Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΑΤΗ

Ο Νέστωρ Μάκχνο, αναρχικός ήρωας της Ουκρανίας, πήρε από το μπαρ άλλο ένα ποτήρι αψίνθι και κοίταξε έξω, στην εγκαταλειμμένη οδό Βοναπάρτη. “Όσον αφορά εμένα”, είπε, “υποτίθεται ότι πέθανα στα μέσα της δεκαετίας του ‘30. Ένας λόγος παραπάνω για να μη πιστεύετε στο εξής ότι ακούτε, έτσι;”
“Ξέρω τί εννοείς”, είπε ο Σιντ Βίσιους, μπασίστας των Σεξ Πίστολς.
Τα πράγματα ήσαν ήσυχα εκείνο το απόγευμα στο ΚΑΦΕ ΧΕΝΤΡΙΞ. Οι Ρομαντικοί Νεκροί αισθάνονταν όλοι πολύ άσχημα. Ψυχική κατάπτωση άραγε; Αν και υπήρχε πάντα μια γενική αίσθηση ικανοποίησης όταν άλλος ένας νεαρός ήρωας ή ηρωίδα έτρωγε χώμα.
“Εκτός αυτού”, είπε ο Μπράιαν Τζόουνς, κιθαρίστας των Ρόλινγκ Στόουνς, “υπάρχουν τώρα πρόσφατα αυτοί οι θάνατοι της δεύτερης και τρίτης γενιάς του ροκ, όλοι σαν να βγήκαν με χαρτί καρμπόν η σε φωτοαντίγραφα, έτσι δεν είναι; Εδώ δεν είσαι καν σίγουρος αν μερικοί απ’ αυτούς ήσαν πραγματικοί μάρτυρες της ιδεολογίας τους.”
“Για ποια ιδεολογία μιλάς;”, είπε ο Σιντ κι άρπαξε ένα κομμάτι πίττας.
“Ξέρεις τώρα - Οι Ωραίοι Χαμένοι - Οι Νεκροί Καταφρονεμένοι - Οι Τραγικές Φυσιογνωμίες. Όλοι αυτοί.
"Ο Τζόουνς ήταν ασαφής. Είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που σκέφθηκε για πρώτη φορά κάτι τέτοιο. Ο Σιντ έβγαλε το συμπέρασμα ότι ο Μπράιαν ήταν απλά αναστατωμένος. Ίσως πάλι να τον έπιασε η γνωστή του έμμονη ιδέα, ότι κάποιος του 'φαγε την κιθάρα του.
Ο Τζέιμς Ντιν πλησίασε κουτσαίνοντας…"Όλα αυτά είναι τρίχες. Η ανία μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση, φίλοι μου. Και κάτι άλλο. Δεν είναι τα πράγματα, όπως τα λένε οι οπαδοί μας. Νομίζουν ότι πεθάναμε γι αυτούς”.
“Μάλλον πεθάναμε εξ αιτίας αυτών. "Όλοι γύρισαν προς το μέρος αυτού που μίλησε. Ήταν ένας από τους παλαιότερους που σύχναζαν στο ΚΑΦΕ ΧΕΝΤΡΙΞ και από τους πιο σεβάσμιους. Ο Ιησούς Χριστός τους έριξε ένα πικρό χαμόγελο. "Είναι ευκολότερο να πιστεύει κανείς σε νεκρούς παρά σε ζωντανούς. Και μόλις πεθάνεις, είναι αδύνατο να σταματήσεις το μύθο. Αυτό ανακάλυψα. Σε θέλουν νεκρό, σύντροφε.”
Αρκετά κεφάλια έγνεψαν καταφατικά. Αρκετά χέρια σήκωσαν ποτήρια και τα 'φεραν να δροσίσουν χλωμά χείλη.
“Πάντα σε κουρντίζουν να κάνεις αυτό που θέλει το κοινό”, είπε ο Κηθ Μουν, ντράμερ των Χου, “ακόμα κι όταν δεν το κάνεις με τη θέλησή σου. Περιμένουν βία, τους δίνεις βία. Περίμεναν ένα τραγικό θάνατο, ορίστε λοιπόν, τους τον έδωσα.”
Ο Τζον Μπόναμ, ντράμερ των Λεντ Ζέπελιν, κούνησε το κεφάλι του. Κάτι ήξερε κι αυτός.
“Έτσι είναι ο κόσμος της Σόου Μπίζνες”, είπε ο Μάκχνο. “Η πίεση σε συνθλίβει. Κουβαλάς στη πλάτη σου τα όνειρα τόσων ανθρώπων. Και το μόνο που πάντα ήθελες ήταν μια καλύτερη ζωή.”
“Περιμένουν όλοι να κάνεις το ίδιο γι αυτούς”, είπε ο Χέντριξ.
Ο Μάκχνο αποδοκίμασε. “Αυτό δεν Είναι Αναρχισμός. Εσύ τους φωνάζεις χρόνια τώρα, να μην ακολουθούν αρχηγούς και ηγήτορες και εκείνοι σε θαυμάζουν και λενε πόσο ωραία τα λες και τι ωραίο σύνθημα είναι αυτό. Και ύστερα έρχονται και σε βρίσκουν και σε ρωτούν, αρχηγέ, τι να κάνω στη ζωή μου.”
“Σ’ όλα τα βιβλία μου έκανα νύξεις για σοσιαλισμό, κομμουνισμό και αναρχισμό”, είπε ο Ιούλιος Βερν. “Χρειάσθηκε να έρθει η δεκαετία του '80 για ν’ αρχίσουν να με αντιλαμβάνονται.”
“Ξέρεις και μένα, πολύ με καταλάβαιναν στη δεκαετία του '60 όταν φώναζα ότι θα 'θελα, προτού πεθάνω, ν’ ακούσω το θρήνο μιας πεταλούδας”, συμπλήρωσε με περίσσια πίκρα ο Τζιμ Μόρισον, ο τραγουδιστής των Ντόορς.
“Νομίζουν ότι Αναρχισμός σημαίνει κάποιο είδος επίθεσης, ανταρσίας ή εξέγερσης. Δεν αντιλαμβάνονται ότι σημαίνει συνειδητοποίηση, αυτοσυγκράτηση και αυτοπειθαρχία. Ούτε αφέντης, ούτε σκλάβος. Καλά να πάθουμε που γίναμε ήρωες.” Ο Μιχαήλ Μπακούνιν είχε κι απόψε τα κέφια του.
“Μη μου πεις πως δεν σου άρεσε λιγάκι”, του 'πε ο Μακχνο και του γεμισε το ποτηρι.
“Ισως, αλλα μερικες φορες μόνο. Τελος παντων, Είναι Κάτι που δεν σταματα αμα αρχισει.”
“πόσο θα 'θελα να ειχα ζησει χωρις να με ξερει κανείς, σαν απλος ανθρωπος”, είπε ο Χριστός. “Δεν θα μου ηταν καθολου δυσαρεστο, σας διαβεβαιω”.
“Δεν ειχατε τοσους πολλους δημοσιογραφους στην εποχη σου”, είπε ο Σιντ. “Εξ αλλου ειχες παρει κι ο ιδιος λιγο ψηλα τον αμανε, παραδεξου το”.
“Εσενα δεν σου 'πε ποτε κανείς ότι εισαι ο υιος του Θεου. "Ειχε έρθει σε δυσκολη θεση.
"Με ονομασαν Αντιχριστο”, είπε ο Μακχνο.
“Ο Τζωννυ Ροττεν, ο τραγουδιστής μας, Έτσι αποκαλουσε τον εαυτο του”, είπε ο Σιντ.
“Κι εμενα μου 'δωσαν το ίδιο ονομα”, είπε ο 'Μεγαλος Μοναχικος’ Νιτσε, “οχι από το ομωνυμο βιβλιο μου, αλλα γιατι εβριζα τοσο τους παπαδες και την οργανωμενη θρησκεια. Οπως και τους πλουσιους.”
Ο Ιησούς αναστεναξε. “Τιποτε, εγω φταιω για όλα, συντροφοι.”
“Εγω παντως σε παραδεχομαι”, είπε ο Μπραιαν Επσταιν, μανατζερ των Μπητλς. “Θα πρεπει να 'σαι πολύ σπουδαιος για να σηκωσεις στις πλατες σου τις αμαρτιες ολων των ανθρώπων.”
“Νομιζεις ότι βρισκομαστε στην Κολαση;”, τον ρωτησε η αδικα χαμενη πανκ τραγουδιστρια Μια Ζαπατα. Καμμια απαντηση.
“όλα ηταν μια καταραμενη συνωμοσια”. Ο Μαρκ Μπολαν των Τ. Ρεξ τακτοποιησε το μεταξωτο πουκαμισο του.
“μόλις φυγει ο πονος, ερχεται η ηδονη”, είπε ο Σωκρατης.
Ο Αλμπερ Καμυ εκλεισε το ματι στους αλλους. “Ακουστε τον μεγαλο. Προσπαθουμε να κανουμε το θάνατο να φαινεται ότι Είναι Κάτι το ανωτερο, Κάτι το πολύ αξιολογο, Κάτι το ιδανικο. Δεν μπορουμε να κατηγορουμε τους ανθρωπους. Αυτη ηταν η μοιρα μας και η αποστολη μας.”
“Πρεπει να συμβιβασθουμε με το πεπρωμενο μας”, είπε ο Νιτσε.
“Και ποιο Είναι Αυτό; Να πεθανουμε νεοι;”, ρωτησε ο Σιντ. Ηταν σχετικα νεος στο ΚΑΦΕ ΧΕΝΤΡΙΞ.
“Τρελλα ή Αυτοκτονια”, μίλησε ο Νιτσε.
“Κανουμε το θάνατο να φαινεται ότι Είναι Κάτι ρομαντικο και ευγενικο”. Ο Μπαιρον αρχισε να βηχει. Ειχε ακόμα την ελονοσια που ειχε κολλησει στο Μεσσολογγι. “Δεν ξερω ακόμα τι ιδεα εχουν για μένα. Με ειπαν δαιμονα. Εγω απλως ειχα λατρευσει την Ελλαδα. Ο θανατος Είναι, αδελφια, Κάτι σαπιο και θαπρεπε να 'χαμε διαχωρισει τη θεση μας.”
Στην αλλη ακρη του καφενειου, ο Τζην Βινσεντ, τραγουδιστής του Ροκ εντ Ρολλ, αρχισε να κλαιει.
Ο Νεστωρ Μακχνο ξαναγεμισε το ποτηρι του με αψινθι και το κατεβασε μονοκοπανια.
Ο Σιντ τον πλησιασε διστακτικα. “Σου αρεσε καμμια από τις συναυλιες μας;”, τον ρωτησε.
“Δεν μου αρεσαν όλα οσα συνεβαιναν εκει. Στην αρχη, ξερεις, ειχα μεγαλες ελπιδες και περιμενα πολλα από σας - ξερεις, το κοινό θα μπορουσε να ξεσηκωθει μετα από μια συναυλια, και όλα τα καθαρματα αυτού του κοσμου να πανε στη κολαση.” Ο Μακχνο ξαναπεσε στην πολυθρονα του.“ Αλλα, δυστυχως,…τιποτε…τιποτε”.
“Μην απελπιζεσαι, φιλτατε”, τον εκοψε ο Σελλευ. “Λενε ότι το πανκ κινημα θα ξαναρθει”.
“Εσεις οι ροκαδες τελικα δεν καταστρεφατε ποτε τα ιερα και τα οσια”, είπε με παραπονο ο Μακχνο. “Απλως βοηθησατε το κατεστημενο να τα οικονομησει.”
Αλλη μια βραδυα γεματη πικρα στο ΚΑΦΕ ΧΕΝΤΡΙΞ.
“Πρεπει κανείς να πεθαινει μονος του, ολοτελα μονος του, αλλα και να ζει μονος του”, είπε η τραγουδιστρια της μοναξιας Τζανις Τζοπλιν. “Δεν εχουμε αλλη εναλλακτικη λυση”, προσθεσε.
“Διαβασες το βιβλιο μου 'Ο Μοναδικος και το Δικο του’;”, την ρωτησε ο Στιρνερ.
“Οι αναρχικοι μου ηταν Πάντα αθεραπευτα ρομαντικοι”, είπε ο Ιούλιος Βερν. “Που Είναι η Ουλρικε Μαινχοφ; Δεν την ειδα καθολου αποψε.”
“Οι ήρωες σου, φιλε Βερν, δεν ηταν ποτε ολοκληρωμενοι αναρχικοι”, τον εκοψε ο Μακχνο. “Ηταν Όλοι τοσο ιδανικοι, που θα μπορουσες να τους θεωρησεις υποκαταστατα της θρησκειας. Ταχουμε πει κι αλλη φορα αυτα. Βαρεθηκα πια. Μπουχτισα.”
Ο Σιντ εχασε παλι στα χαρτια. Πηγε στο παραθυρο και κοιταξε εξω, τη γκριζα ομιχλη της αιωνιοτητας.
“Μη στεναχωριεσαι νεαρε”, τον παρηγορησαν ταυτοχρονα ο Μπαιρον και ο Τζιμι Χεντριξ, ενω ο Ελβις Πρισλευ, πιο περα, επαιρνε για μια ακομη φορα τα χαπια του. “Δεν πηγες και τοσο ασχημα, ξερεις. Τί σκεφτεσαι για τις κονκαρδες που γραφουν 'Ο Σιντ Είναι αθωος’ και 'Ο Σιντ Ζει’;”
“Σημερα ο θανατος κερδιζει πολλα λεφτα”, είπε ο Σελλευ. “πολύ περισσοτερα από παληα. Και δεν εκανε και μεγαλη ζημια στις πωλησεις των ποιηματων μου. Αναρωτιεμαι τί θα εκαναν αν πεθαινα σημερα. Ποστερς Σελλευ. Στυλοι Σελλευ.”
“Ποτε δεν ειχα προβλημα με το δικο μου Μαρκετιγκ”, είπε ο Χριστός. “Ισα - ισα που οι οπαδοι μου αυξανονται συνεχως”.
“Ας μην ημουν εγω και θα 'βλεπες που θα ησουν σημερα”, είπε ο Αποστολος Παυλος.
“Εισαι σνομπ”, του είπε ο Οσκαρ Γουαιλντ.
“Αν δεν υπηρχαν οι μεσοαστικες ταξεις σημερα δεν θα εισασταν τιποτε”, είπε ο Χριστός.
“Δεν καταλαβαινουμε τιποτε”, ειπαν ταυτοχρονα ο Σιντ και ο Μακχνο. “ούτε θελουμε να καταλαβουμε”.
Ο Σιντ αρχισε να τραγουδαει το 'ΑΝΑΡΧΙΑ ΣΤΟ ΗΝΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ’.
“Οι πολιτικα αγραμματοι ξεκινουν τις επαναστασεις”, είπε ο Μακχνο. “Και οι πολιτικα εγγραμματοι τις χανουν”.
“πολύ κρυο κανει εδω μεσα”, είπε ο ποιητης Ντυλαν Τομας.
“Τί θα εκανες, αγαπη μου”, είπε η Νανσυ στον Σιντ, “αν ξαναζωντανευαμε;”
“Θα σε π…..!”
“Εγω θα γινομουν μηδενιστης”, είπε ο Μακχνο.
Ο Νεστωρ Μακχνο σηκωσε το ποτηρι του. “Ας πιουμε στην υγεια ενος ακομη βαρετου απογευματος μεσα στα απειρα της αιωνιοτητας.”
“Αει, γ….”, είπε ο Σιντ. Πηγε προς την πορτα και προσπαθησε να την ανοιξει.
“Λυπαμαι φιλε”, είπε ο ποιητης Σελλευ. “Η πορτα αυτη εδω και χιλιαδες χρόνια ανοιγει μόνο από εξω, ποτε από μεσα. Καταλαβες;
Αδιεξοδο. Πληρες Αδιεξοδο...


Του Μάικλ Μούρκοκ
Μετάφραση: Γιώργος Μάντης

Τραγικός Δένδιας

 Μιας και η ποιότητα των μεταναστών που έρχονται στην Ελλάδα είναι τραγική..Ας δούμε της υψηλής ποιότητας μετανάστες που διάβαιναν το Ellis island της Ν.Υόρκης 

Τα στοιχεία του πίνακα δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση. Προέρχονται από την "Εκθεση Ουίκερσαμ" και δημοσιεύονται στο έργο του Thorsten Sellin "Culture Conflict and Delinquency" (New York, Social Science Research Council, 1938). Πρόκειται για ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας εγκληματολογικής βιβλιογραφίας, γραμμένο από έναν διαπρεπή επιστήμονα.

Ελευθεροτυπία, 21/3/1998

Ένας Υπόγειος Κόσμος

"Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους". (Ηλίας Πετρόπουλος. Ένας κόσμος υπόγειος, Ντοκιμαντέρ).

Τα καλιαρντά είναι ένα είδος λεξικού της που φέρει το όνομα της ξεχωριστής αυτής διαλέκτου που χρησιμοποιούσε κυρίως η ιδιαίτερα αποκλεισμένη κοινωνική ομάδα των ομοφυλοφίλων της δεκαετίας του 50. Η λέξη Καλιαρντά προέρχεται από το γαλλικό «gaillard» (προφ. «γκαγιάγ») που σημαίνει «εύθυμος, αναιδής».

Ο Πετρόπουλος  δεν είναι απλά ο καλλιτέχνης «του περιθωρίου» ή του «υπογείου». Είναι ο άνθρωπος που δεν σεβάστηκε κανένα ταμπού, είτε εθνικό, είτε τοπικιστικό, είτε ιδεολογικό. Οι παραπάνω δηλώσεις του θεωρούνται ακόμα και σήμερα άκρως ριζοσπαστικές. Τα Καλιαρντά και οι παροιμίες του Υποκόσμου (που έχουν με την γλώσσα των φυλακών), που για την εποχή υπήρξε μια συλλογή που εξαγρίωνε τον ντόπιο πουριτανισμό, σήμερα βλέπουμε πως πολλές από τις παρακάτω εκφράσεις έχουν πλέον εισχωρήσει την καθημερινή μας ζωή. Κι εδώ μπορούμε να εκτιμήσουμε την προσπάθεια και το έργο του Πετρόπουλου. Γιατί αν  δεν είχαν διασωθεί όλα αυτά, ίσως να μην μπορούσαμε να κατανοήσουμε το πόσο η κοινωνία έχει αλλάξει από τότε.

Δίπλα στο Άγιο Χασισάκι, το Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη, το Μπουρδέλο και κάποια ακόμη βιβλία του, τα Καλιαρντά και οι παροιμίες του υποκόσμου θεωρείται από τα δημοφιλέστερα στους λαογραφικούς κύκλους.

Το κείμενο είναι από: Eagainst.com

Το ντοκιμαντέρ εδώ: Ένας Υπόγειος Κόσμος


Περισσότερα για τον Ηλία Πετρόπουλο εδώ: Ηλίας Πετρόπουλος

Αναμνήσεις ενός πνιγμένου

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.

Το ξέρω, πως οι μικροαστοί
δεν θέλουν να διαβάζουν δυσάρεστα πράγματα.

Η μάνα μου, πνίγηκε δίπλα μου.
Μου άφησε το χέρι και βυθίστηκε.

Δεν ξέρω αν πρέπει να σκοτωθεί ο θεός
για να μας δώσουν το χέρι οι άνθρωποι.
Γιατί ο θεός
τους φωνάζει να μας δώσουν κλοτσιά.
Να πνιγούμε.
Να μας φάνε τα ψάρια.
Και οι συνταξιούχοι της Εσπερίας.

Πόσο κόστισε το σχοινί για τον κοινό μας τάφο;
Η πίστη
για να πιστέψουν οι πιστοί το δικό μας θάνατο;

Η ύπαρξή μας απασχολεί τις αρχές.

Ένας ομορφονιός μας πέταξε στη θάλασσα.
Απ’ το λαιμό του κρεμόταν ένας σταυρός.

Ο θάνατος είναι τετελεσμένο γεγονός.
Ο πνιγμός.
Τα βραβεία για την ποίηση της ήττας.
Ήττα σημαίνει
να μη μπορούν να σε τρομάξουν πια τα ποιήματα.
Ήττα σημαίνει να μην μπορείς να τους τρομάξεις με ποιήματα.
Να μην έχεις τίποτε να πεις.

Αυστηρώς απαγορεύεται η ζωή.
Η αυθάδεια της αναπνοής.
Το γέλιο.

Μεταφέρουμε αρρώστιες για τον πρόεδρο της βουλής.
Για τον γενικό εισαγγελέα του Κράτους.
Για την παναγία και τον κρίνο της.
Για τις αουτοστράτες της Γερμανίας.
Μεταφέρουμε χολέρα
για τον διευθυντή της εθνικής βιβλιοθήκης.

Σε ομαδικούς τάφους χωρίς εθνικό ύμνο.

Αξίζει σίγουρα τον κόπο να γεννηθείς.
Για λόγους σεξουαλικής φύσεως.
Για κάποιους ανεξήγητους λόγους.
Προτείνω λοιπόν να αποκαθάρουνε τα ύδατα
από μας τους πνιγμένους.

Νύχτα ζεστή και νύχτα κρύα.
Νύχτα χωρίς αίσθηση.
Νύχτα παγωμένη αλλά εγώ καίγομαι.
Νύχτα ζεστή αλλά εγώ κρυώνω.
Κι ο ήλιος το πιο μαύρο σκοτάδι.

Η λύτρωση απ’ την τρέλα της πείνας.

Μαγαρισμένο νερό και ψυχούλες για τα καβούρια.
Το μουσικό όργανο που λέγετε ανθρώπινο σώμα.

Η μελωδία της ακαμψίας.

Οι ένστολοι οικογενειάρχες.
Οι ευυπόληπτοι χασικλήδες πατριώτες.
Είναι τα θεμελιώδη θέματα της στατιστικής.

Κι εγώ ένας ξεδιάντροπος.
Ένας πνιγμένος στην πανσέληνο.
Τροφή για τα σκυλόψαρα του ρομαντισμού.
Για τις προσευχές παιδεραστών παπάδων.
Για τις πονετικές εκθέσεις
που γράφουν τα παιδάκια στο γυμνάσιο.
Εγώ δίχως το εγώ.
Υπόλοιπο της Δημιουργίας.
Εγώ το περίσσευμα.

Κοιτώ αλλά κανένα δε βλέπω.
Γράφω αλλά κανείς δε με διαβάζει.

Εξ’ ου και συμπεραίνουν όλοι πως είμαι ένας πνιγμένος.

Ότι είχα και δεν είχα έχει σχεδόν σκορπίσει.

Ο θάνατός μου ήτανε η μόνη μου ιστορία.



 Αντώνης Αντωνάκος

Τους κάνουμε το βίο αβίωτο

 Πριν από λίγο καιρό ήταν πρώτο θέμα σε γνωστό περιοδικό. Ο αρχηγός της ελληνικής αστυνομίας απαιτούσε να κάνουν οι αρχές τον βίο αβίωτο σε όσους επιδιώξουν να περάσουν τα σύνορα της Ελλάδας. Όσοι μετανάστες μίλησαν τότε για ρατσιστικές συμπεριφορές και βασανιστήρια από αστυνομικούς, αμέσως κατηγορήθηκαν ως ψεύτες. Δυστυχώς όμως οι ιστορίες τους ξεχάστηκαν μιας κι ακολούθησαν άλλα σκάνδαλα (και θα ακολουθήσουν κι άλλα). Αυτό όμως φανερώνει μία πικρή αλήθεια. Η αδιαφορία του ελληνικού κοινού για τέτοια θέματα αποδεικνύει τη ρατσιστική μας φύση.

Οι ιστορίες που είχε δημοσιεύσει η δημοσιογραφική ομάδα του Κώστα Βαξεβάνη θα παρέμεναν ξεχασμένες αν δεν συνέβαινε ένα απάνθρωπο έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Μπορεί να μην έφτανε στα αυτιά μας αν οι λιμενικοί κατάφερναν να πνίξουν όλους τους μετανάστες. Κάποιοι όμως άνθρωποι πάλεψαν και σώθηκαν. Η οργή όμως αυτών των ανθρώπων δε μπορεί να μετρηθεί.
Ένας πατέρας που είδε τη γυναίκα του με τα τρία του παιδιά να πνίγονται αναφέρει πως επίτηδες το λιμενικό τους έριξε στη θάλασσα για να πνιγούν. Οι μαρτυρίες επίσης αναφέρουν πως οι λιμενικοί απειλούσαν με όπλα, έβριζαν, χτυπούσαν και τραβούσαν σε βίντεο τους ανθρώπους που πνίγονταν αρνούμενοι να πετάξουν σωσίβια.

Η κτηνωδία του ανθρώπινου είδους στο ύψιστο σημείο. Πραγματικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αυτοί οι υπάνθρωποι κατέγραφαν σε βίντεο και τύφλωναν με προβολείς, τους ανθρώπους που πνίγονταν. Για ποια ανθρωπιά μιλάμε; Για ποια νοημοσύνη;
Αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν αποσπάσματα που έχουμε διαβάσει σε σχολικά και μη βιβλία όπου αναφέρονται στην καταστροφή της Σμύρνης. Οι Έλληνες βουτούσαν στη θάλασσα και κολυμπούσαν προς τα συμμαχικά (και καλά) πλοία για να σωθούν. Οι Σύμμαχοι (ακόμα αναζητώ τους λόγους που τους αποκαλούμε έτσι) όμως προτίμησαν να τους ρίξουν βραστό νερό και να κόψουν με τσεκούρια τα χέρια όσων κατάφερναν να ανέβουν στα πλοία. Κι όλα αυτά με τη συνοδεία μουσικής για να μην ακούγονται οι κραυγές. Αυτά τα καταδικάζουμε. Αυτές είναι πράξεις βάρβαρες. Φυσικά τη ρατσιστική αυτή συμπεριφορά την έζησαν και οι πρόσφυγες και από τους συμπατριώτες τους, διότι το ελληνικό κράτος δεν τους φέρθηκε καλύτερα.
Η ιστορία αποδεικνύει πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος αφιλόξενος για την κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητάει ένα καλύτερο μέλλον. Αντιθέτως έχουμε μάθει να το παίζουμε φιλόξενος λαός σε ανώτερες χώρες και λαούς διότι έχουμε μάθει να φιλάμε κατουρημένες ποδιές. Μέχρι εκεί φτάνει η αξιοπρέπειά μας.
Η κομπλεξική μας προσκόλληση με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, μας έχει μετατρέψει σε εθνικιστές και κρυφοφασίστες. Η συμπεριφορά μας μπορεί επάξια να συγκριθεί με την Λαμπεντούζα. Τα γαλανά νερά του Αιγαίου έχουν γεμίσει με πτώματα. Κι αυτό συμβαίνει διότι η πολιτική της ακροδεξιά μας κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπεράσει την στάση της Ιταλίας και της Ισπανίας πάνω στο θέμα της λαθρομετανάστευσης. Θα πει κανείς πως μετατρέψαμε την Αθήνα, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα σε χαβούζες μεταναστών, εξαιτίας του ότι η Ελλάδα τόσα χρόνια τους φερόταν ανθρώπινα. Συμφωνώ σ’ αυτό. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι. Το πρόβλημα ξεκινάει από μία χώρα που δε σέβεται τον εαυτό της και αναζητάει τις εύκολες κι απάνθρωπες λύσεις.
Ντρέπομαι ως Νεοέλληνας που βλέπω το Αιγαίο Πέλαγος να μετατρέπεται σε ένα υδάτινο νεκροταφείο όσων αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον σε μία ξένη χώρα.
Εδώ που φτάσαμε οφείλουμε να δείξουμε λίγη ανθρωπιά και να σεβαστούμε την απαίτηση των διασωθέντων, οι οποίοι απαιτούν να βρεθούν τα νεκρά σώματα των ανθρώπων τους. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για να απαλύνουμε τον πόνο τους.


Από: Laternative


Eιλικρινά σε έχω σιχαθεί τόσο πολύ γαμημένε νεοέλληνα και εξοργίζομαι επειδή αυτοί που μας βλέπουν νομίζουν πως είμαστε ίδιοι. Θα βρίσκομαι πάντα απέναντί σου ως αμετανόητος ανθέλληνας.

Το ψυχογράφημα των μπάτσων (Κλεάνθης Γρίβας)

Η Συνταγματική καλλιέργεια του χρυσαυγιτισμού

 "Ορθώς καταδικάστηκε ο δημιουργός τής ιστοσελίδας τού γέροντα Παστίτσιου! Υποκριτικό και ανόητο είναι κάθε φορά σε παρόμοιες περιπτώσεις να τα βάζουν διάφοροι «προοδευτικοί» με τους εισαγγελείς και τους δικαστές. Η ποινικοποίηση τής βλασφήμιας είναι συνταγματική επιταγή. Δέν φταίνε οι δικαστές. Αυτοί το νόμο εφαρμόζουν. Το μεσαιωνικό Σύνταγμα φταίει, αλλά αυτό δέν τολμάει να το αγγίξει κανείς".




Το ίδιο το εκπαιδευτικό Σύστημα τής Ρωμιοσύνης είναι εκείνο, που καλλιεργεί τον χρυσαυγιτισμό.

Η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 16, παρ. 2).

Ένα σημαντικό μέρος τής κοινωνίας μας, από την Δεξιά έως την  Αριστερά ταυτίζεται ιδεολογικά με τη Χρυσή Αυγή με ελάχιστες ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές. Γι’ αυτό υπάρχει σημαντική ταύτιση απόψεων γιά πλείστα εθνικοθρησκευτικά θέματα (π.χ. ονομασία ΠΓΔΜ κ.ά.) σε όλο το πολιτικό φάσμα. Όλοι έχουμε υποστεί την ίδια μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια, στο στρατό, στην κοινωνία, στο σχολείο κ.ά. με παρελάσεις, λόγους, εκκλησιασμούς κ.λπ..

Τα γράφουμε  αυτά με αφορμή ένα παληό προεκλογικό φυλλάδιο υποψήφιου βουλευτή, το οποίο ανασύραμε από το αρχείο μας. Ο συγκεκριμένος πολιτικός τότε ανήκε στην ΝΔ. Τώρα έχει φτιάξει δικό του κόμμα.

 Προσέξτε στο χάρτη τής Ελλάδας, δίπλα στο βυζαντινό δικέφαλο, πού είναι τα σύνορα. Περιλαμβάνουν την Ανατολική Θράκη κι ένα μεγάλο μέρος τής Μικράς Ασίας!

Και ερωτούμε, λοιπόν: Τί διαφορά έχει ο πολιτικός λόγος, που εξέφραζε ο εν λόγω υποψήφιος βουλευτής την εποχή εκείνη, από τις σύγχρονες επεκτατικές  διακηρύξεις τής Χρυσής Αυγής; Τί διαφορά έχει σήμερα, που έφτιαξε και δικό του κόμμα; Τί διαφορά έχουν πλείστοι άλλοι/ες εκφραστές πολιτικού λόγου, που ανήκουν π.χ. σε κόμματα τής Αριστεράς, αλλά εμφανίζονται με κρεμασμένους σταυρούς στο λαιμό, ωρύονται να μήν ονομασθούν οι σκοπιανοί μακεδόνες ή γιά να έρθουν πίσω τα μάρμαρα τής Ακρόπολης -που στο κάτω κάτω γλύτωσαν από αυτή την ίδια την Ρωμιοσύνη- και άλλα πολλά ευτράπελα. Και κυρίως, τί διαφορά έχουν τα εκατομμύρια ψηφοφόροι όλων των άλλων κομμάτων από τους ψηφοφόρους τής Χρυσής Αυγής; Μόνο επιφανειακές και άνευ ουσίας είναι οι διαφορές τους.
Είναι υποκρισία να διαμαρτύρονται κάποιοι, γιατί αρκετοί ρωμιοί καταντάνε χρυσαυγίτες. Οι χρυσαυγίτες είναι οι πιό καλοί οι ρωμιομαθητές. Με τόση πλύση εγκεφάλου, κανονικά, χρυσαυγίτες θα ‘πρεπε να ‘μαστε όλοι μας…

Τα αυγά τού φιδιού και τα λοιπά ιδεολογικά φαντάσματα λοιπόν, μέσα στο ίδιο το εκπαιδευτικό μας Σύστημα εκκολάπτονται με συνταγματικές ευλογίες.

Πρέπει να αφήσουν επομένως τις υποκρισίες ορισμένοι -πολιτικοί ή μή- κι άν έχουν τα κότσια ας θέσουν στην πολιτική τους ατζέντα ως προτεραιότητα την αλλαγή τού μεσαιωνικού μας Συντάγματος. Αλλά, που...


Ελεύθερη Έρευνα