Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Ξέρουμε πως η ζωή δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, αλλά αγαπάμε τα ρόδα!

Ξέρουμε ότι δεν είναι τόσο απλό. Ή μάλλον είναι τόσο απλό που γίνεται περίπλοκο στην προσπάθεια να το κατανοήσεις σε βάθος και να ξεφύγεις από τα -ψυχικά πρωτίστως- δεσμά της επιρροής του.

Να κατανοήσεις ότι ο φόβος της θνητότητας δεν επιτρέπεται να σε κάνει να φέρεσαι σα να'σαι αθάνατος. Ότι στο απρόβλεπτο, συχνά επικίνδυνο και γεμάτο παγίδες και προκλήσεις ταξίδι της ζωής, αυτό που χρειάζεται για να πιαστεί ο καθένας δεν είναι εξωτερικά σύμβολα. Που αντιπροσωπεύονται από εθνικά, θρησκευτικά κι όχι μόνο ιερατεία, δόγματα, αυθαίρετες επιστημονικές θεωρίες ως θέσφατες αλήθειες, γκουρού και ψυχαναλυτές. Ότι αυτό που χρειάζεται ο καθένας, στο ταξίδι της ζωής του και την αναπόφευκτη πορεία προς την υλική του φθορά, είναι εσωτερικευμένο και ατομικό. Η διαφύλαξη της ακεραιότητας, της ατομικότητας, της φαντασίας του, της ροπής στη νοητική εξέλιξη και αντιληπτική διεύρυνση.

Ξέρουμε ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τον ίδιο βαθμό ευφυίας, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια ταλέντα, τις ίδιες ανησυχίες. Πάντα θα υπάρχουν μερικοί από εμάς "που κοιτούν προς τα άστρα", που έλεγε κι ο Όσκαρ Γουάιλντ ξεκινώντας από τη διαπίστωση "πως όλοι μας ζούμε στο βούρκο". Όπως κι ότι είναι περιοριστικό κι απονεκρωτικό να επιμένεις να βλέπεις διαφορετικά πράγματα με τον ίδιο "φλατ" τρόπο. Και να ερμηνεύεις πολύπλοκα συστήματα -όπως ο άνθρωπος και ο μηχανισμός της συνείδησής του και της ψυχικής του ισορροπίας- με μονολιθικότητα και στενοκεφαλιά. Όμως όλοι έχουν το δικαίωμα να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες για να κάνουν τις διαφορετικές τους επιλογές και να εξελιχτούν διανοητικά, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο κι άλλος ίσως καθόλου. Δεν είναι φυσιολογικό μια κοινωνία να χτίζεται αποκλειστικά και μόνο πάνω σε οικονομικές σχέσεις ως βασικό κανόνα λειτουργίας της, δημιουργώντας έτσι φαινόμενα σώρευσης και μεγάλων έως προκλητικών ανισοτήτων που διαταράσσουν βαθιά την ευρυθμία της. Και υπονομεύουν το βασικότερο συστατικό της πολυτραγουδισμένης και πολυδιαφημισμένης ελευθερίας: την αυτονομία των μελών της.

Ξέρουμε ότι, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι,  πάρα πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να υπερβούν το θεοκεντρικό τρόπο αντίληψης της ζωής και της κοινωνίας, με όλα τα κουσούρια που αυτό συνεπάγεται. Ούτε να αποκτήσουν αυξημένη κοινωνική και πολιτική συνείδηση, ακόμα κι αν ζουν μέσα στην πιο βαριά εκμετάλλευση και υποταγή στην οποία κι έχουν εθιστεί. Οι άνθρωποι δυστυχώς χρειάζονται -ή νομίζουν πιο σωστά πως χρειάζονται- τα εξωτερικά και υποτιθέμενα αντικειμενικά σύμβολα και είδωλα για να πιαστούν μέσα στις αβύσσους και τα χάσματα της ύπαρξης. Θέλουν τους θεούς που θα ανταμείψουν τη δουλεία τους προς αυτούς και τους επίγειους "θεόπνευστους" επιστάτες τους. Θέλουν τους αφέντες με το μαστίγιο και τα υλικά ή και ψυχικά καρότα που τους διοχετεύουν για τη δημιουργία των απαραίτητων ψευδαισθήσεων. Θέλουν ψέματα ακόμα κι αν αισθάνονται τη συχνά επώδυνα απελευθερωτική δύναμη της αλήθειας, θέλουν υποσχέσεις και ξηλωμένα λόγια σαν τα παιδιά που είναι πρόθυμα να πιστέψουν οτιδήποτε τους ξεφουρνίζουν οι κηδεμόνες. Και θέλουν ασφάλεια: αυτή του μίζερου και πνιγηρού κελιού, στενά οριοθετημένου, κατηγοριοποιημένου, γεμάτο σκιές από ευσεβείς πόθους και φρούδες, άσφαιρες ελπίδες ότι δεν είναι φυλακή και στατικότητα αλλά ανοιχτό πεδίο και κίνηση. Από τον ένα τοίχο πάνω στον άλλο. Είτε ο περιορισμός έχει ολοκληρωτικές δικλείδες ασφαλείας των κρατούμενων, είτε ελευθεριακούς μανδύες που ζητούν ψυχαναγκαστικά να καλύψουν και να απελευθερώσουν συνειδήσεις και καρδιές με το ζόρι. Ακόμα κι αυτών που δεν το επιθυμούν κι ούτε εκδήλωσαν ποτέ τέτοια λαχτάρα, γιατί δεν τους έμαθε ποτέ κανείς στις "κουλτούρες" του σκοταδισμού που ζούσαν για αυτή και δυστυχώς ουκ ολίγοι έχουν γίνει ανεπίδεκτοι πια μαθήσεως.

Ξέρουμε πως δεν είναι σημάδι ευφυίας να τρέφουμε αυταπάτες. Ξέρουμε πως δεν επιθυμούμε ν'αλλάξουμε τον κόσμο σύμφωνα με το δικό μας σχέδιο, γιατί οι σωτηριολογικού τύπου εμμονές και σχεδιασμοί μπορεί να γίνουν από αδιάλλακτοι έως πολλοί επικίνδυνοι. Πρώτα απ'όλα για εμάς τους ίδιους και για τη συνέπεια της εντιμότητας των αρχικών μας καλών προθέσεων. Ξέρουμε όμως πως θέλουμε τουλάχιστον το δικό μας χώρο για να αναπνέουμε χωρίς να μας πνίγει η μπόχα και δυσωδία μιας κοινωνίας που ηδονίζεται με την ομοιομορφία και επικροτεί τη μετριότητα και -χωρίς να το ομολογεί φανερά- την ευάρεστη σε θεούς  κι αφεντάδες ιεραρχική διαστρωμάτωση κι ανάλογη ερμηνεία των σχέσεων που τη διέπουν σε κάθε της σάλεμα..

Ξέρουμε πότε να μιλάμε και πότε να σωπαίνουμε. Όχι γιατί μας αρέσει ο χρυσός, αυτός είναι για τους μαυραγορίτες, τους τραπεζίτες και τα "χρυσά αγόρια" τους.  Αλλά γιατί δεν μας αρέσει το αποδεδειγμένο χάσιμο χρόνου.

Και ξέρουμε καλά πως αυτά τα κυβικά εκατοστά ελεύθερου αέρα, όσα κι αν είναι, είναι η μεγαλύτερη περιουσία μας και το πιο ιερό δικαίωμά μας. Δεν μας αναλογούν απλώς..

Ο Ένοικος...   
Απο: Αλληλέγγυα Δύναμη

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΟΥΣΕΣΚΟΥ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ




Σαν σήμερα το 1989 εκτελείτε το ζεύγος Τσαουσέσκου στην πόλη Τιργκόβιστε της Ρουμανίας.

Το παράδοξο είναι πως σύμφωνα με δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2010, το 63% του πληθυσμού της Ρουμανίας δήλωσε ότι ζούσε καλύτερα πριν το 1989. Επίσης το 43% των Ρουμάνων δήλωσαν ότι θα ψήφιζαν τον Νικολάε Τσαουσέσκου αν κατέβαινε υποψήφιος στις εκλογές.

 Ένα 2λεπτο βίντεο με την “δίκη” και την εκτέλεση τoυ ζεύγους Τσαουσέσκου εδώ: VIDEO

Φωτο απο: Ο Άκρατος

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

"Εξεγερμένα" κάλαντα


----------------------------------------
­------------
Τα κάλαντα της εξέγερσης του 2008
----------------------------------------­------------

Δακρυγόνα και φωτιές
σκόρπισαν παντού
κάθε σπίτι και φωλιά
οι μπάτσοι είναι παντού.
Έι!

Δακρυγόνα και φωτιές
μεσ' τη γειτονιά
ήρθε η εξέγερση
βοηθάτε ρε παιδιά.

Δέντρο φωτεινό,
καίει λαμπερό,
μήνυμα θα φέρει
από τον λαό.

Μες στη σιγαλιά
ακούμε τρία μπαμ
και κάνει η αγάπη
την καρδιά γροθιά.

Δακρυγόνα και φωτιές
στο μικρό χωριό
και χτυπάν αλύπητα
νέους στο ψαχνό.
Έι!

Δακρυγόνα και φωτιές
σκόρπισαν παντού
κι η βουλή απέχει
μόλις ένα ντου.
Ντου!

Κόκκινες μπογιές,
οι πέτρες είν΄πολλές
τα κανάλια δείχνουν
τις ίδιες παπαριές.

Τρέχουν τα παιδιά,
σε κάθε γειτονιά,
φωνάζουνε συνθήματα
και σπαν στα πεταχτά.

Δακρυγόνα και φωτιές
στο εξωτερικό
κόσμος πολύς στους δρόμους,
κάτι τρέχει εδώ.
Έι!

Δακρυγόνα και φωτιές
χρειάζεται αλλαγή
ας δώσουμε στη γη μας
ακόμα μια στροφή.

------------------------------------
Ο Μικρός Μπουκαλιστής
------------------------------------

Μού'παν έλα να πάμε να δείς
φωτιές ανάψανε επί της Βουλής
Το δέντρο κάηκε και αυτό είναι σωστό
Ας πούμε όλοι μας γαμώ το Χριστό
Ρα παμ παμ παμ
Δεν έχει ρεβεγιόν, δεν έχει χαρτιά
Μόνο φωτιά
Καίγονται μπάτσοι, πολλά μαγαζιά
Στο δρόμο υπάρχουνε πετρίδια πολλά
Κι εγώ γυρίζω μέσα στα χημικά
Φοράω κουκούλα, μάσκα, super γυαλιά
Ρα παμ παμ παμ
Να μην ξεχάσω να βάλω φωτιά
Στα αφεντικά

Ρίτσαρντ Γουέλς. Η πρώτη επιχείρηση της 17 Νοέμβρη

 Στις 23 Δεκεμβρίου του 1975, ο σταθμάρχης της CIA, Ρίτσαρντ Γουέλς, επέστρεφε στο σπίτι του στο Παλαιό Ψυχικό, μετά από βραδινή έξοδο. Μαζί του, ήταν η γυναίκα του, Μαρία Χριστιάνα.

Η ώρα ήταν δέκα και μισή το βράδυ. Δεν είχαν προλάβει να μπουν στο σπίτι τους, όταν μπροστά τους σταμάτησε ένα πράσινο αυτοκίνητο, μάρκας Σίμκα και κατέβηκαν τρεις κουκουλοφόροι άντρες. Προχώρησαν κατευθείαν προς τον σταθμάρχη, παραμερίζοντας τη σύζυγό του.

Ένας από αυτούς, πυροβόλησε τρεις φορές τον Ρίτσαρντ Γουέλς, με ένα πιστόλι Κολτ 45. Αμέσως μετά, οι τρεις δράστες επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο και τράπηκαν σε φυγή. Δεν πείραξαν ούτε τρίχα της Μαρία Χριστιάνα Γουέλς, η οποία έμεινε αποσβολωμένη, να κοιτάει το πτώμα του συζύγου της.

Η παρθενική επιχείρηση της οργάνωσης «17 Νοέμβρη» είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Οι προκηρύξεις

Η «Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη» έστειλε την επόμενη μέρα, προκήρυξη στις εφημερίδες, η οποία με εισαγγελική απόφαση απαγορεύθηκε να δημοσιευθεί.

H προκήρυξη ανέφερε: «Σε πρόσφατο λόγο του ο Φορντ δήλωσε τελείως κυνικά ότι οι Αμερικανοί δεν θα διστάζουν να επεμβαίνουν ανοιχτά στο εσωτερικό των άλλων όταν το απαιτούν τα συμφέροντά τους. Παρόμοιες δηλώσεις είχε κάνει στο παρελθόν και ο Κίσινγκερ. (…) Αλλά αρκετά. Φτάνει πια. Πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι πράκτορές τους ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι αγέλη από πρόβατα. (…) Η κυβέρνηση κοροϊδεύει. Η Βουλή φλυαρεί χωρίς κανένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα περισσότερα κόμματα, συμμετέχοντας στον γενικό εμπαιγμό, συναγωνίζονται σε πλατωνικές δηλώσεις χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Και η Δικαιοσύνη κάνει τον άθλο, στη δίκη της 21ης Απρίλη, να μην αναφέρει το όνομα του δεύτερου ενόχου, της CIA και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. (…) Έτσι αποφασίζουμε να εκτελέσουμε υποδειγματικά τον αρχιπράκτορα της CIA, αρχηγό του κλιμακίου της στην Ελλάδα Ρίτσαρντ Γουέλς. (…) Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ως αρχηγός είναι συνυπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA σε βάρος του λαού μας».
Οι αρχές αξιολόγησαν χαλαρά την προκήρυξη της, τότε άγνωστης, οργάνωσης. Θεώρησαν ότι ήταν μία φάρσα από ταραχοποιά στοιχεία. Άλλοι έλεγαν, ότι ακροαριστερές και οι ακροδεξιές οργανώσεις προσπαθούσαν να «ρίξουν λάσπη» η μία στην άλλη, διοχετεύοντας ψεύτικα αρχεία στα μέσα.

Δύο μέρες μετά, στις 26 Δεκεμβρίου, η οργάνωση έστειλε και δεύτερη προκήρυξη. Ούτε αυτή δημοσιεύτηκε: «Ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος ήταν συνυπεύθυνος μαζί με άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφός μας για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στη χώρα μας. Απόφασή μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός»

Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ και η 17 Νοέμβρη

Ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Πωλ Σαρτρ βρέθηκε, άθελα του, μπλεγμένος με την επιχείρηση της 17 Νοέμβρη. Λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του Γουέλς, μία άγνωστη γυναίκα, του έδωσε ένα κλειστό φάκελο. Μέσα, βρισκόταν η τρίτη προκήρυξη της οργάνωσης.

Από τα χέρια του Σαρτρ, πέρασε στα χέρια του διευθυντή της εφημερίδας «Liberation», Ζορζ Ζιλί.

Ούτε οι Γάλλοι πήραν στα σοβαρά την τρομοκρατική οργάνωση. Για να τη δημοσιεύσουν, χρειάστηκε να περάσει ένα χρόνος και να δολοφονηθεί ο αρχιβασανιστής Ευάγγελος Μάλλιος, από τη 17 Νοέμβρη.

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1976, η «Liberation» δημοσίευσε την προκήρυξη, που περιέγραφε βήμα προς βήμα τη δολοφονία του Ρίτσαρντ Γουέλς. Τότε, αναδημοσιεύτηκε και από τις ελληνικές εφημερίδες.

Μέχρι τότε, οι φήμες οργίαζαν στην Ελλάδα. Τα επικρατέστερα σενάρια περιέγραφαν ένα κλεφτοπόλεμο μεταξύ FBI και CIA και ότι ο Γουέλς ήταν ένας διπλός πράκτορας, που έπρεπε να εκτελεστεί.

Ποιος κατέδωσε τον Γουέλς στη 17 Νοέμβρη;

Πριν έρθει στην Ελλάδα, ο Ρίτσαρντ Γουέλς ήταν σταθμάρχης της CIA στο Περού. Το όνομά και η ιδιότητά του είχαν αποκαλυφθεί τον Ιανουάριο του 1975, από την αμερικάνικη επιθεώρηση «Counter Spy».

Ο Γουέλς αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Λατινική Αμερική, μετά από κατηγορίες ότι οργάνωσε την αντικυβερνητική εξέγερση, που οδήγησε στην επιβολή στρατιωτικού νόμου στη Λίμα, στις 5 Φεβρουαρίου του 1975.

Η δράση του Γουέλς ήταν πλούσια. Την περίοδο 1966-67, βρέθηκε στη Γουατεμάλα, όπου συμμετείχε σε ένα «συγκαλυμμένο πρόγραμμα της CIA καθοδήγησης του ντόπιου παρακράτους, για τη φυσική εξολόθρευση της αριστεράς».

Τον Νοέμβριο του 1975, ένα μήνα πριν τη δολοφονία του, το όνομά του είχε δημοσιευτεί στην αγγλόφωνη εφημερίδα «Athens News», σε ένα κατάλογο με τα στελέχη της Αμερικανικής Υπηρεσίας Πληροφοριών στην Αθήνα.

Η CIA θεώρησε υπεύθυνο για τη δολοφονία του Γουέλς, την οργάνωση «Counter Spy», που είχε πρωτοδημοσιεύσει το όνομά του.

Νέα έγγραφα, όμως, που δημοσιεύτηκαν από την ιστοσελίδα Wikileaks, δείχνουν πως οι Αμερικάνοι υποψιάζονταν ότι κάποιος «εκ των έσω» διέρρευσε το όνομα του σταθμάρχη στις ελληνικές εφημερίδες.

Από τους καταδικασθέντες για συμμετοχή στη 17Ν, κανένας δεν έχει την ηλικία, που να δικαιολογεί τη συμμετοχή του στην ενέργεια, εκτός από τον Αλέκο Γιωτόπουλο και κάποια πρόσωπα που συστηματικά κατηγορούνται για συμμετοχή στην οργάνωση, αλλά δεν έχει αποδειχθεί ποτέ η ενοχή τους.
Αντληθηκαν πληροφορίες από το: defencenet.gr

Αντληθηκαν πληροφορίες από το: defencenet.gr

Αντληθηκαν πληροφορίες από το: defencenet.gr
Αντληθηκαν πληροφορίες από το: defencenet.gr




Οι προκηρύξεις
Οι προκηρύξεις

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Belgrado Pedrini (il galeone)

Από πηγές στα ιταλικά και στα αγγλικά γράφτηκε στη φυλακή Fossombrone το 1967 από τον Belgrado Pedrini, αναρχικό και αντιφασίστα, φίλο του Malatesta σε νεαρή ηλικία. Ο αρχικός τίτλος του ποιήματος ήταν Schiavi (σκλάβοι) και όταν αργότερα μελοποιήθηκε άλλαξε τίτλο σε Il Galeone (Η γαλέρα). Ο Belgrado Pedrini αρχικά φυλακίστηκε το 1937-1938 για διάδοση αντιφασιστικής προπαγάνδας. Το 1942 με άλλους 2 συντρόφους του αφόπλισαν και έδειραν σε ένα μπαρ 5 φασίστες και διωκόμενοι από το καθεστώς κατέφυγαν στο Μιλάνο. Το Νοέμβριο του ίδιου έτους καθώς κολλούσαν αφίσες που καλούσαν το λαό να ξεσηκωθεί ενάντια στους φασίστες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αστυνομία και κατάφεραν να διαφύγουν έπειτα από ανταλλαγή πυροβολισμών.Ένα χρόνο αργότερα και όντας στην λίστα των καταζητούμενων της μυστικής αστυνομίας του Μουσολίνι τους περικύκλωσαν σε ένα ξενοδοχείο στη La Spezia και έπειτα από νέα ανταλλαγή πυροβολισμών που διήρκεσε αρκετές ώρες και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός μπάτσου συνελήφθησαν σοβαρά τραυματισμένοι.

Μεταφέρθηκαν στη φυλακή Massa με σκοπό να δικαστούν συνοπτικά και να εκτελεστούν, όμως τον Ιούνιο του ’44 απελευθερώθηκαν έπειτα από επίθεση στη φυλακή από την ιταλική Αντίσταση στην οποία ο Pedrini προσχώρησε ξανά και πήρε μέρος σε μάχες και σαμποτάζ εναντίον των φασιστών.Λίγο πριν την απελευθέρωση συνελήφθη ξανά τον Μάη του ’45 και το ’49 καταδικάστηκε σε ισόβια καθώς οι δικαστές αγνόησαν επιδεικτικά τον πολιτικό χαρακτήρα της αντίστασης στους φασίστες κατά τη διάρκεια του πολέμου. Στη φυλακή κατηγορήθηκε αρκετές φορές για υποκίνηση εξεγέρσεων και προσπάθειες απόδρασης με αποτέλεσμα τη συχνή μετακίνηση του από φυλακή σε φυλακή. Αποφυλακίστηκε το 1975 και μέχρι το θάνατο του το 1979 ασχολήθηκε με τη συγγραφή προκηρύξεων και αφισών και την προετοιμασία έκδοσης της εφημερίδας L’Amico del Popolo της οποίας το πρώτο φύλλο τυπώθηκε λίγους μήνες πριν πεθάνει.

το βίντεο με την μελοποίηση




το κείμενο είναι Aπ'όλα με sos


London still Calling

Στις 22 Δεκεμβρίου του 2002, φεύγει από τη ζωή ο Τζο Στράμερ, ο τραγουδιστής των Clash, που μαζί με τους Sex Pistols αποτέλεσαν τους πρωτοπόρους της πανκ μουσική σκηνής της δεκαετίας του ’70.
Γεννημένος στην Τουρκία

Το πραγματικό όνομα του Τζο Στράμερ, ήταν Τζον Μέλορ. Ο πατέρας του ήταν διπλωμάτης και ο ίδιος γεννήθηκε στην Άγκυρα, το 1952.

Μπομπ Γκέλντοφ: “η κληρονομιά του Στράμερ δεν πρόκειται να χαθεί”Ασχολήθηκε με τη μουσική από την παιδική του ηλικία, ενώ ως έφηβος σύχναζε στους υπόγειους σταθμούς του Λονδίνου και έπαιζε γιουκαλίλι.

Ήταν στις 14 Δεκέμβρη του 1979, οι Clash μπαίνουν στα Wessex Studios του Λονδίνο και ηχογραφούν ένα από τα πιο δυνατά άλμπουμ όλων των εποχών. Το άλμπουμ θα λάβει διθυραμβικές κριτικές και το νούμερο 8 στη λίστα με τα 500 καλύτερα άλμπουμ του Rolling Stone. Τριάντα χρόνια μετά, το «London Calling» παραμένει ζωντανό……«Το Λονδίνο καλεί σε μακρινές πόλεις. Τώρα που ο πόλεμος έχει κηρυχθεί και η μάχη έχει ξεπέσει, το Λονδίνο καλεί τον κάτω κόσμο. Βγείτε έξω από το ντουλάπι, όλοι εσείς, αγόρια και κορίτσια. Το Λονδίνο καλεί»… τραγουδούν οι Clash το 1979 και το Λονδίνο σείεται.
Μπορεί οι Sex Pistols να ήταν το πρώτο βρετανικό πανκ ροκ συγκρότημα, αλλά οι Clash θεωρήθηκαν η επιτομή του βρετανικού πανκ. Ο λόγος ήταν ότι σίγουρα πέρα από τη μουσική τους, οι Clash είχαν να προσφέρουν πύρινο και ιδεαλιστικό στίχο που παρέπεμπε πρόδηλα σε μία αριστερή πολιτική ιδεολογία. Το συγκρότημα από την αρχή υπήρξε τολμηρό στις μουσικές του επιλογές, επεκτείνοντας το hard rock & roll και με άλλους ήχους, τους οποίους επένδυαν στη συνέχεια οι δύο εξαιρετικές φωνές του συγκροτήματος, Joe Strummer και Mick Jones.
Aπέφυγαν κάθε κλασικό στερεότυπα και υπήρξαν επαναστάτες με αιτία. Είναι το συγκρότημα που περισσότερο από κάθε άλλο τραγούδησε για την επανάσταση και την εργατική τάξη. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που απέκτησαν ένα αφοσιωμένο κοινό και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Οι Clash δημιουργήθηκαν το 1976. Κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας τους, αποτελούνταν από τους Joe Strummer, Mick Jones, Paul Simonon και Topper Headon (Nicky Headon), με τους τρεις πρώτους να αποτελούν τις σταθερές του συγκροτήματος μέχρι το 1983. Στο χρονικό διάστημα αυτό πολλά άλλα μέλη πέρασαν από το συγκρότημα, ενώ από το 1983 συνέχισε με πολλά νέα μέλη, μέχρι το 1986 που υπήρξε το έτος διάλυσής τους.

Το όνομα του γκρουπ (η σύγκρουση / η κλαγγή) δεν επιλέχθηκε τυχαία. Αντίθετα φαντάζει ιδανική σε μία εποχή που οι απεργίες και οι ταραχές δυναμιτίζουν το Λονδίνο. «Χάζευα ένα φύλλο της εφημερίδας “Evening Standard” ψάχνοντας όνομα για το γκρουπ, όταν παρατήρησα ότι η λέξη “clash” εμφανιζόταν παντού» θα εξηγήσει χρόνια αργότερα ο Paul Simonon.
Το 1977 θα κυκλοφορήσουν το πρώτο τους single, «White Riot», ενώ ένα μήνα μετά, το πρώτο τους άλμπουμ, «The Clash» είναι γεγονός. Οι κριτικές είναι πολύ ενθαρρυντικές. Το ίδιο και οι πωλήσεις που βοηθούν τον πρώτο δίσκο των Clash να φτάσει στο νούμερο 12 των βρετανικών charts. «Όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια όσων έχουν αρκετά χρήματα για να την αγοράσουν» συμπεραίνουν οι Clash, κερδίζοντας το νεανικό κοινό. Ανάλογη θα είναι η πορεία και του δεύτερου άλμπουμ του συγκροτήματος, «Give ‘em enough rore», που κυκλοφορεί το 1978. Την ίδια χρονιά το γκρουπ θα εμφανιστεί στη μεγάλη συναυλία που έγινε στο Victoria Park του Ανατολικού Λονδίνου. Οι Clash εμφανίστηκαν μπροστά σε 80.000 άτομα σε μία συναυλία – διαμαρτυρία ενάντια στο ρατσισμό.
Το 1979, ωστόσο, είναι η χρονιά ορόσημο για το βρετανικό πανκ συγκρότημα. Στις αρχές του έτους οι Clash, πραγματοποιούν την πρώτη αμερικανική περιοδεία τους με τίτλο «Περλ Χάρμπορ ‘79», ενώ λίγο καιρό αργότερα, με ένα ιστορικό εξώφυλλο, θα κυκλοφορήσει το διπλό άλμπουμ «London Calling». Ο δίσκος αυτός θα κάνει ευρέως αναγνωρίσιμους τους Clash. Με πολιτικό στίχο, εμπνευσμένο από την πάλη των τάξεων στην αστική κοινωνία, αλλά και τα συνεχή κρούσματα φυλετικών διακρίσεων, το «London Calling» θα υπάρξει για τους νέους της Βρετανίας ο μουσικός εκφραστής τους. Ο ήχος του δίσκου μετουσιώνεται από το garage/punk & rock του πρώτου τους άλμπουμ, σε ένα mix όπου η reggae, η ska, το κλασικό rock και το punk – rock έχουν τη δική τους θέση.

«Αν δεν ξέρετε τι συμβαίνει γύρω σας, μπορείτε να ρωτήσετε τον διπλανό σας» προαναγγέλλει το «Guns of Brixton». Δηκτικοί, με σαρκαστικό αλλά αληθινό λόγο οι Clash επιχειρούν να προκαλέσουν και να ταρακουνήσουν τα λιμνάζοντα νερά. Και θα τα ταρακουνήσουν με το δίσκο αυτό που αποτέλεσε μία κραυγή απόγνωσης που ένωσε μία ολόκληρη γενιά. «Γροθιά» στη Βρετανική συντηρητική κοινωνία, με αναφορές στον Ισπανικό εμφύλιο, στις εξεγέρσεις των μεταναστών στις συνοικίες των αστικών κέντρων της Βρετανίας, στις αναμνήσεις ναζιστικών εγκλημάτων, με εσχατολογικά σενάρια για το μέλλον, με φόρους τιμής στον George Orwell και τον Montgomery Clift, το London Calling είναι πολιτικό άλμπουμ το οποίο δικαιολογεί απόλυτα το όνομα του γκρουπ.
Το ίδιο και το εξώφυλλο του δίσκου. Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο πλαίσιο της αμερικανικής περιοδείας τους «Clash Take the Fifth» στο συναυλιακό χώρο του Palladium. Ο Paul Simonon καταστρέφει το μπάσο του επί σκηνής, καταγράφοντας μία χαρακτηριστική εικόνα της παρουσίας των Clash πάνω στη σκηνή και παραπέμποντας στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ του Elvis Presley. Η φωτογραφία έχει ψηφιστεί ως ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα στην ιστορία της Rock μουσικής κι έχει λάβει πολλά βραβεία. Το μαγικό ωστόσο είναι ότι προδιαθέτει για τα όσα θα ακολουθήσουν στο «London Calling» και στη μουσική ιστορία του συγκροτήματος.

Ολόκληρο το άλμπουμ εδώ: London Calling

Πηγές: http://tvxs.gr 
http://www.bbc.co.uk



Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Anarchist Kid

Ένας αποκαλυπτικός διάλογος, απόσπασμα από την ταινία ”A King in New York” (1957) του Charlie Chaplin με το γιο του Michael John Chaplin.

Μερικά κορυφαία…

1. – “Τί είναι αυτό που διαβάζεις;”

- “Καρλ Μαρξ”

- “Ασφαλώς δεν είσαι κομμουνιστής;”

-”Χρειάζεται να είμαι κομμουνιστής για να διαβάζω Μαρξ;”

2. -”Λοιπόν, αν δεν είσαι κομμουνιστής, τί είσαι;”

“- Τίποτα”

“- Τίποτα;”

“- Αντιπαθώ όλες τις μορφές κυβέρνησης”

3. “- Αλλά αγαπητέ μου νεαρέ, η πολιτική είναι απαραίτητη”

“- Η πολιτική είναι κανόνες που επιβάλλονται πάνω στους ανθρώπους”

“- Αλλά σε αυτή τη χώρα οι κανόνες δεν είναι επιβεβλημένοι, είναι η επιθυμία όλων των ελεύθερων πολιτών.”

“- Ταξίδεψε λίγο, τότε θα δεις πόσο ελεύθεροι είναι”

4. “Το μονοπώλιο της εξουσίας είναι μια απειλή για την ελευθερία. Υποβαθμίζει και θυματοποιεί κάθε άτομο.”



Αιχμή 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ελλαδιστάν

Η ΝΔ κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για συμπάθεια/υπόθαλψη στη τρομοκρατία επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να βγει από την φυλακή ο Σάββας Ξηρός και να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματά του, που η μη τήρησής τους από το ελληνικό κράτος έχει καταδικαστεί και από τα Ευρωπαικά Δικαστήρια.

ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

Η υποχρέωση λήψης ειδικών µέτρων για την αντιµετώπιση κρατουµένων µε
ειδικές ανάγκες και οι νοµικές συνέπειες της παραβίασής της, κατονοµάζονται µε
µεγαλύτερη σαφήνεια στη νοµολογία του Ευρωπαϊκού ∆ικαστηρίου για τα
∆ικαιώµατα του Ανθρώπου (Ε∆∆Α). Συγκεκριµένα έχει κριθεί ότι για πρόσωπα που
έχουν στερηθεί την ελευθερία τους το άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης
∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου (ΕΣ∆Α) επιβάλλει στα κράτη τη θετική υποχρέωση να
διασφαλίζουν ότι κάθε φυλακισµένος κρατείται σε συνθήκες συµβατές µε τον
σεβασµό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έτσι ώστε ο τρόπος εκτελέσεως του µέτρου
να µην υποβάλει τον ενδιαφερόµενο σε αγωνία ή δοκιµασία τέτοιας έντασης,*
η οποία υπερβαίνει το αναπόφευκτο επίπεδο πόνου που συνεπάγεται η κράτηση. Η
υγεία και η ευηµερία του κρατουµένου εξασφαλίζονται πλήρως, ιδίως µε τη παροχή
της απαιτούµενης ιατρικής περίθαλψης και της διαµόρφωσης συνθηκών κράτησης
που αντιµετωπίζουν τις ιδιαιτερότητες της κατάστασής του. Ειδικότερα, όσον αφορά την κράτηση
ατόµου µε σοβαρή αναπηρία, το ∆ικαστήριο έκρινε ότι αυτή συνιστά εξευτελιστική
µεταχείριση αντίθετη στο άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης ∆ικαιωµάτων του
Ανθρώπου, όταν γίνεται σε συνθήκες ακατάλληλες για τον βαθµό και το είδος της
αναπηρίας, µε δυσµενείς συνέπειες για την εξυπηρέτηση αναγκών της
καθηµερινότητας του κρατουµένου και την υγεία του. Αναφορικά µε την, από πλευράς σωφρονιστικού ιδρύµατος,
εναπόθεση της παροχής συνδροµής σε κρατούµενους µε σοβαρά προβλήµατα υγείας
και αναπηρία για την αντιµετώπιση των καθηµερινών αναγκών στους λοιπούς
συγκρατουµένους τους, το ∆ικαστήριο απεφάνθη ότι δεν αποτελεί την ενδεδειγµένη
λύση και δεν αποδεικνύει διαµόρφωση κατάλληλων συνθηκών κράτησης.
Επίσης, το ∆ικαστήριο έκρινε ότι
σε «ειδικές περιπτώσεις», κατά τις οποίες η κατάσταση της υγείας του κρατουµένου
είναι «παντελώς ασυµβίβαστη» µε την κράτησή του, το άρθρο 3 δύναται να ΑΠΑΙΤΕΙ
την αποφυλάκιση του εν λόγω προσώπου υπό ορισµένες προϋποθέσεις*

*Για παράδειγµα έχει κριθεί ότι η απαγόρευση πρόσβασης σε φυσικό φως ή η µη παροχή δυνατότητας
φυσικής άσκησης συνιστούν εξευτελιστική µεταχείριση που είναι η ξεκάθαρη παράβαση του άρθρου.

*Ο Σ. Ξηρός είναι τυφλός,κουφός και έχει σκλήρυνση κατα πλάκας.

ΥΓ. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1990 η Νέα Δημοκρατία άφησε ελεύθερο τον Χουντικό Συνταγματάρχη Στυλιανό Παττακό "λόγω ανηκέστου βλάβης της υγείας του"

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Εθνικά υπερφίαλοι, κοινωνικά ηττημένοι

hqdefault

Από την εφημερίδα “Βαβυλωνία”, via Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα

Την τελευταία δεκαετία γίναμε ολοένα και περισσότερο μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους, ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου. Οι «εθνικές» πρωτιές της Ελλαδίτσας, που ξαφνικά την μεταμόρφωσαν ως «Ελλαδάρα», σε πάσης φύσεως αθλητικούς αγώνες ή μουσικούς διαγωνισμούς, ήταν πλέον η μόνη περίπτωση ανάδειξης του εθνικού μεγαλείου. Ενώ την ίδια στιγμή, η κοινωνία, ηττήθηκε σε πολιτικό, οικονομικό και ανθρώπινο επίπεδο.
Ειναι βαριά-βαριά η ήττα σου τσολιά
Χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής ως άλλοθι, για να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Το να ξαναειπωθεί ότι μια κοινωνία στην εποχή της ασημαντότητας της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά μια ακόμα γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι .
Άλλωστε ο εθνικός μεγαλοϊδεατισμός, κρύβει μέσα του μια ενδελεχή υποκρισία και μια γνωστική ασυμφωνία: Αυτή της δικαιολόγησης του ένδοξου παρελθόντος, με το άδοξο παρόν και το πιο αβέβαιο μέλλον. Όπως σε όλες τις ψυχικές διαταραχές (ατομικές ή ομαδικές), η συγκάλυψη της αναντιστοιχίας λειτουργεί ως εσωτερικός καταπιεστής, ο οποίος εξωτερικεύεται συλλογικά ως εθνικό ασυνείδητο.
Οδηγηθήκαμε λοιπόν σε μια χαρακτηριστική περίπτωση ψυχοκοινωνικής ασυμβατότητας. Από την μία έχουμε την εθνική χλιδή της Ελληνικής νίκης, με υπερήρωες, άτλαντες και τιτάνες. Και από την άλλη να αποκρύπτεται συστηματικά η σκληρή καθημερινότητα της ανεργίας των απολύσεων της ανισότητας, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της κοινωνικής υποχώρησης σε όλους τους τομείς, από δικαιώματα και κεκτημένα. Μόνο που αυτή η άγρια πραγματικότητα δεν ενδιέφερε κανέναν πατριώτη, ειδικά δε όταν δεν έπληττε τον εθνικό μεγαλοϊδεατισμό, μιας Ολυμπιάδας, ενός Eurobasket ή μιας Eurovision.
Ο αθλητισμός ανέκαθεν αποτελούσαν το μεγαλύτερο άλλοθι για την ανάδειξη του εθνικού μεγαλείου, ο οποίος συντήρησε φασιστικές δικτατορίες, στρατιωτικές χούντες και «λαϊκές» ή αστικές δημοκρατίες. Όπως και ο πατριωτισμός έτσι και η εθνική έπαρση δεν θα υπήρχαν εάν δεν υπήρχε η φυλή, το έθνος και το κράτος ως ιδεολογικός μηχανισμός. Φυσικά η Ελληνική περίπτωση διακατέχεται και από κάποια στοιχεία μοναδικότητας σε σχέση με την φύση του εθνικοπατριωτικού μεγαλοϊδεατισμού της.
Οι Έλληνες έχουν μόνο ένδοξη προϊστορία, κρυμμένη μυθιστορία, ηρωική ιστορία και ασήμαντο σήμερα. Για τα του παρελθόντος καυχιούνται αποκλειστικά, διαμέσου μιας απροσδιόριστης, φασίζουσας αρχαιολατρίας. Στην συλλογική συνείδηση του Ελληναρά είναι ανεξίτηλα γραμμένη η ρήση που αποτελεί την κορωνίδα της εθνικής αυταρέσκειας και αυτοεπιβεβαίωσης: «Όταν οι Έλληνες έχτιζαν Παρθενώνες, οι άλλοι ήταν ακόμα στα σπήλαια». Φυσικά δεν θέλει να παραδεχτεί ότι τα Ελληνόπουλα αρκετές φορές δεν μπορούν ούτε την βάση να πιάσουν και απορεί γιατί την σημαία σηκώνουν «οι ξένοι», διότι καθ’ αυτούς πως ο παν μην Έλλην βάρβαρος!, Αρίστευσε; Φαίνεται πως στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία ή έννοια της ισονομίας είναι αποκλειστικό προνόμιο μόνο των ντόπιων ιθαγενών κατοίκων.

 

Μόνο έτσι μπορεί ο σημερινός Έλληνας, ο ήρωας του βυζαντίου, της Αλβανίας, της μεταπολίτευσης, αυτός που κράτησε Θερμοπύλες, να ξεπεράσει το γεγονός ότι ξέμεινε πίσω στο παρελθόν. Ο σύγχρονος νεοέλληνας όμως είναι μια μεταμοντέρνα μετάλλαξη δυτικών και ανατολίτικων πολιτισμικών στοιχείων κατά το δοκούν, δεν είναι στην πλειονότητα του παρά ακοινωνικός, απληροφόρητος, ανιστόρητος και ημιμαθής. Γιαυτό και ενώ αναπολεί την αρχαία Ελλάδα, θέλει να γίνει «σαν Αμερικάνος και να του αρέσει στα κρυφά και ο Μητροπάνος» για να δανειστώ τους στίχους ενός τραγουδιού. Ο σημερινός Τσολιάς μπορεί να περηφανεύεται για το εθνικό του μόριο, κραυγάζοντας μόνο μπροστά στην τηλεόραση, παρακολουθώντας εκστατικά την κίνηση μιας μπάλας ή μιας χορογραφίας. Να κοινωνικοποιείται μόνο μετά την νικηφόρα λήξη ενός παιχνιδιού ή ενός διαγωνισμού, φωνάζοντας ακατάληπτα σεξιστικά ή ρατσιστικά συνθήματα. Και τέλος να αναπτύσσει μια αγελαία εθνική συμπεριφορά νίκης. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός σε όλο του το μεγαλείο. Διότι είναι βαριά – βαριά η χούντα του τσολιά.

Αλλά η νίκη και η επιστροφή των ηρώων με την πολυπόθητη κούπα ή το πρώτο βραβείο, ήταν ικανή από μόνη της ως θεαματική εκτόνωση να συγκαλύψει την κοινωνική υποταγή μέσω των δανειακών συμβάσεων, τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την φυλετική έπαρση που καλλιεργείται όχι υπόγεια πλέον αλλά στο προσκήνιο του εθνικοπατριωτικού lifestyle. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η χρήση του «εθνικού συμβόλου» από καθωσπρέπει Ελληναράδες οπαδούς της εθνικής ή «υπερπατριώτες» φασίστες που επικαλούνται την αναγκαιότητα της φυλετικής καθαρότητας την απέλαση των μεταναστών, τους ξυλοδαρμούς όσων δείχνουν ή είναι διαφορετικοί πολιτικά, σεξουαλικά, για μια απροσδιόριστη υπεράσπιση της εθνικής συνείδησης μέχρι θανάτου.
Εξάλλου ο φασιστικός υπερεθνικισμός δεν είναι άλλο παρά η αδιοχέτευτη λίμπιντο του κάθε πατριώτη. Αυτή η ξέφρενη εθνική βαρβαρότητα που μεταφράζετε σε ηρωισμό. Στην βάση αυτή η βίαιη συμπεριφορά απενοχοποιείται έστω και αν αυτή τραυματίζει θανάσιμα πολλές φορές μετανάστες, νεολαίους και γενικά όσους φαίνονται διαφορετικοί. Ειδικά δε, σε περιπτώσεις όπου αυτή η πολυπόθητη νίκη δεν ήρθε, η βαρβαρότητα βαφτίζεται ως «συναισθηματικό ξέσπασμα» για να εκλογικευτεί στην συνέχεια με έναν πιο εύπεπτο τρόπο. Οι περιπτώσεις αυτές που προσβάλουν την κοινωνία και τον άνθρωπο, συνήθως όχι μόνο αποκρύπτονται αλλά και συγχωρούνται, ειδικά όταν γίνονται κάτω από την ελληνική σημαία ή την επίδραση της νίκης που είναι μόνο Ελληνική. Το ενδεχόμενο ήττας αποτελεί κατάφορα έναν ανθελληνικό δάκτυλο, μια σκοτεινή συνομωσία. Σε αντίθεση φυσικά με την γενική κατακραυγή από τα ΜΜΕ, όταν για συμβολικούς λόγους καίγεται, σκίζεται ή καταστρέφεται η σημαία, ως πράξη ενάντια στον ρατσισμό, την καταστολή ή τον φασισμό. Ο συμβολισμός τότε γίνεται ασυδοσία και προβάλλεται ως δημόσια προσβολή.
Η συστράτευση της αστυνομίας και της χρυσής αυγής στοχεύει στον γενικευμένο έλεγχο που είναι αδιαμφισβήτητα υπαρκτός σε όλη την καθημερινότητα του πολίτη και δεν έχει στόχο την εξάλειψη της «βίας» ή της «παραβατικότητας», αλλά την ισχυροποίηση με όρους εγκλεισμού του πολίτη μέσα σε ένα κοινωνικό ιδρυματισμό ανάλογο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης (άλλωστε τα μέλη της χρυσής αυγής αυτό δεν νοσταλγούν);Άλλωστε είναι ηλίου φαεινότερων ότι “τα παιδιά των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας” μοιάζουν πολύ με τους καραφλούς υπερπατριώτες της “Χρυσής Αυγής”, στον σωματότυπο, τον τσαμπουκά, το μίσος, τη βία, τον ανδρισμό, τον σεξισμό και τον ρατσισμό. Ας μην ξεχνάμε ότι τα τάγματα ασφαλείας ανέκαθεν υπήρξαν για να καταργούν και όχι να διαφυλάσσουν την δημοκρατία.

Από τις κάμερες στους δρόμους, στην τράπεζα, το μετρό και το ψιλικατζίδικο της γειτονίας, έως τον «στρατιωτισμό» των αστυνομικών δυνάμεων ως φυσική παρουσία σε κάθε γωνιά ή πλατεία των αστικών κέντρων δεν είναι απλά για να υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν, αλλά για να θυμίζουν ότι τα «ΜΑΤ δεν αργούν και δεν ξεχνούν», όπως μου φώναξε ένας άντρας τον αστυνομικών δυνάμεων καθώς περνούσαμε μεταφέροντας μια κυρία σε σοκ από την γενικευμένη θηριωδία που συνέβαινε στις 28 Ιουνίου 2011 προς τον σταθμό Α Βοηθειών της Πλατείας Συντάγματος. Είναι κάτι περισσότερο από δεδομένο ότι η ύπαρξη τους, έχει μια μονοσήμαντη σχέση εκτός του να υπηρετούν την εξουσία, την επιχειρησιακή τους αυτοτέλεια, που σε συνάρτηση με την πολιτική ανοχή σημαίνει ατιμωρησία.
Η καταστολή και η αστυνομική βία δεν είναι γενικευμένη και αντικειμενική όπως προσπαθούν να περάσουν ευρύτερα οι ιδεολογικοί συνεργοί και απολογητές του συστήματος και ούτε πρόκειται για μια βεντέτα μεταξύ αναρχικών – χρυσής αυγής, αλλά Θεσμού (ΜΑΤ) και Κοινωνίας, όπως είδαμε και συνεχίζουμε να βλέπουμε στις επιχειρήσεις σκούπα στην Πλατεάι Συντάγματος. Οι κατασταλτικές δυνάμεις δείχνουν τον ίδιο ζήλο, και επαγγελματισμό μόνο σε όλους όσους διαμαρτύρονται ενάντια στο καθεστώς: Συμβασιούχοι, δάσκαλοι, άνεργοι, απολυμένοι, φοιτητές, την κοινωνία ολόκληρη στις 15 και 21 Μαίου, 28 και 29 Ιουνίου, 3 Σεπτεμβρίου, 18-19 Οκτωβρίου 2011. Το ίδιο όμως δεν ισχύει προς τα παιδιά τα «δικά τους», που δρουν επικουρικά προς αυτούς: Χαφιέδες, δοσίλογοι, τραμπούκοι, εξαγριωμένοι πολίτες, φανατικοί χριστιανοί και υπερπατριώτες. Η ύπαρξη τους δεν αποτελεί την απόδειξη «δημοκρατικής πολυφωνίας» αλλά νίκη του λαικοχριστιανικού συντηρητισμού και της οπισθοδρόμησης. Όλος αυτός ο νεοχαζός συρφετός των ακροδεξιών, που μπορούν ατιμώρητα να μαχαιρώνουν, δολοφονούν και να λυντσάρουν κατά το δοκούν των αντικοινωνικών τους ιδεών (όπως έγινε πρόσφατα στα τέλη Οκτώβρη με την επίθεση σε μετανάστη που πουλούσε Ελληνικές σημαίες), πρόκειται για μια συμμορία αποτελούμενη από άτομα χαμηλού νοητικού (πολιτικά) και κοινωνικού (συμβιωτικά) επιπέδου, οπισθοδρομικά και ομοφοβικά. Με αφετηρία τον εθνοκεντρισμό, τα άτομα αυτά βιώνουν την μισαλλοδοξία μιας ανύπαρκτης φυλετικής, ή πατριωτικής ανωτερότητας που τους διαχωρίζει από τις πρωταρχικές κοινωνικές και οργανικές αξίες της συνεργασίας, της συμβίωσης και της αλληλεγγύης.
Το ερώτημα πλέον δεν τίθεται για την Ελλάδα αλλά για ποια Ελλάδα;
Κάθε όψη αυτού του εθνικού μεγαλείου φαντάζει αποκρουστική. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη το έθνος, την φυλή ή την πατρίδα. Όλες αυτές, είναι έννοιες ξεπερασμένες και ανθρωποφάγες. Σε οικονομικό επίπεδο έχουν ξεπεραστεί από την κυριαρχία, αλλά σε ιδεολογικό επίπεδο διατηρούνται ως άλλοθι για να θυμίζουν τον πάλαι ποτέ ισχυρό κοινωνικό ιστό του κράτους-έθνους. Η κοινωνία χρειάζεται να επανακαθορίσει τις ανάγκες της με βάση την αλληλεγγύη και την συνεργασία, με στόχο την απελευθέρωση της. Όπως δεν υπάρχουν «φιλήσυχοι» φασίστες, έτσι δεν υπάρχουν αμέτοχοι πολίτες.

Ο εθνοκεντρισμός εκτός από υπερφίαλος ή γραφικός είναι κοινωνικά αποκρουστικός και πολιτικά αποτρόπαιος. Εάν η Ελλάδα θέλουν να είναι αυτή των Ελλήνων αστυνομικών, των «ρουφιάνων, των δολοφόνων και των βασανιστών» για να υπενθυμίσω ένα σύνθημα που φώναζαν σχεδόν όλοι στις 28-29 Ιουνίου 2011, των γερμανοτσολιάδων ή των μεταδιδακτορικών χαφιέδων, αυτό δεν ενδιαφέρει παρά μια μικρή παρελθοντολογική μειονότητα, η οποία αποχαυνωμένη παρακολουθώντας τηλεοπτικές εκπομπές εθνικοπατριωτικού telemarketing, περιμένει να ξυπνήσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς για να ξαναζήσει το μεγαλείο της. Μιας ισχνής μειοψηφίας που δεν μπόρεσε να κατανοήσει το σύνθημα των πλατειών «ότι η χούντα δεν τελείωσε το 73» διότι δεν της φαίνεται αυτό λογικό αφού νομιμοποιήθηκαν οι κομουνιστές, γέμισε ο τόπος μετανάστες, έκλεισαν τα μακρονήσια και πλέον δεν σε επανεντάσουν στην κοινωνία με τον θεραπευτικό τρόπο της φάλαγγας, πως δεν έχουμε δημοκρατία; Είναι οι ίδιοι που συγχαίρουν τον Κορκονέα που σκότωσε τον 15 χρόνο αλήτη μόνο και μόνο γιατί κυκλοφορούσε στα Εξάρχεια ή την επίσκεψη «πάτερα» της εκκλησίας στον φυλακισμένο «αγωνιστή» Ντερτιλή και θεωρούν ότι ο Καρατζαφέρης είναι πολύ διαλλακτικός.
Εάν κάποιοι θέλουν η κοινωνία να μεταβληθεί στην Ελλάδα του ελληνορθόδοξου χριστιανισμού, αυτού του ιδιότυπου φονταμενταλισμού, που κάτω από τον μανδύα της αρετής προβάλει τον κοινωνικό αναχρονισμό, τότε να παραμείνουμε «ΑΘΕΟΙ». Όσο ο εθνικισμός θα βαφτίζεται ως υπέρτατη κοινωνική αξία προτρέποντας τον διαχωρισμό των ανθρώπων βάση του γένους, της φυλής ή του έθνους, να συνεχίσουμε να παραμένουμε «ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ». Και φυσικά εφόσον η δημοκρατία μια μικρής αστικής μειοψηφίας που σφετερίζεται την δύναμη των πολλών προς χάρη των συμφερόντων των λίγων, που βαφτίζει τους κοινωνικούς αγώνες τρομοκρατία και τους κοινωνικούς αγωνιστές τρομοκράτες, που στέλνει στην ανεργία μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, να παραμείνουμε πολιτικά «ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ». Επιστρέφοντας έτσι τον συμβολισμό και τον ιδεολογικό χειρισμό στην εκφορά του λόγου της κυρίαρχης ρητορικής.
Δεν χρειαζόμαστε χλαμύδα, φουστανέλα, τσαρούχι φούντα ή φέσι για να βρούμε το δικό μας μεγαλείο. Είμαστε εκτός του εθνικού οράματος και της συναίνεσης του, που οδηγεί στην νέα δανειακή σύμβαση ή σε μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας ή συνεργασίας». Είμαστε επισφαλής εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες μα προπαντός είμαστε όλοι αγανακτισμένοι, αντιστεκόμενοι και αλληλέγγυοι. Παραφράζοντας τα δικά τους υπερφίαλα «δυνατά και Ελληνικά» λόγια, μπορεί να μην είναι ακόμα ο «καιρός γαρ εγγύς». Αλλά όταν αυτή η στιγμή έρθει, δεν θα είναι για την επανίδρυση του κράτους-έθνους, ούτε για την επιστροφή στην δραχμή, αλλά για την κοινωνική απελευθέρωση. Αρκεί η ίδια η κοινωνία να το θελήσει. Αλλιώς θα παραμείνει εθνικά υπερφίαλη και κοινωνικά ηττημένη.
Εφόσον θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία – πόσο μάλλον η δημοκρατία – είναι ξεκάθαρο ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει εκ του ασφαλούς, φιλήσυχα και από τον καναπέ. Η Άμεση Δημοκρατία αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να αλλάξουμε όχι με όρους Αρχαιολατρικούς επιστρέφωντας στο νοσταλγικό παρελθόν, αλλά με όρους κοινωνικούς πέρα από την ξύλινη γλώσσα της ιδεολογίας και την θρησκεία του κομματικού ιερατείου της. Γι αυτό πριν κατηγορήσετε τα «παιδιά με τα μακριά μαλλιά, και τα μαύρα ρούχα που τους έλεγαν αλήτες», αναρωτηθείτε που ήσασταν εσείς όταν «τα παιδιά αυτά που τα έλεγαν αλήτες» πρότασσαν τα σώματα τους ενάντια στην συστημική – φασιστική βία που είναι το ίδιο και το αυτό. Διότι είναι τουλάχιστον αφελές και υποκριτικό «να καταδικάζετε η βία από όπου και αν προέρχεται» μιας και «φιλήσυχοι φασίστες» δεν υπήρξαν και δεν θα υπάρξουν ποτέ. Αντίθετα οι φιλήσυχοι και ευυπόληπτοι πολίτες με την παθητικότητα τους από τον καναπέ, επέτρεψαν να γίνουν τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, και να φτάσουμε σήμερα εδώ που φτάσαμε να περιμένουμε ως κοινωνία την επόμενη δόση. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό, Αντίθετα αντί να περιφερόμαστε ως έθνος «εξαρτημένων» μνημονιομανών, να επανδιεκδικήσουμε την κοινωνική μας αξιοπρέπεια και ελευθερία. Είναι δεδομενο λοιπόν ότι αντί για κυβέρνηση “εθνικής” σωτηρίας, να ζητήσουμε καθολική πολιτειακή αλλαγή.


Αργύρης Αργυριάδης

Eagainst.com 





Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Εσχάτη Προδοσία (Κ.Βάρναλης και Μ.Λουντέμης)

Το 1958 ο Μενέλαος Λουντέμης δικάζεται – με την κατηγορία για έσχατη προδοσία- για το βιβλίο “Βουρκωμένες Μέρες” και συγκεκριμένα για το διηγημα “Οι Λύκοι ανεβαίνουν στο Βουνό”. Ο Κ.Βάρναλης μάρτυρας υπεράσπισης…

-Κωνσταντίνος Βάρναλης… φώναξε ο κλητήρας.
Ο Δάσκαλος τον κοιτούσε με χλευαστική απάθεια.
-Δάσκαλε… Εσένα φωνάζουν… του πε ο Νίκος Παππάς.
-Εμένα; Τότε τι «Κωνσταντίνος» λέει αυτός ο… άντε ας μην το πω.
-Περάστε κ. Βάρναλη… του είπε ο Εισαγγελέας Κατεβαίνης, που κανε τον διανοούμενο.
Ο Δάσκαλος πλησίασε κάτω απ΄ την έδρα με το χέρι στ΄ αφτί. Ο Πρόεδρος ρωτά:
-Πιο δυνατά! φώναξε ο Βάρναλης.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Έστω. Είναι ένοχος ο κατηγορούμενος;
ΒΑΡΝΑΛΗΣ (Με έμφαση): Ένοχος; Όχι! Για να ναι ένοχος ένας Συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις;

Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους;Δεύτερο: Αν ο Λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο;Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ΄ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια;

Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος.
[…]
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Εις ένα από τα υπό κατηγορίαν κείμενά του και συγκεκριμένα εις το υπό τον τίτλον «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό»…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ε;…
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Ο Συγγραφεύς -δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της- την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Καλά κάνει.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Δε θα μπορούσε , έξαφνα, να την παραδώσεις εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Ποιονών. Των χωροφυλάκων;
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Βεβαίως.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο.
ΣΥΝΕΔΡΟΣ: Κύριε Βάρναλη…
ΒΑΡΝΑΛΗΣ: Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Τίποτε άλλο κ. Βάρναλη. Μπορείτε ν΄ αποσυρθείτε.
ΒΑΡΝΑΛΗΣ (δυνατά): Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε «λόγω αμφιβολιών»! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ! *
 
 

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

"Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού"

Σαν σήμερα πεθαίνει ο αναρχικός Giuseppe Pineli “πέφτοντας” από τον 4ο όροφο των γραφείων της αστυνομίας του Μιλάνου. Ο θάνατος του θα εμπνεύσει το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο “Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού”.

Ο Πινέλι κατηγορήθηκε από το ιταλικό κράτος για τη τυφλή βομβιστική επίθεση στη Piazza Fontana με 17 νεκρούς και 88 τραυματίες, ενώ αργότερα αποδείχτηκε ότι ευθύνονταν η νεοφασιστική οργάνωση “Νέα Τάξη” υπό την εποπτεία της CIA, πιθανολογούμενα ως μέρος της επιχείρησης Gladio.

Η ένοπλη οργάνωση της Ιταλικής Αυτονομίας Lotta Continua, εκδικήθηκε αργότερα το θάνατο του Πινέλι, εκτελώντας τον επιθεωρητή Καλαμπρέζι, έναν από τους τρεις μπάτσους που διεξήγαγαν την ανάκριση του Πινέλι την ώρα που δολοφονήθηκε.

 

Risinggalaxy

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Το προϊόν που λέγεται μικρή Μαρία

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο της “μικρής Μαρίας”. Μπορούμε πλέον μετά την υστερία των πρώτων ημερών να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα.





Στα μέσα του Οκτωβρίου σε τυχαίο έλεγχο  βρέθηκε ένα κατάξανθο κοριτσάκι σε έναν καταυλισμό Ρομά. Αμέσως κίνησε το ενδιαφέρον της αστυνομίας  και του εισαγγελέα, των οποίων η έρευνα έδειξε ότι υπήρχε περίπτωση παράνομης υιοθεσίας, αφού οι δυο γονείς Ρομά δεν είχαν τα σωστά χαρτιά για να δικαιολογούν την παρουσία του παιδιού στα χέρια τους.

Αμέσως το παιδί τους αφαιρέθηκε, οι δύο γονείς οδηγήθηκαν στη φυλακή και εξαπολύθηκε ένα άνευ προηγουμένων διαστάσεων παγκόσμιο κυνήγι μαγισσών. Το τί ειπώθηκε στα κανάλια τις επόμενες μέρες ήταν άνευ προηγουμένου. Γονείς χαμένων παιδιών από άλλες χώρες, αμέσως βρήκαν στο πρόσωπο της μικρής Μαρίας την ελπίδα τους.  Ότι οι τσιγγάνοι αγοράζουν ξανθά παιδιά για να τα πουλήσουν αργότερα για την προίκα ειπώθηκε στα κανάλια και στα μέσα σαν σοβαρή και εμπεριστατωμένη άποψη.

Η εμπάθεια της γερμανικής αρθρογραφίας προς την τσιγγάνικη μειονότητα, προκάλεσε και την παρέμβαση του Κεντρικού Συμβουλίου των Γερμανών Σίντι και Ρομά, που έδωσε συνέντευξη τύπου για το θέμα.

    Μιλώντας στην ίδια συνέντευξη τύπου στο Βερολίνο ο ιστορικός και πρώην διευθυντής του Κέντρου για την Έρευνα του Αντισημιτισμού στο Βερολίνο, Βόλφγκανγκ Μπεντς ανέδειξε αναλογίες στην αντιμετώπιση Εβραίων και Ρομά. Παλαιότερα, είπε ο κ. Μπεντς, καταλόγιζαν στους Εβραίους ότι απήγαγαν χριστιανόπουλα για να τα θυσιάσουν. Σήμερα κανείς στην Ευρώπη δεν θα υποστήριζε στα σοβαρά τέτοιες κατηγορίες. Αλλά, αν γονείς Ρομά έχουν ένα ξανθό κοριτσάκι, τότε κατηγορούνται ότι το έχουν απαγάγει.

Τα κανάλια βρήκαν βίντεο της οικογένειας και έδειχναν ξανά και ξανά τη στιγμή που η μητέρα τραβούσε τη μικρή να κοιτάξει προς την κάμερα, για να στοιχειοθετήσουν κακοποίηση (!) και πιθανό εμπόριο παιδιών. Επίσης ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε το θέμα από τα ξένα μέσα ήταν ρατσιστικός και για την ίδια την Ελλάδα σαν σύνολο, αλλά αυτό δεν φάνηκε να ενοχλεί τα εγχώρια μέσα.

Μέχρι που σιγά σιγά βγήκανε και άλλα βίντεο. Που δείχνανε τους γονείς να διοργανώνουν γλέντια για τη μικρή Μαρία που είχε γίνει καλά από ένα πρόβλημα στα μάτια της, αφού την πήγανε στο γιατρό.  Τη Μαρία να χορεύει, να χαμογελά, να φοράει τα καλά της ρούχα.

Και ω του θαύματος. Το ξανθό αγγελούδι όπως την αποκαλούσαν τα μίντια ως εκείνη τη στιγμή, ήταν τσιγγανάκι. Μας ξεγέλασε.
.
 
Αυτό που υποστήριζαν οι γονείς της από την αρχή ότι τους την έδωσε μια άλλη τσιγγάνα αλλοδαπή, ήταν αλήθεια. Η μητέρα της Μαρίας, Σάσα Ρούσεβα, την έδωσε γιατί δεν μπορούσε να την φροντίσει. Ο καταυλισμός στη Βουλγαρία αθλιότερος από αυτόν στην Ελλάδα. Τα αδερφάκια της με το ίδιο πρόβλημα στα μάτια-αλλά και τα ίδια ανοικτόχρωμα μαλλιά και δέρμα, αλλά χωρίς δυνατότητα για φροντίδα.
 Και τώρα; Τη Μαρία τη ζητάει πίσω η μητέρα της στη Βουλγαρία, οι θετοί γονείς της  από τη φυλακή, καθώς και η Βουλγαρία. Πού θα καταλήξει ως τώρα άγνωστο.

Ανάλυση

Αυτό που έγινε πολύ φανερό από τον τρόπο αντιμετώπισης της όλης ιστορίας, είναι ότι η μικρή Μαρία, αντιμετωπίστηκε ως ένα προϊόν από τα εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ. Πέραν από το προφανές, του ότι τα ΜΜΕ πουλάνε τρόμο και γαργαλάνε τα φοβικά μας αντανακλαστικά για να ανεβάσουν τα νούμερα, γίνεται σαφές ότι από την αρχή η μικρή Μαρία ήταν κάτι πολύ καλό για να το έχουν τσιγγάνοι.

Με νόμους αγοράς, θα μπορούσε να βρεθεί μια καλύτερη οικογένεια για την υιοθετήσει. Ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Ένα πρώτης τάξεως εμπόρευμα. Η αποκάλυψη ότι είναι και η ίδια τσιγγάνα σοκάρισε πολλούς, που βλέπουν με στερεοτυπικό τρόπο την πραγματικότητα.

Κατά τα άλλα τί θετικό αποκόμισε ο μέσος τηλεθεατής από την όλη ιστορία; Ενδιαφερθήκαμε περισσότερο για την εμπορία παιδιών; Ενδιαφερθήκαμε για τις συνθήκες  στις οποίες ζουν οι Ρομά; Μας ενδιαφέρει για τα παιδιά των Ρομά;

Μας ενδιαφέρει η παιδική εργασία και εκμετάλλευση (trafficking);

Πρόσφατα βγήκε στη δημοσιότητα η φωτογραφία ενός άλλου μικρού αγγέλου. Ενός αγγέλου που έχει πιο σκούρο χρώμα. Και μια “κυρία” να την κλωτσάει σαν σκουπίδι από το δρόμο στον οποίο έπαιζε ακκορντεόν και ζητιανεύει.
 Αυτό το θέμα μπορούμε να πούμε με μεγάλη βεβαιότητα δεν έχει τα φόντα να γίνει κεντρικό στο δελτίο των 8. Γιατί μας φέρνει αντιμέτωπους με θέματα, που δεν ενδιαφερόμαστε να αντιμετωπίσουμε.

Συμπέρασμα

Οι γονείς της Μαρίας πρέπει να δικαστούν για το αδίκημα που έχουν διαπράξει. Δηλαδή υιοθεσία με παράνομο τρόπο, χωρίς χαρτιά. Όπως θα αντιμετωπίζαμε ανοικτόχρωμους συμπολίτες μας. Ως τώρα δεν πρόσεξα να έχει στοιχειοποιηθεί κακοποίηση ή εκμετάλλευση.

Για το ότι είναι Ρομά, και για το ότι δεν μπορούν να προσφέρουν περισσότερα από όσα μπορούν, δεν είναι κάτι για το οποίο προβλέπεται από τον αστικό κώδικα, αν και αποτελεί αδίκημα για τα εκφασισμένα αντανακλαστικά μας. Όσοι ενοχλούνται από τον τρόπο ζωής των Ρομά, ας ενοχληθούν πρώτα από τον τρόπο που τους περιθωριοποιούμε.







Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

RIP Μαντίμπα, ευχαριστούμε για τα likes

Σαν συνεπής και ευαισθητοποιημένος χρήστης των σοσιαλ μίντια, ο καλός νοικοκυραίος φρόντισε το βράδυ της Πέμπτης να εξωτερικεύσει τη βαθύτατη θλίψη του, ποστάροντας για τον θάνατο του Νέλσον Μαντέλα. Πάντα τον άγγιζαν οι χαρισματικές προσωπικότητες και για κάποιο λόγο ο Μαντίμπα του φαινόταν πάντοτε ως ο απόλυτος εμβληματικός ηγέτης. Τον παραδέχονταν άλλωστε όλοι. Φρέσκαρε λίγο τις γνώσεις του στη wikipedia, θυμήθηκε κι εκείνη την πολύ καλή ταινία του Κλιντ Ιστγουντ με τον Μόργκαν Φρίμαν κι έπειτα πόσταρε.
Τα πήγε καλά – καιρό είχε να δει τόσα notifications μαζεμένα… Αρκετά likes στο facebook, καμιά δεκαριά retweets στο twitter και κάμποσες συζητήσεις με άλλους χρήστες για την τεράστια απώλεια της ανθρωπότητας. Κανείς δεν θα διαφωνούσε μαζί του απόψε… Κοιμήθηκε με τη σκέψη του Μαντέλα, σχεδόν ευτυχισμένος που κατάφερε να συντονιστεί με τόσους άλλους που έσπευσαν να γράψουν κάτι αντίστοιχο!

Το πρωί σηκώθηκε ευδιάθετος. Ήπιε τον καφέ του, ντύθηκε κι έφυγε για δουλειά, επιστρέφοντας στην καθημερινότητά του, που ουδεμία σχέση είχε με τη μυθιστορηματική ζωή του Μαντέλα.

Στα φανάρια, ένας Νιγηριανός του ζήτησε χρήματα. Δεν του έδωσε. «Πόσο θα βρωμάει» αναρωτήθηκε σχεδόν ανατριχιάζοντας κι έπιασε τον εαυτό του να σιχαίνεται εκείνον τον ρακένδυτο άγνωστο που τον προσγείωνε στην πραγματικότητα της πόλης: «Γιατι δεν πάνε στην πατρίδα τους, γεμίσαμε λαθρομετανάστες, οι δουλειές δεν φτάνουν ούτε για τους Έλληνες». Όχι, δεν ήταν ρατσιστής, ποτέ δεν ήταν. Ήταν απλά ρεαλιστής.

Το φανάρι έγινε πράσινο, ο Νιγηριανός ξεχάστηκε και η μέρα στη δουλειά πέρασε μεταξύ εργασίας και κουβέντας για τον χαρισματικό ηγέτη της Νοτίου Αφρικής. Ήταν μια καλή Παρασκευή…

Δυστυχώς απαρτχάιντ ειναι η Αμυγδαλέζα. Απαρτχάιντ ειναι η αδιαφορία μας για ένα σαπιοκάραβο που βούλιαξε, επειδή είχε μετανάστες. Απαρτχάιντ είναι η άποψη του νοικοκυραίου ότι έχει περισσότερα δικαιώματα από συνανθρώπους του. Απαρτχάιντ είναι η λέξη λαθρομετανάστης. Απαρτχάιντ ειναι η δημοκρατία μας. Απαρτχάιντ είμαστε εμείς.

Δημήτρης Ζακχαίος

UNFOLLOW

Βρε θα γίνεις μεζές,θες δε θες..

Άνταμ Σμιθ: H κυριότερη απόλαυση που αντλούν οι πλούσιοι από τον πλούτο τους, έγκειται στην επίδειξή του ! 


Δεν πρόκειται τόσο για μια απλή διαπίστωση αλλά για έναν κανόνα ο οποίος διατηρήθηκε και διατηρείται σε όλη την διάρκεια της Καπιταλιστικής παντοδυναμίας, τόσο σε περιόδους κρίσης, όσο και σε καταστάσεις εκρηκτικής ευημερίας και καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η πλουτοκρατία ποτέ δεν προσπάθησε να κρύψει την προκλητική συγκέντρωση πλούτου και δύναμης, απέναντι στην μιζέρια με την οποία έπρεπε να βολευτεί ο υπόλοιπος λαός, αλλά αντίθετα οι δαπάνες και η κατανάλωσή εκ μέρους της (πολυτελείς επαύλεις, γιοτ, κοσμήματα, συλλογές τέχνης, ακριβά χόμπι κλπ) , λειτουργούσαν πρακτικά ως αποδεικτικά στοιχεία του σφετερισμού του παραγόμενου κοινωνικά πλούτου, ως λάφυρα δηλαδή της νίκης τους στον ταξικό πόλεμο που διεξάγουν απέναντι στον εργαζόμενο λαό.
Το εκπληκτικό σε αυτήν την ιστορία είναι ο τρόπος με τον οποίο πείστηκαν οι λαϊκές μάζες, όχι μόνο να αποδεχτούν αυτήν την κατάσταση ως κάτι το φυσιολογικό, αλλά να θαυμάζουν στην ουσία τα λάφυρα που τους απέσπασε ο ταξικός τους αντίπαλος.
Τα ΜΜΕ ήταν (και είναι) αυτά, που έπαιξαν (και παίζουν) τον σπουδαιότερο ρόλο, σε αυτήν την διαστρέβλωση εννοιών και αξιών, στο παιχνίδι της κλειδαρότρυπας όπου επιτρέπουν στις μάζες να χαίρονται, κρυφοκοιτάζοντας την πλουτοκρατία να απολαμβάνει τον δικό τους πλούτο, με την ελπίδα πως κάποτε θα αποκτήσουν και αυτές το δικό τους American Dream .

Δεν είναι τυχαίο που οι αγαπημένες σειρές –σαπουνόπερες των δεκαετιών μεταξύ του 1970 και των ημερών μας, η Τόλμη και Γοητεία, η Σάντα Μπάρμπαρα, το Ντάλας, το Days of our lives, διαπραγματεύονταν όλες πάνω κάτω την ίδια «δύστυχη ζωή» κάποιων εκατομμυριούχων, οι οποίοι είχαν πραγματοποιήσει το αμερικάνικο όνειρο μέσα από προσπάθεια και αγώνα. Δεν είναι τυχαίο πως έχει γεμίσει η TV με σώου ή εκπομπές σε κάθε ζώνη, που διαπραγματεύονται τα νέα των VIPs, τα “προβλήματα” και οι “προβληματισμοί” των σταρς και των εκατομμυριούχων. Είναι σαφές πως τα μέσα προπαγανδισμού της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, αργά ή γρήγορα, θα έπειθαν τους λαούς πως ο πλούτος αυτός είναι αποτέλεσμα ευφυΐας, εργατικότητας, επιχειρηματικότητας και υπομονής , πράγμα που τοποθετεί αυτόματα όλους τους υπόλοιπους στην πλευρά της ανοησίας και της τεμπελιάς. Αλλά πάντα αφήνει τεχνιέντως και ένα παράθυρο για αυτούς που κρατούν την ελπίδα ζωντανή …
Στις μέρες μας όμως, όπου το πρόβλημα «ποιος κατέχει τον πλούτο», ανάγεται σταδιακά από ζήτημα απόλαυσης της ζωής, σε θέμα επιβίωσης, η επιδειξιμανία της πλουτοκρατίας έρχεται να βάλει και αυτή ένα λιθαράκι στην συνειδητοποίηση της κατάστασης από τον λαό. Από την μια έχουμε το κάλεσμα της πολιτικής εξουσίας προς τον εργαζόμενο λαό, για ασκητική λιτότητα στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, και από την άλλη τους προκλητικούς βασιλικούς γάμους, τα πολυτελή σκάφη που κατακλύζουν τα ελληνικά λιμάνια και παραλίες, τις πανάκριβες βίλλες και τα εκατομμύρια που σφυρίζουν γύρω μας …

Όλοι αναγνωρίζουν σιγά σιγά τα ταξικά χαρακτηριστικά της ασκούμενης πολιτικής και για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν μπορεί η διαδικασία αυτή, της αύξησης του χασματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών να συνεχιστεί εις άπειρον. Η κοινωνία σιγοβράζει, προς το παρόν τα βάζει ακόμα με τους πολιτικούς … αλλά δεν αργεί η στιγμή που η λαϊκή δυσαρέσκεια θα αρχίσει να στοχοποιεί τον πραγματικό υπαίτιο για την κατάσταση του, την πλουτοκρατία !





ΛΑΙΚΗ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά (Διήγημα)

ΔΙΗΓΗΜΑ

 Ακου με προσεχτικά φίλε, χωρίς να με διακόψεις.
Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν' ακουστεί η φωνή τους, γι' αυτό σε παίρνω κι εγώ.
Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.
Λοιπόν, ναι του την άναψα!
Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια...


Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια... Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ' έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Εχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει...
Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Οπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που... αλλά τι να πρωτοπείς...
Λοιπόν, εγώ, είν' αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Υστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ - «γι' αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.
Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει... τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;
Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο...
Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω - κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά - μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; - μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη - όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ' όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν' αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; - αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη - και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ' αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.
Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.
Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου - «γαμώ το μ... που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα - και είχα φτάσει ως το λαιμό - σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε...» και άλλα τέτοια.
Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Οχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.
Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία - στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου - έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ' αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι' αυτό έπινε. Οπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ενας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να 'ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να 'ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! 'Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.
Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!
Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Ομως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το 'κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι - αν το κατέβασε - πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.
Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Οταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα - τι σημασία έχει;
Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ' είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Ολο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα - ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; - ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Ολοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο - τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Ετσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ' αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.
Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Εχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.
Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Αλλωστε, πόσοι απ' όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους - και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ - πόσοι απ' αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Οχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;
Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.
Και μου το 'χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.
Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.
Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.
Γι' αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.
Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.
Οπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.
Ολοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΔΗΛΩΣΗ Δ. ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΚΑΙ Κ. ΓΟΥΡΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟΥ

Στις 19 Δεκέμβρη, σε λίγες μέρες, εκδικάζεται στο Εφετείο του Πειραιά η αίτηση του συντρόφου μας, του Σάββα Ξηρού. Αίτημα του είναι να βγει από το ανεπαρκέστατο και υποτυπώδες, κατ’ όνομα μόνο, νοσοκομείο της φυλακής, όπου είναι κλεισμένος τα τελευταία χρόνια, όπου είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν τα σοβαρότατα προβλήματα της υγείας του.


Ο Σάββας βρίσκεται στον 12ο χρόνο φυλάκισης. Μετά το βαρύ τραυματισμό του από την έκρηξη της βόμβας στον Πειραιά, στη διάρκεια μιας ενέργειας αλληλεγγύης στους απεργούς τότε λιμενεργάτες, μετά την κτηνώδη μεταχείριση από τους ανακριτές του στο έγκλημα του Ευαγγελισμού, όλα αυτά τα χρόνια κράτησης σε ένα υπόγειο κελί έφεραν τη διαρκή επιδείνωση της υγείας του.

Σήμερα βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Με σχεδόν ολοκληρωτική απώλεια της όρασης και της ακοής, με σοβαρότατα αγγειακά και νευρολογικά προβλήματα, με φλεβική ανεπάρκεια που αναπόφευκτα οδηγεί στον ακρωτηριασμό των ποδιών του.

Το προηγούμενο δικαστήριο που είχε προσφύγει, μπροστά στην τραγική κατάσταση της υγείας του, που πιστοποίησαν επιστημονικά οι ίδιοι οι επίσημοι ιατροδικαστές, αποφάσισε την πεντάμηνη νοσηλεία του στο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης.

Εκεί διαπιστώθηκε ότι πάσχει επιπλέον από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Αντί να παραμείνει στο νοσοκομείο, ύστερα από λίγες μόνο μέρες η πολιτική εξουσία αποφάσισε να μην αρχίσει καν η θεραπεία του, και τον ξαπόστειλε άρον-άρον στο νοσηλευτήριο της φυλακής, να αργοπεθαίνει ουσιαστικά, αβοήθητος ιατρικά.

Η εκδικητικότητα της εξουσίας απέναντι στους αγωνιστές  δεν έχει όρια. Ο Σάββας Ξηρός, ο σύντροφός μας, δεν είναι μόνος του.

Ζητάμε από κάθε επαναστάτη, κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο να ενώσει τη φωνή του, να ορθώσουμε φραγμό στην εκδικητικότητα του κράτους, να σώσουμε τη ζωή και την αξιοπρέπεια του φυλακισμένου αγωνιστή.

Δημήτρης Κουφοντίνας
Κώστας Γουρνάς
Ειδική πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού
4 Δεκέμβρη 2013


Πηγή: athens.indymedia.org
Απο: eleutheriparos.blogspot

Ο Υπαρξισμός της Ιπτάμενης Παράγκας

ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ (1953-56)

Πλησιάζουμε τώρα την εποχή των υπαρξιστών της «ιπτάμενης παράγκας»,
το πρώτο γνωστό παράδειγμα ανεξάρτητου νεανικού κινήματος
στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Το κίνημα αρχίζει από μικρή παρέα του
1950, αλλά απογειώνεται ξαφνικά το καλοκαίρι του 1953, δημιουργώντας το ελληνικό καλοκαίρι της αγάπης.
Οι Έλληνες υπαρξιστές εμφανίζουν έναν τρόπο ζωής που αποτελεί εν πολλοίς πρόδρομο των χίπις.
Κέντρο δράσης τους, μια ξύλινη παράγκα, 20 μέτρα μήκος και 5 μέτρα φάρδος με πατάρι 5x5, στην οδό Σαρρή 29, στου Ψυρρή. Η παράγκα ήταν η κατοικία, και ταυτόχρονα το εργαστήριο του Σίμου Τσαπνίδη, όπου το καλοκαίρι κατασκευάζονταν αντίσκηνα και ομπρέλες θαλάσσης και τον χειμώνα επιδιορθώνονταν καθίσματα και καλύμματα αυτοκινήτων.



Καλοκαίρι του 1953 στην ιπτάμενη παράγκα του Ψυρρή. Οι δύο νεαρές υπαρξίστριες χορεύουν με το λαμπερό χαμόγελο της νιότης στα χείλη.
Πάνω τους μια ξύλινη ετοιμόρροπη οροφή κατόρθωσε να στεγάσει το πιο όμορφο ελληνικό καλοκαίρι. Στον απέναντι τοίχο ζωγραφιές που αποτελούσαν την κύρια διακόσμηση της παράγκας.



Αδιαμφισβήτητος αρχηγός των υπαρξιστών ήταν ο αγράμματος
τσαγκάρης, Σίμος Τσαπνίδης.
Δεν υπήρχε κοινή υπαρξιστική αμφίεση. Το ντύσιμο, τα μαλλιά
και τα μούσια, ακολουθούσαν τη φαντασία και τον αυτοσχεδιασμό του καθενός ξεχωριστά. ΄Εβλεπες αγόρια με καλοχτενισμένα μαλλιά και άλλα αχτένιστα. Μερικοί είχαν μούσι. Ένας από τους υπαρξιστές, ο Αιμίλιος, κυκλοφορούσε μ’ ένα τεράστιο Ναπολεόντειο
καπέλο, που μερικές φορές πάνω του έβαζε ένα κουταβάκι.
Άλλες κοπέλες φορούσαν τις συνηθισμένες φούστες της εποχής,
και άλλες στενά κολλητά παντελόνια και μπερέδες. Η διάθεση όμως ήταν κοινή και συνοψιζόταν στο τρίπτυχο ΚΕΦΙ-ΧΑΡΑ-ΖΩΗ.

Συχνά πήγαιναν εκδρομές – μπροστά το τζιπ του Σίμου, με την
επιγραφή ΤΟ ΙΠΤΑΜΕΝΟ ΓΑΪΔΟΥΡΙ, μετέφερε μέχρι και δέκα
υπαρξιστές, και ακολουθούσαν δυο φορτηγά που μετέφεραν τους
υπόλοιπους.


Απαράβατος όρος για να συμμετάσχει κάποιος στην
εκδρομή ήταν να συνοδεύεται από ντάμα – κατά τους υπαρξιστές,
ντάμα θεωρείτο και μία… γιαγιά!










Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΚΑΣ
Ονομάζουμε «τέχνη της παράγκας», όλα όσα δημιουργήθηκαν από τους υπαρξιστές, στη διάρκεια ζωής του υπαρξιστικού κινή-ματος… Τα περισσότερα έχουν χαθεί. Αυτά που έχουμε, διασώθηκαν από τον Σίμο, όταν αυτός φεύγοντας από την Ελλάδα, τα πήρε μαζί του για να τα χρησιμοποιήσει στο βιβλίο που έγραψε αλλά δεν κατόρθωσε ποτέ να εκδώσει. Επί δεκαεννέα χρόνια, τα μετέφερε με
το σακίδιό του που συχνά ήταν και το μαξιλάρι του, σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι της ζωής του. Όταν, στα 1975, επέστρεψε στην Ελλάδα, τα κλείδωσε σε θυρίδα στην ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ στην Ομόνοια. Βρέθηκαν μετά τον θάνατό του, μαζί με το ημερολόγιο και τα χιλιάδες φιλμ που «τράβηξε» όλα αυτά τα χρόνια.





Φωτο: Η .Άννα Μουρδουκούτα, η δεκαεξάχρονη υπαρξίστρια, ήταν γνωστή με το ψευδώνυμο «Μπέμπα» ή «έξαλλη αδελφούλα».Συνελήφθη το βράδυ στις 21 Ιανουαρίου 1954 στην παράγκα και η παρουσία της εκεί χρησιμοποιήθηκε για να στηριχτεί η κατηγορία της διαφθοράς ανηλίκων. Με την συνεργασία του Γιάννη Κουνάδη, έγραψε το ποίημα ΛΑΓΝΑ ΑΣΠΙΡΙΝΗ που μένει αξεπέραστο δείγμα της διάθεσης που επικρατούσε στην ιπτάμενη παράγκα

ΛΑΓΝΑ ΑΣΠΙΡΙΝΗ (1954)
Μπέμπα- Γ.Κουνάδης

Χελώνα ξεκαπίστρωτη
Τσόκαρο γανωμένο
Εσένα περιμένω!
Για να σου πω τα βάσανα
Που κρέμονται στ’ αυτιά μου
Παρθένα παναγιά μου!
....................
 Αγκομαχώντας στηριγμένοι
Στα καπούλια ενός ψύλλου
Λάγνα πράσινη ασπιρίνη
Ποιος μας έχει
εμπιστοσύνη;
 (Απόσπασμα)

Φωτογραφία, το ποίημα  του υπαρξιστή Χάλκη που παρουσίασε η Γενική Ασφάλεια στο Δικαστήριο για να υποστηρίξει την κατηγορία περί ανηθικότητας. Ο Αστυνόμος
Κώστας Μαθιουδάκης ανέγνωσε το ποίημα στον πρόεδρο του Δικαστηρίου Νίκο Αβάζο, και ακολούθησε συζήτηση περί του αν το ποίημα διαφθείρει τους νέους. Το Δικαστήριο απεφάσισε ότι «το περί ελευθέρου έρωτος ποίημα κεντρίζει την αυτόθι συχνάζουσα και δη ανήλικον νεολαία προς ην φιληδονίαν και την σωματικήν και ηθικήν διαφθοράν»


Η ζωγραφική της παράγκας γίνεται οπουδήποτε: στους ξύλι-
νους τοίχους, στα δοκάρια, σε πρόχειρα κομμάτια χαρτιού, στον κενό χώρο πίσω από δελτία διανομής τροφίμων,  και όπου  αλλού μπορούσαν να ζωγραφίσουν. Τα έργα στερεώνονται με πινέζες στους ξύλινους τοίχους και μένουν εκεί, μαζί με τις φωτογραφίες και τα συνθήματα που είναι γραμμένα με κιμωλία.





Αριστερά, ένας πίνακας του Πιτ Κουτρουμπούση, που ήταν τοιχο-
κολλημένος στην ιπτάμενη παράγκα. Έχει τίτλο The Virgin and The Child (H Παρθένος και το Παιδί) και είναι ο πρώτος πίνακας που έκανε ο μεγάλος μας καλλιτέχνης. Έργο του 1953, στην κορύφωση δηλαδή του υπαρξιστικού κινήματος, ο Κουτρουμπούσης αποδίδει μία έντονη θλίψη και τρόμο στην εικόνα. Εδώ είναι αποτυπωμένα τα δικά του χρόνια της φτώχιας και της ορφάνιας, αλλά και
η οργισμένη ματιά του νέου που θέλει να ξεφύγει από την μοίρα του «κατώτερου θεού». Στην πάνω φωτογραφία, ένα από τα καλύτερα του υπαρξιστή Αντώνη Ρηγάτου.






Στην παράγκα χορεύουν ένα έξαλλο μπούγκι-μπούγκι, ενώ το
υπαρξιστικό συγκρότημα παίζει ένα ξεχαρβαλωμένο πιάνο, μερι-
κά τύμπανα, κιθάρα, κόρνα αυτοκινήτου, ακορντεόν και κατσαρό-
λες! Το συγκρότημα είχε το όνομα PJC (Padam Jazz Club) με κύρια μέλη τους δύο γιους του τυφλού εφευρέτη και κουρδιστή πιάνων, Ευάγγελου Τσαμουρτζή. Οι αδελφοί Τσαμουρτζή θα σχηματίσουν μερικά χρόνια αργότερα τους MGC, το ιστορικό γκρουπ της Εποχής της Χρυσής Νεολαίας που μετεξελίσσεται σε ψυχεδελικό στην εποχή της Δικτατορίας. Οι PJC έπαιζαν και δικές τους συνθέσεις, δυστυχώς, όμως, έχουν σωθεί ελάχιστες και μόνον οι στίχοι.
Φαίνεται πως η μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος ήταν ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΤΑ ΤΡΙΚΟ, που τραγουδούσαν ομαδικά, ενώ χόρευαν συ-
νήθως ξυπόλυτοι..





ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ
Την πρώτη Σεπτεμβρίου 1956, ο Σίμος εγκαταλείπει την Ελλάδα.
Προσθέτει στο ιπτάμενο γαϊδούρι ένα κατάρτι που το στολίζει
σημαίες από τα περισσότερα κράτη και το μετατρέπει ξανά σε
καραβάκι πλεούμενο που θα τον ταξιδέψει στην Ευρώπη και πι-
θανώς σε όλο τον κόσμο. Έχει ουσιαστικά εκδιωχθεί κακήν κα-
κώς από την πατρίδα του που αυτός αγάπησε πολύ. Οι διώκτες
του και φύλακες των ηθικών αξιών, θα συνεχίσουν τώρα τη νεανική «προστασία» στην επόμενη εποχή των τεντιμπόηδων. Και
στην εποχή της δικτατορίας θα προστατέψουν ακόμη περισσότερο τη νεολαία. Ο Σίμος μας χαιρετά από την Ακρόπολη. Θα περιπλανηθεί για 19 χρόνια στην Ευρώπη.

Περισσότερα δες το βιβλιο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ (Μ.Νταλούκας, Εκδόσεις Άγκυρα, 2012)


Πηγή: freedomgreece