κωδικός: Πατρίδα.

Όλων το ερώτημα είναι “τι κάνουμε τώρα;” Για να δοθεί η απάντηση πρέπει να γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτοί που κάνουν το ερώτημα διότι τούτη η χώρα είχε και έχει τρεις λαούς και όχι έναν.
Ο πρώτος λαός είναι οι βολεμένοι του συστήματος που απλά έχουν ξεβολευτεί και δεν μπορούν να έχουν την νεόπλουτη ζωή που είχαν πριν από 3 χρόνια. Ο δεύτερος λαός είναι αυτός, που ναι μεν δούλευε χωρίς να είναι άμεσα κρατικοδίαιτος, αλλά πέρα από την ζωή του δεν τον ένοιαζε τι συμβαίνει στην χώρα. Υπάρχει και ο τρίτος λαός. Αυτός που δούλευε, όπως ο δεύτερος, αλλά δεν κοιμόταν ήσυχος για ό,τι στραβό έβλεπε, ακόμα κι αν δεν του έλειπε τίποτε.
Η απάντηση λοιπόν δε μπορεί να είναι ίδια και για τους τρεις.
Οι πρώτοι θέλουν την λύση να γυρίσουν πίσω στην μάσα, στην ξάπλα και στην καλή ζωή.
Οι δεύτεροι θέλουν την λύση να γυρίσουν πίσω στο αξιοπρεπές μεροκάματο ακόμα κι αν έχουμε τον Χίτλερ εξουσία.
Οι τρίτοι δεν βολεύονται με τίποτε πια. Ούτε με την οικονομική ευμάρεια αλλά ούτε και με το πολιτικό σύστημα που θα δώσει λύση αλλά θα είναι σαθρό.

Η απάντηση για τον πρώτο νεοελληνικό λαό είναι απλή. Δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτε, αν κι αγανακτούν, διότι το σύστημα που τους εξέθρεψε δημιουργεί καθημερινά νέα κομματικά μαντριά δίνοντάς τους ελπίδα ότι θα ζουν όπως πριν αρκεί αρκεί να ρίξουν την ψήφο υπέρ τους. Ο συγκεκριμένος λαός από τα μέχρι τώρα πολιτικά συστήματα ποτέ μα ποτέ δεν αντιμετωπίστηκε ως ανθρώπινο δυναμικό παρά μόνο ως ψηφοφόρος ταϊσμένος με μπόλικο λάιφ στάιλ και μηδενική εθνική και υπαρξιακή αξιοπρέπεια. Για τον συγκεκριμένο λαό οι αποφάσεις του συστήματος έχουν παρθεί. Τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση γιατί πλησιάζει η μέρα που θα του πάρουν τις παροχές που μέχρι σήμερα αντάλλασσε με την ψήφο του. Δεν θα εμποδίσει κανένας το σύστημα να του δώσει μισθό πείνας και βέβαια δεν θα έχει κανέναν λαό συμπαραστάτη διότι στους δύσκολους καιρούς ο φιλοτομαρισμός του τον οδηγούσε στο να επικροτεί και να συμμετέχει με τις υπηρεσίες του στον θάνατο του διπλανού λαού.
Το τι κάνουμε τώρα γι’ αυτόν τον λαό δεν εξαρτάται από τον ίδιο ή από κάποιον “επαναστάτη” ηγέτη αλλά από τα πραγματικά αφεντικά του που χρησιμοποιούν άπειρους τέτοιους αρχηγίσκους δημιουργώντας κόμματα, κομματίδια και παρατάξεις. Ο λαός αυτός θα καεί από αυτό που κάποτε εκμεταλλεύτηκε για να σαρώσει: Το κόμμα.
Για τον δεύτερο νεοελληνικό λαό που στενάζει αυτή την στιγμή για όσα προσωπικά αποκτήματα χάνει, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει έστω και τώρα ότι η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η απόλυτη λύση για μια ευνομούμενη κοινωνία, η απάντηση είναι: είστε τελειωμένοι με το όποιο πολιτικό σύστημα. Γιατί αν αναζητήσει ελπίδα και λύση στα προαναφερόμενα κομματίδια και συστημικούς αρχηγίσκους θα οδηγηθεί πιο εύκολα σε μια νέα Βαϊμάρη.
Ο μικροαστισμός που έχει διαπεράσει το κύτταρό του δεν τον αφήνει να δει συνολικά το βόθρο που έχουμε πέσει όλοι μέσα. Αν του δοθεί άδεια κατασκευής ασβεστίου από ανθρώπινα θύματα, μπορεί να χύσει ιδρώτα μέχρι αφυδάτωσης για να αυξήσει τον προσωπικό του πλούτο και να επανέλθει στην προτέρα κατάσταση. Είναι αυτός που από την μεταπολεμική περίοδο θαύμαζε και αντέγραφε την χωρίς ηθική οικονομική ανάπτυξη της Βόρειας Ευρώπης με την ελπίδα να γίνει κάποια μέρα αστός.
Το “τι κάνουμε τώρα” γι’ αυτόν τον λαό δεν εξαρτάται από τον ίδιο ή από τον αυτόκλητο αρχηγίσκο που θα τον μαντρώσει στο κομματίδιο, αλλά από τις αποφάσεις αυτών που μέχρι πριν 3 χρόνια είχε ως είδωλα. Τα είδωλά του έκλεισαν την στρόφιγγα παραγωγής χρήματος από την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή μέχρι την οποιαδήποτε εξεύρεση μεροκάματου. Ο λαός αυτός θα καεί από αυτό που κάποτε θαύμαζε: Την “νοικοκυροσύνη”.
Για τον τρίτο και μοναδικό Ελληνικό λαό το “τι κάνουμε τώρα” δεν ισχύει, διότι μεταπολεμικά ήταν η μόνιμη επωδός του. Μπορούσε κάθε στιγμή να οσμίζεται τα παιχνίδια της οποιασδήποτε εξουσίας και όντας μειοψηφία δεν μπορούσε να κάνει τίποτε, αποδεχόμενος τις πράξεις και αποφάσεις μιας πλάνας πλειοψηφίας , η οποία καθημερινά ξερίζωνε φασιστικά κάθε ικμάδα κοινωνικής δικαιοσύνης και εθνικής αξιοπρέπειας εν καιρώ ειρήνης.
Είναι ο λαός που δεν ξεπούλησε τίποτε ακόμα και αν τον έστηναν στο κάθε είδους εκτελεστικό απόσπασμα.
Είναι αυτός που δεν ησυχάζει με όλα τα πλούτη του πλανήτη και με όλες τις εξουσίες που μπορούν να του προσφέρουν.
Είναι ο λαός που δεν συμμετέχει σε επικοινωνιακά παιχνίδια φιλανθρωπίας και πρόστυχης αλληλεγγύης με κρεμασμένες σακούλες σε κάδους σκουπιδιών για τους νηστικούς και σε συλλογή φαρμάκων για τους αναξιοπαθούντες.
Είναι ο λαός που δεν αποδέχεται την ειρήνη με τους όρους των επιτιθέμενων, εντός και εκτός των πυλών.
Είναι ο λαός που σκοτώνουν από την πρώτη μέρα αυτής της κατάστασης και που δεν αγωνιά πώς θα βάλει αξιοπρεπώς ψωμί στο τραπέζι του αλλά πώς θα έχει και ο διπλανός αξιοπρεπώς ψωμί να φάει.
Είναι ο λαός που δεν τσιμπάει στον κάθε “νοικοκύρη”, στον κάθε όψιμο πατριώτη αρχηγίσκο, στον κάθε φαφλατά άεργο χορτασμένο θεωρητικό, διότι είναι από την γέννα του ο Αστάθμητος Παράγοντας.
Είναι ο λαός που του ανήκει η ιστορική εξέλιξη διότι έχει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα της Πατρίδας. Μιας Πατρίδας που θα την εξουσιάζει απόλυτα η κοινωνική δικαιοσύνη και που δίνει μέχρι σήμερα το δικαίωμα στους δυο άλλους λαούς να φέρουν την ταυτότητα Έλληνας.
Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα “τί κάνουμε τώρα” γιά τόν τρίτο λαό, πού ὑπερασπίζεται μέσα στούς αἰῶνες τά σύνορα τοῦ τρίπτυχου, Ἐλευθερία, Δικαιοσύνη, Ἀξιοπρέπεια, καί ἔνιωσε τήν ἀπειλή τῶν συνόρων του μέ ὅπλο τήν κρίση, εἶναι μία καί μοναδική: Τά Πάντα.-








Γιάννης Λαζάρου - RAMNOUSIA

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Autonomia Zapatista

Autonomía Zapatista - Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός

«Θέλουμε να επινοήσουμε μια πολιτική από τα κάτω προς τα πάνω. Μια πολιτική που το «κυβερνώ υπακούοντας» θα είναι κάτι παραπάνω από ένα σύνθημα. Μια πολιτική που δεν θα έχει σκοπό την εξουσία. Μια πολιτική που το «δημοψήφισμα» και η «διαβούλευση» θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολες ορθογραφικά λέξεις. Μια πολιτική που ο δημόσιος αξιωματούχος θα μπορεί να είναι ανακλητός από το λαό.
....Η δημοκρατία είναι η άσκηση της εξουσίας από όλους, από όλες. Κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο..»
Εξεγερμένος Υποδιοικητής Μάρκος.
Το ντοκιμαντέρ "Autonomia Zapatista" γυρίστηκε από την ανεξάρτητη ομάδα "Arte-Musica-Video" με τη συμφωνία των Αυτόνομων Αρχών των Ζαπατίστας.
Πρόθεσή του είναι να τεκμηριώσει μέσα από βιντεοσκοπήσεις, μαρτυρίες και συνεντεύξεις την καινούργια πολιτική αντίληψη και πρακτική που χτίζεται, κάτω από την αρχή του «κυβερνώ υπακούοντας», στην εξεγερμένη Τσιάπας. Πρακτική που αποδεικνύει στον κόσμο ολόκληρο την υπαρκτή δυνατότητα της οικοδόμησης άλλων κοινωνικών σχέσεων και ενός νέου τρόπου άσκησης της πολιτικής και της δημοκρατίας.
Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην διαδικασία της αυτονομίας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής (υγεία, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, παραγωγή) αλλά και στο εχθρικό περιβάλλον (στρατιωτικοποίηση, παραστρατιωτικές ομάδες, απειλές και επιθέσεις ενορχηστρωμένες από τις κυβερνήσεις του Μεξικού και τις πολυεθνικές), μέσα στο οποίο υλοποιείται η οικοδόμηση ενός άλλου πολιτεύματος, μιας άλλης καθημερινότητας αντίστασης και μιας άλλης κοινωνίας...
Μετάφραση - Υποτιτλισμός: Ομάδα συντρόφων και συντροφισσών.
(από black tracker)
Autonomia Zapatista ντοκιμαντέρ: ΕΔΩ

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

"Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…"


Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο «σεβασμός», ο οποίος στα συμφραζόμενα αυτά παρουσιάζεται ως «ουδέτερη» έννοια, γέννημα «κοινής λογικής», απαραίτητος για την «αρμονική συνύπαρξη», περίπου δηλαδή ως αναβαθμισμένη, οφειλόμενη «ευγένεια», δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι ένα ιδεολογικό στοιχείο που συσκοτίζει τα πράγματα: η θρησκεία δεν είναι πρωτίστως μια ατομική πεποίθηση· απεναντίας, είναι πρωτίστως τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, θέσπισης και τήρησης ιεραρχιών, υπαγωγής σε συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, αποδοχής ενός συγκεκριμένου επιμερισμού των αγαθών – όλα αυτά και ταυτόχρονα η νομιμοποιητική αφήγησή τους, η ιδεολογία τους. Η θρησκεία κάποιου δεν είναι μια προτίμησή του, με τον τρόπο που είναι προτίμησή του το αγαπημένο του χρώμα. Είναι η ένταξή του σε συγκεκριμένη θέση μέσα σε μια ιεραρχημένη κοινότητα και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ένταξή του αυτή τόσο ο ίδιος όσο και η κοινότητα. (Εδώ έγκειται μάλιστα και το κύριο σφάλμα των λεγόμενων νέων αθεϊστών, οι οποίοι επιχειρηματολογούν κατά του προφανούς παραλογισμού των μεταφυσικών πεποιθήσεων και απορούν που οι πιστοί δεν «καταλαβαίνουν» ότι οι κρίνοι δεν γονιμοποιούν παρθένες.)
Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα να μιλάμε για θρησκεία αν δεν εννοούμε τον πραγματικό κόσμο που αυτή οργανώνει, συντηρεί και υπερασπίζεται.Γι’ αυτό και οι προσχηματικά ίσες αποστάσεις που δηλώνονται στην επιδίωξη του «σεβασμού» δεν είναι ποτέ ίσες, διότι στην πραγματικότητα μεταμφιέζουν ένα σύστημα εξουσίας σε δήθεν άθροισμα ατομικών προτιμήσεων. Ένα σύστημα εξουσίας όμως δεν το «σέβεσαι» με την έννοια της ευγένειας. Σε ένα σύστημα εξουσίας είτε υποτάσσεσαι είτε όχι. Η ευθύτερη λοιπόν μετάφραση του επιδιωκόμενου αυτού «σεβασμού» είναι: υποταγή.
Αν και δεν ομολογείται από κανέναν, η έννοια της υποταγής διαπνέει όλες τις αντιδράσεις των προηγούμενων ημερών στις καρναβαλικές περιπτύξεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου. Από τον ηγεμονικό Άνθιμο που ζητάει διαγραφή του βουλευτή κι έτσι ευθύς αμέσως ορίζει το πλαίσιο της συζήτησης· ως τους αυλικούς της Νέας Δημοκρατίας που κραδαίνουν τα εθνικιστικά εξαπτέρυγα κολακεύοντας την ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία· ως τον ως εκ τούτου ολοκληρωτικά ετεροπροσδιοριζόμενο εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος καταδέχεται να δώσει στη χυδαία ερώτηση «αν ένα κόμμα που φιλοδοξεί και διεκδικεί να κυβερνήσει και τη χώρα έχει ένα τέτοιο πλαίσιο κανόνων συμπεριφοράς που δείχνουν έμπρακτα το σεβασμό» την ισχνή απάντηση ότι «οφείλουν τα κόμματα να σέβονται τις θρησκευτικές επιλογές του οποιουδήποτε»· και ως τον ίδιο τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που ενημερώνει τον Αρχιεπίσκοπο ότι η αλλαγή της ακολουθούμενης φασιστικής μεταναστευτικής πολιτικής  είναι «ουμανιστικό παναθρώπινο αίτημα» που θέλει «αλληλεγγύη», στην οποία μάλιστα «συμπλέουν» η Εκκλησία και η Αριστερά – αυτό που ουδέποτε παρατηρείται είναι η προφανής αντεπίθεση: Τι πρέπει να «σεβαστούμε» ακριβώς; Τη μοιρασιά δύναμης και πλούτου που έχετε ευλογήσει στο όνομα του Άρχοντος Κουροπαλάτου Μελισσανίδη και του Άρχοντος Λαοσυνάκτη Κόκκαλη; Τις ανώνυμες εταιρείες που στήνετε με την κυβέρνηση για να κάνετε μπίζνες; Τα πάρε-δώσε με την πολιτική εξουσία και τους δικαστικούς; Τους Αρχιεπισκόπους στα υπουργικά συμβούλια; Την υποστήριξη σε ακροδεξιούς και νεοναζί; Ή μήπως το πνευματικό βάθος εκείνου του τύπου που λέει ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουν κάνει «αξία ζωής τον σωλήνα αποβολής περιττωμάτων»;
Και μη μου πει κανείς ότι αυτές είναι «εξαιρέσεις», μεμονωμένα παραδείγματα. Σε αυτή τη χώρα –όχι μόνο, αλλά εδώ ζούμε– η θρησκεία και οι κηδεμόνες της εξακολουθούν να είναι με τις ευλογίες όλων ισάξιοι, αν όχι μεγαλύτεροι, εξουσιαστές με το πολιτικοοικονομικό σύμπλεγμα που λυμαίνεται τα πάντα, με το οποίο μάλιστα διαπλέκονται και αλληλοεξυπηρετούνται. Και για όποιον πει ότι, εντάξει, αλλά και πάλι οι «αμαρτίες» των εγκόσμιων εκπροσώπων δεν αλλάζουν το «πνευματικό περιεχόμενο», θα θυμίσω κάτι άλλο:
Το 2003, στη μεγάλη έκθεση σύγχρονης τέχνης Outlook, μετά από πιέσεις της Εκκλησίας –δια στόματος του απίθανου Επιφανίου–, της Νέας Δημοκρατίας –δια στόματος Έβερτ και Ρουσόπουλου–, και του ΛΑΟΣ, ο προοδευτικός, ευρωπαϊστής, στοχαστής της νομικής επιστήμης, κεντροαριστερός των «58», τότε υπουργός Πολιτισμού Ευάγγελος Βενιζέλος είχε λογοκρίνει και κατεβάσει από τον τοίχο ένα έργο τέχνης. Ήταν ο πίνακας Asperges Me του σπουδαίου βέλγου καλλιτέχνη Τιερί ντε Κορντιέ, ένας από μια σειρά που εκτίθετο όλη μαζί σε ένα μικρό δωμάτιο, μέσα στο ημίφως, ο οποίος απεικόνιζε έναν πούτσο να εκσπερματώνει πάνω σε έναν σταυρό. Τραυματισμένος από μια βάρβαρη καθολική ανατροφή και γνώστης της διαδεδομένης παιδοφιλίας της Εκκλησίας του, ο ντε Κορντιέ έκανε κάτι πολύ σημαντικότερο από μια καταγγελία: κοντά στ’ άλλα, έδειχνε πως η υποταγή των παιδιών στους βιαστές τους δεν ήταν ανεξάρτητη από τη θρησκευτική κατάνυξη αλλά ότι η μία ατμόσφαιρα ανατροφοδοτούσε την άλλη, ο φόβος και το δέος ήταν συγγενή και όχι το πρώτο απλώς μια τυχαία διαστροφή του δεύτερου, η χειραγώγηση και η εκμηδένιση της προσωπικότητας συνέβαινε ακριβώς στο πλαίσιο του θρησκευτικού αισθήματος, ήταν ο συμβολισμός της υπερβατικής εξουσίας που καθιστούσε δυνατή την υπαγωγή στην εγκόσμια αντίστοιχή της.
Το «πνευματικό περιεχόμενο» και το σύστημα εξουσίας είναι ένα πράγμα. Θρησκεία, εκκλησία και ιεράρχες είναι ένα πράγμα. Και ο «σεβασμός» είναι το τελευταίο που τους αρμόζει. Αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο.
Αν μια Αριστερά θέλει να τα βάλει με «παθογένειες», η παθογένεια αυτή είναι πάντοτε εδώ. Ακλόνητη.

ΥΓ Επειδή μαζί με τ’ άλλα φαιδρά, στον συλλογισμό της ελληνορθόδοξης κεντροαριστεροδεξιάς μονταζιέρας υπονοείται –αν δεν λέγεται και ξεκάθαρα– ότι η απουσία του περίφημου «σεβασμού», που θα όφειλε να είχε δείξει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και κατ’ επέκταση η ίδια η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν τον «καταδίκασε», αποτελεί ανησυχητικό προοίμιο της καταστολής των θρησκευτικών ελευθεριών που απεργάζεται η Αριστερά, ας καταφύγουμε σε λίγο πραγματισμό: Οι μόνοι εδώ γύρω που τη στιγμή που μιλάμε καταστέλλουν ελευθερίες –και θρησκευτικές– είναι οι διάκονοι της ακροδεξιάς βαρβαρότητας που μας κυβερνούν, οι οποίοι μιλάνε με τον Θεό και τους ευωδιάζουν οι εικόνες. Αν μας προκύψει στο μέλλον ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος να μεταμορφωθεί σε Λαυρέντι Μπέρια, θα αντισταθούμε λυσσαλέα, σύντροφοι του χριστεπώνυμου μετριοπαθούς Κέντρου, μην ανησυχείτε...




Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Μια υπέροχη μέρα


ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ…

Ο αντάρτης πόλης Χριστόδουλος Ξηρός διασχίζει αμετανόητα την χώρα της ελευθερίας. Μία χώρα μακρινή για εκείνους που λησμόνησαν την επίθεση και λύγισαν από την ελπίδα μίας αλλαγής δίχως να βάλουν τα δικά τους χέρια στην φωτιά.

Μια χώρα κοντινή για αυτούς που έδωσαν τόσα πολλά στον αγώνα κι όμως ζούνε με την επιθυμία να δώσουν ακόμη περισσότερα.

Εκεί γεννιέται η ζωή, η συντροφικότητα και η εξέγερση… στις μεγάλες αρνήσεις και στις δύσκολες αποφάσεις.

Σύντροφε καλό δρόμο...

Δύναμη στους αμετανόητους φυλακισμένους της 17 Νοέμβρη.

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ

Υ.Γ. Κοράκια δημοσιογράφοι, τα ψέματά σας θα σας θάψουν. Κρατήστε μακριά τις διχαλωτές σας γλώσσες απ’ τον σύντροφο.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF (Πυρήνας Φυλακής)


Inter Arma

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

Δεν θέλουμε θλιμμένους στη γιορτή μας

Προσαγωγές «για επαιτεία» τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς

Πρωτοχρονιάτικο μποναμά την προσαγωγή στο τμήμα έκανε η ΓΑΔΑ στους ζητιάνους της πόλης, κρίνοντας πιθανόν ότι τα απλωμένα χέρια τους δεν ταίριαζαν αισθητικά με τα πυροτεχνήματα και τις κορόνες των τραγουδιστών στις φιέστες του δήμου. Στην καθιερωμένη επιχείρηση-σκούπα που πραγματοποιήθηκε και την τελευταία νύχτα του χρόνου, η αστυνομία προσήγαγε 104 άτομα, συνέλαβε δύο μετανάστες χωρίς χαρτιά και έλεγξε μόλις δύο καταστήματα (αριθμός εξαιρετικά μικρός μια νύχτα που οι παραβιάσεις ανθούν στις κάθε είδους πίστες).

Επιπλέον, όπως μας πληροφορεί το πρωτοχρονιάτικο δελτίο Τύπου της ΓΑΔΑ, «στο πλαίσιο αντιμετώπισης του φαινομένου της επαιτείας προσήχθησαν από φωτεινούς σηματοδότες, δρόμους και πλατείες του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας είκοσι άτομα που επαιτούσαν» και εις βάρος τους συντάχθηκαν «Εκθέσεις Αρχής για επαιτεία».

Δεν μαθαίνουμε αν τους προσαχθέντες επαίτες, μετά το ρεβεγιόν στο κρατητήριο, τους περίμεναν τα φιλανθρωπικά συσσίτια και το πολυδιαφημισμένο «ζεστό πιάτο φαΐ» για τους πένητες και άστεγους.

Οι προσαγωγές ζητιάνων είναι συχνές και δεν περιορίζονται στην εορταστική περίοδο. Εξάλλου, οργανωμένα κυκλώματα επαιτείας, συχνά με εκμετάλλευση ανηλίκων και βρεφών, δρουν μόνιμα στο κέντρο και στις γειτονιές. Σίγουρα όμως η πρωτοχρονιάτικη «σκούπα» εναντίον ζητιάνων του δρόμου διόλου δεν λύνει το σύνθετο πρόβλημα, του οποίου τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Αντίθετα, προσθέτει στην έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας την αναλγησία της καταστολής, που δεν κάνει εξαιρέσεις ούτε χρονιάρες μέρες.

Mια γεύση του πώς η ΕΛ.ΑΣ. αντιλαμβάνεται «την αντιμετώπιση του φαινομένου της επαιτείας» μάς δίνει η μαρτυρία που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο «Αthens Indymedia». Οπως καταγγέλλει ο ανώνυμος αυτόπτης μάρτυρας, παραμονή Πρωτοχρονιάς γύρω στις 6 το απόγευμα στο προαύλιο του σούπερ μάρκετ Βερόπουλος στη λεωφόρο Βενιζέλου στη Ν. Σμύρνη, έξι άτομα της ομάδας ΔΙΑΣ περικύκλωσαν έναν ρακένδυτο άντρα που κρυβόταν τρομοκρατημένος πίσω από το ATM και «με το χέρι στη θήκη του όπλου» τον μετέφεραν επιδεικτικά σε περιπολικό.

Η καταγγελία αναφέρει ότι στο συγκεκριμένο σούπερ μάρκετ είναι συχνή η παρουσία αστυνομίας με προσφιλή στόχο τους επαίτες. Αν η ανώνυμη μαρτυρία ισχύει, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και μετά τις γιορτές. Οι ΔΙΑδες είναι έτοιμοι, δρώντας ανά εξάδες, να μας προστατεύσουν από κάθε επαίτη που μας ενοχλεί στα ψώνια μας. Μέχρι -χτύπα ξύλο!- να βρεθούμε κι εμείς στη θέση του και στα χέρια τους. 

Αφροδίτη Τζιαντζή
Εφημερίδα συντακτών 
 απο: www.kar.org

                                            
                                           TΡΥΠΕΣ - ΘΛΙΜΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΑΣ

 




Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Η Ιδιοκτήτρια

 Η ιδιοκτήτρια καταστήματος (άλλοτε τίτλος μικροαστικής τιμής, σήμερα ο νυχθημερόν εναγκαλισμός με την άδεια ταμειακή παράλληλης ενατένισης για τις εποχές που αυτή θα ξαναγεμίσει- ω θεε της αγοράς μαζί με την παναγία και τον χριστό κάντε το θαύμα σας επιτέλους δεν αντέχουμε άλλες αναδουλειές)αφού ταξίδεψε σε 200 χώρες ,αφού συνομίλησε με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και γνώρισε εκατοντάδες πολιτισμούς,αφού μύρισε τον αέρα και τις θάλασσες στα ανατολικά δυτικά βόρεια και τα νότια του μικροκοσμού της , απεφάνθη:Η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου.
Και να σου ξανά η παιδική χαρά της κίβδηλης υπερηφάνειας που σαν αποτέλεσμα έχει την ηρωική έξοδο της γαλανόλευκης στο μπαλκόνι με σκοπό να μαρκάρει (τι άλλο)ξανά και ξανά τα όρια της ιδιοκτησίας, δηλαδή αυτό που εννοεί πραγματικά κάθε γνήσια Ελληνίδα και κάθε γνήσιος Ελληνας· αμφότεροι πιστοποιημένοι με σφραγίδες κρατικής γνησιότητας και εμβολιασμένοι με δόσεις εθνικιστικής ντόπας ώστε βρισκόμενοι σε διέγερση να τσακίσουν τις επιθέσεις του ανθελληνισμού,ως Ελλάδα.
Κι αν μερικά μέτρα από την ιδιοκτησία της χάσκει ένα τεράστιο βουνό από σκουπίδια ,κι αν τα κανονικά βουνά γύρω της μετατρέπονται σε τοπία σεληνιακής ασχήμιας ,κι αν η άγρια ζωή γίνεται στόχος του κάθε φανατικού χομπίστα ,κι αν πίνει το αίμα των υπαλλήλων της,κι αν ολόκληρη την κοινωνία την έχει χεσμένη εκτός φυσικά από τους πελάτες του μαγαζιού της ,σημασία τίποτα από αυτά δεν έχει.
Φτάνει που τώρα στα ζόρικα είδε το φως το αληθινό και άρχισε να στήνει δεκάδες κρεμάλες για χιλιάδες μελλοθάνατους κάνοντας το αγιασμένο της καθήκον απέναντι στην πατρίδα. Φτάνει τα θύματα να είναι οι άλλοι, δηλαδή όσοι δεν έχουν το ίδιο χρώμα ,το ίδιο σεξ,το ίδιο εθνόσημο ,τα ίδια κοινωνικά παράσημα ,τα ίδια πιστεύω,την ίδια θρησκεία και γιατί όχι ,όσοι δεν της κάθονται καλά στο στομάχι ,όσοι δεν της κάθισαν στο κρεβάτι,όσους δεν γουστάρει τη φάτσα τους,όλους όσοι την ανταγωνίζονται στην αγορά.
Με το που τα κέρδη της έφτασαν στο ναδίρ και η ιδιοκτησία άρχισε να παίζει κρυφτό με τις κατασχετικές ορέξεις των τραπεζών ,ήρθε η ώρα της σβάστικας. Αυτής που τόσο καλά έκρυβε κάτω από ψεύτικα χαμόγελα όλο το προηγούμενο διάστημα.
Σπρωγμένος στην επιφάνεια κυρίως χάρη στο αδιανόητο για δυτικό κράτος μπαράζ ρητορικής ρατσιστικού μίσους, ο ναζισμός απέκτησε ένα οικείο κοινωνικό προφίλ:την lifestyle εκδοχή της χαβούζας όπου όλα τα σκατά χωράνε μέσα . Χωράει η ιδιοκτήτρια, άρα χωράει και η πνευματική της αρρώστια .Χωραει η πολιτική αποσυμφόρηση των διάσημων λυμάτων στα πρωϊνάδικα ,άρα χωράει και ο σιχαμερός κομφορμισμός τους.
Βέβαια τις καλές εποχές της κατανάλωσης όλοι ήταν ευπρόσδεκτοι στα κλαρινοπάρτι. Από τις άγιες νύχτες των δημάρχων μέχρι τα επαρχιακά σκυλάδικα :όλοι ήμασταν μια ωραία και ευτυχισμένη παρέα που περνούσε καλά και ακόμα καλυτερότερα ,από την στιγμή που θα έσκαγε μύτη το απαραίτητο συνεργείο της ελεύθερης ραδιοφωνίας & τηλεόρασης να τραβήξει πλάνα.ΧΑΜΟΣ!
Τις καλές εποχές δεν πείραζε κανέναν νοικοκύρη η “παράνομη είσοδος χωρίς χαρτιά”.Λεφτά μπορούσαν κι έβγαζαν από τα θύματα του traficking και τους “μπάρμπα θωμάδες” των γειτονικών χωρών,όχι τα σημερινά χάλια.
ΕΞΩ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ(η γνωστή περιφραγμένη ιδιοκτησία σε κλίμακα εκατομμυρίων στρεμμάτων).Στην εποχή της επικρατούσας οικονομικής συνδιαλλαγής ως το μοναδικό αντίρροπο σε κάθε ανθρώπινη διεπαφή ,μόνο οι φέροντες τον τίτλο τουρίστας ή επενδυτής, είναι ευπρόσδεκτοι ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ.
Η εγχώρια (παπ)αριά φυλή- απεδείχθη σκέτο παπαρία και καθόλου αρία – με μπροστάρηδες τους απόπατους της νυχτερινής μαφίας ,τους μπράβους των εφοπλιστών,τους (αντισυστημικούς!) κολλητούς της εγχώριας θεσμικής νομιμότητας, αυτούς που δεν διστάζουν να μπήξουν το μαχαίρι σε κάθε λιωμένο από την Νατοϊκή ερπύστρια πρόσφυγα(για τέτοιες αντρούκλες μιλάμε),παρ ολίγον να τα κατάφερνε ,αν δεν βιάζονταν τόσο να ξεκινήσει την εθνοκάθαρση.
Το γεμάτο λιπαρά μυαλουδάκι της ιδιοκτήτριας, δεν κατάφερε ποτέ να επεξεργαστεί κάτι παραπάνω από τα ετοιματζιδικα που την τάισαν οι διοικούντες της χώρας που έτυχε να γεννηθεί, γιαυτό και ως άμωμη γνώστρια των πάντων της απέδωσε το λαμπρό βραβείο της ομορφότερης χώρας με συνοπτικές διαδικασίες, αγνοώντας πως την ομορφιά ή την ασχήμια την καθορίζει σχεδόν αποκλειστικά η ανθρώπινη δραστηριότητα εδώ και κάτι χιλιάδες χρόνια. Και τι γαμάτη (κυριολεκτικά) ανθρώπινη δραστηριότητα!
Κούκλα μου να αγιάσει το στόμα σου και μέρες που ναι , να σ’ έχει ο θεός κ όλη η αγιασμένη ρασοφάρα γερή,για να κλωτσάς με αποφασιστικότητα τους “βρωμιάρηδες” της πατρίδας ΣΟΥ.


Πηγή: Νούμερο ΙΙ